“SENİ BURAYA KİM TERK ETTİ?” KIZ ORMANDA BAĞLI ADAMI KURTARIYOR… AMA O BİR MİLYONERDİ!

.
.

Seni Buraya Kim Terk Etti? – Ormanda Kurtarılan Milyoner ve Köyün Değişen Kaderi

Sonbaharın serin ve sisli bir sabahıydı. Karadeniz’in kıyısındaki Yeşilköy, yüzyıllık ağaçların arasında kaybolmuş gibiydi. Köyün genç şifacısı Zeynep Yılmaz, sırtında hasır sepeti, elinde küçük bıçağıyla ormanda şifalı otlar arıyordu. Anneannesinden öğrendiği bilgilerle köyde hastalara yardımcı olur, insanların derdine derman olmaya çalışırdı. O sabah aradığı, sadece sonbaharda yetişen ve romatizma ağrılarına iyi gelen kırmızı bir mantardı.

Orman derinleştikçe Zeynep’in adımları yavaşladı. Yaprakların arasından süzülen ışık huzmeleri altın gibi parlıyordu. Birden uzaktan boğuk bir inilti duydu. Başta yaralı bir hayvan sandı; ama sesin insana ait olduğunu fark ettiğinde kalbi hızla çarpmaya başladı. Merak ve endişe ile sesin geldiği açıklığa ilerledi.

Gördüğü manzara karşısında bir an dona kaldı: Orta yaşlı bir adam, kalın bir meşe ağacına sıkıca bağlanmıştı. Gözleri siyah bir kumaşla kapatılmış, pahalı ama yırtık giysileriyle bitkin haldeydi. Adam mırıldanarak yardım istiyordu. Zeynep temkinli adımlarla yaklaştı, “Kimsiniz? Sizi buraya kim bağladı?” diye sordu. Adam, “Lütfen yardım edin,” diye fısıldadı. Sesi kurumuştu, muhtemelen saatlerdir susuzdu.

Zeynep hızla göz bağını çıkardı. Karşısında keskin hatları olan, bakımlı ama perişan halde bir adam vardı. “Sakin olun, size yardım edeceğim,” dedi. Yanında her zaman taşıdığı küçük bıçakla ipleri dikkatlice kesti. Adam özgür kalınca ağaca yaslandı, derin bir nefes aldı. “Teşekkür ederim. Adım… Kemal Özdemir,” dedi. Zeynep kendini tanıttı, “Ben Zeynep Yılmaz, Yeşilköy’de yaşıyorum. Sizi kim bağladı Kemal Bey?” Kemal kafası karışık bir şekilde etrafa bakındı, “Hatırlamıyorum. Trabzon’da iş toplantısındaydım. Sonrası karanlık…”

Zeynep adamın durumunun ciddi olduğunu anladı. Soğukta, aç ve susuz kalmıştı. “Ayağa kalkabilir misiniz? Sizi köye götürmem gerek. Evimde dinlenebilirsiniz.” Kemal zorlukla ayağa kalktı, Zeynep’in omzuna yaslanarak köy yoluna doğru yürüdüler. Köyün girişindeki yaşlılar onları meraklı gözlerle izliyordu. “Yine birini mi kurtardın Zeynep kızım?” diye sordu Ahmet Dede. Zeynep, “Ormanda buldum. Yardıma ihtiyacı var,” dedi.

Köy gençleri yardıma koştu, Kemal’i Zeynep’in küçük evine taşıdılar. Ev taş temelli, ahşap bir Karadeniz evidiydi. Kemal’i sedire yatırdılar. Zeynep hemen ıhlamur çayı demledi, şifalı karışımlar hazırladı. Kemal’in yaralarını temizledi, acısını dindirdi. “İçin, vücudunuzu ısıtacak,” dedi çayı uzatırken.

Kemal minnetle çayı içti. “Neredeyim ben?” diye sordu. “Yeşilköy’de, Trabzon’un doğusunda bir dokumacı köyündesiniz,” dedi Zeynep. Kemal başını salladı, gözleri odaklanmakta zorlanıyordu. “Kaç gündür oradaydım acaba?” Zeynep, “En az birkaç gün olmalı. Dinlenmeniz gerek,” dedi.

Zeynep üst katta babasından kalan giysiler getirdi, Kemal’e mahremiyet tanıyarak dışarı çıktı. Kemal zorlukla giyindi, tekrar sedire uzandı. Vücudu ağrıyordu ama en azından güvendeydi. Zeynep onu battaniyeyle örttü, ocaktaki ateşi besledi. O gece Kemal ateşler içinde yattı. Zeynep şifalı çaylar içirdi, yaralarını temizledi, yanında kaldı. Köy halkı yemek ve yardım getirdi. Yeşilköy’de dayanışma bir gelenekti.

Dördüncü gün Kemal’in bilinci tamamen yerine geldi. Zeynep çorba pişiriyordu. “Nasıl hissediyorsunuz?” diye sordu. “Daha iyiyim, teşekkür ederim,” dedi Kemal. Zeynep, “Dün gece sayıklarken şirketinizden bahsediyordunuz. İş insanı mısınız?” diye sordu. Kemal başını salladı, “Evet. Özdemir Tekstil’in sahibiyim. Trabzon’daki fabrikamı denetlemeye gitmiştim…” Bir an duraksadı, yüzü soldu. “İş ortağım Murat beni bir yemeğe davet etti. Sonrası karanlık…”

Zeynep, “Hafızanız zamanla yerine gelecektir,” dedi. Kemal, “Ailem, şirketim beni arıyor olmalı. Bir telefon kullanabilir miyim?” diye sordu. Zeynep, “Köydeki hatlar fırtınadan beri çalışmıyor. Belediye binasında bir telefon var, yarın deneyebiliriz,” dedi.

Ertesi sabah Kemal kendini daha iyi hissediyordu. Zeynep ona taze ekmek, peynir, zeytin ve çaydan oluşan köy kahvaltısı hazırladı. Sonrasında birlikte belediye binasına gittiler. Belediye memuru Hüseyin Amca şaşkınlıkla Kemal’e baktı. Kemal telefondan İstanbul’daki asistanını aradı, adresi verdi. “Yarın helikopterle gelecekler,” dedi Zeynep’e.

O gün köyü gezdiler. Meydanda kadınlar dokuma tezgahlarında çalışıyordu. Kemal ürünlerin kalitesine hayran kaldı. “Bu dokumalar İstanbul’da lüks mağazalarda satılabilir,” dedi. Zeynep, “Pazara gidiyoruz ama aracılar çok düşük fiyat veriyor,” diye yakındı. Kemal, “Bunun değişmesi gerek,” diye düşündü.

Akşam köylüler Zeynep’in evine geldi. Kemal’e geçmiş olsun dilekleri sunuldu. O gece ateş başında Zeynep, “Köyümüzü anlatayım,” dedi. Ekonomik zorluklar, gençlerin göçü, sağlık hizmetlerinin yetersizliği… Kemal, “Yarın köyü tekrar gezmek istiyorum. Her şeyi görmek, anlamak istiyorum,” dedi.

Ertesi sabah köyün okulu, sağlık ocağı, dokuma atölyeleri gezildi. Kemal köyün potansiyelini fark etti. Öğleye doğru köyün tepesinde durup bütün köyü kuşbakışı izlediler. Zeynep, “Son zamanlarda bir şirket köyümüzü satın almak istiyor. Turistik tesis yapacaklarmış…” dedi. Kemal’in yüzü soldu. “Hangi şirket?” “Yeni Hayat Turizm.” Kemal, “O şirket benim holdingime ait,” dedi. Şaşkınlıkla, “Proje iptal edilecek. Köyünüze yardım edeceğim. Dokumacılık atölyelerini modernleştirecek, ürünlerinizi doğrudan satacağınız bir sistem kuracağım,” diye söz verdi.

Ertesi gün helikopter geldi. Kemal İstanbul’a döndü ama köyde geçirdiği günler ona yeni bir bakış açısı kazandırmıştı. Şirketinde Murat’ın ihanetini ortaya çıkardı, Yeşilköy projesini iptal etti ve köyün topraklarını korumak için hukuki süreç başlattı. Bir hafta sonra Kemal köye döndü. Meydanda köylülere projeyi anlattı, kooperatif kuracaklarını, modern ekipman ve pazarlama desteği sağlayacaklarını söyledi. Köylüler sevinçle karşıladı.

Kemal köyde kalmaya karar verdi. Zeynep’ten dokumacılığı öğrenmeye başladı. Birlikte atölyede çalıştılar, köyün gençlerini eğittiler. Web sitesi kuruldu, ürünler dünyaya açıldı. İlk büyük sipariş New York’tan geldi. Köyün altyapısı gelişti, sağlık ocağı yenilendi, okul modernleşti.

Bir gün Zeynep eski bir sandıktan anneannesinin günlüğünü buldu. Günlükte, Ayşe Hoca’nın Kemal’le olan geçmişi, dostluğu ve ayrılığı anlatılıyordu. “Gerçek zenginlik ilişkilerde, sevgide, topluma ait olmakta,” diyordu Ayşe Hoca. Kemal gözyaşları içinde, “Anneannen haklıymış. Artık burası benim evim,” dedi.

Aylar geçti. Köyde arkeolojik bir keşif yapıldı. Bizans dönemine ait kalıntılar bulundu. Kemal, köyün bir kısmını açık hava müzesine dönüştürme projesi başlattı. Kültür turizmiyle köylüler rehberlik yaptı, dokumalarını sattı. Yeşilköy Türkiye’nin ilk yaşayan tarih köyü oldu.

Sonbaharda Kemal ve Zeynep’in düğünü yapıldı. Köy meydanında, yıldızların altında, geleneksel müzik eşliğinde kutlama yapıldı. Kemal, “Bana yeni bir hayat verdin Zeynep. Sadece ormanda değil, ruhumun karanlığından da kurtardın,” dedi. Zeynep, “Sen de köyümü kurtardın,” diye karşılık verdi.

Bir zamanlar ormanda terk edilmiş, çaresiz bir adam ve onu kurtaran köylü kız… Şimdi birlikte bir hayat, bir miras, bir hikaye dokuyorlardı. Yeşilköy, geçmişin bilgeliği ve geleceğin umuduyla dolu bir köy olmuştu. Ve Kemal ile Zeynep’in hikayesi, köyün hikayesine, köyün hikayesi de insanlığın büyük hikayesine dokunuyordu.

.
Videoyu izleyin: