KÖYLÜ KIZI- diye eziyet ettiler, babasının kim olduğunu öğrenince hayatlarının” ŞOKUNU” yaşadılar!

.
.

KÖYLÜ KIZI – babasının kim olduğunu öğrenince hayatlarının şokunu yaşadılar!

Hakkari’nin taş dağlarını döven o amansız yağmur, gök delinmişçesine yağıyordu. Gece yarısı çoktan geçmişti ve hava, iliklere işleyen bir soğukla doluydu. Başçavuş Kenan Atasoy, elindeki feneri Teymen Aslı Yılmaz’ın yüzüne tuttu. Genç kadının yüzünden süzülen damlaların yağmur mu yoksa umutsuzluğun gözyaşları mı olduğu belli değildi.

“Kes sesini. Emre itaat et. Teymen. Yönetmelik mi? Burada benim yönetmeliğim geçer, Teymen Hanım,” dedi Kenan’ın yüzünde alaycı bir gülümsemeyle. “Babanın çiftliğinde değilsin. Asker ocağı burası. Şimdi o çöp konteynerlerinin yanına geçiyorsun ve sabah saat dörde kadar orada nöbet tutuyorsun. Anlaşıldı mı?”

“Anlaşıldı komutanım,” diye fısıldadı Aslı, sesi titriyordu. Tereddüdü bir an sürdü, ama Kenan onu hemen bastırdı: “Sorgulama. Anadolu’nun bağrından kopup gelmiş bir çiftçi kızı değil misin? Tarlada çamurda çalışmaya alışkın olman lazım. Bu yağmur vız gelir sana. Haydi marş!”

Aslı çaresizce arkasını döndü ve birliğin en arkasındaki, kesif bir çöp ve çamur kokusunun yayıldığı karanlık köşeye doğru yürüdü. Her adımı balçığa saplanıyordu. Üzerindeki kamuflaj sırıl sıklamdı. İliklerine işleyen soğuk, tüm vücudunu esir almıştı. Dakikalar saatleri kovaladı. Soğuk, yorgunluk ve umutsuzluk, genç teğmenin direncini yavaş yavaş kırıyordu. Artık ayakta duracak gücü kalmamıştı. Dizlerinin bağı çözüldü ve kendini buz gibi çamur birikintisinin içinde buldu. Bilinci yavaş yavaş kapanırken son duyduğu şey, Başçavuş Kenan’ın kahkahası ve üzerine atılan ağır muşamba bir brandanın sesiydi.

Branda çamurla birleşip yüzüne yapışmıştı. Nefes alamıyordu. “Numara yapmayı kes de ayağa kalk. Askerlik oyun değil.” Kenan’ın postalı, brandanın üzerinden Aslı’nın sırtını acımasızca bastırıyordu. Boğulmak üzereydi, umudun tükendiği o son anda, birliğin tüm hoparlörlerinden metalik, tiz bir ses yükseldi: “Dikkat dikkat. Tüm personel içtima alanına. Genelkurmay Başkanlığı Denetleme heyetini taşıyan helikopter iniş yapmak üzere.”

Hayaller ve İlk Adım

Her şey Aslı’nın Şırnak’taki öncü eğitim birliğinin nizamiyesinden içeri ilk adımını atmasıyla başlamıştı. Kalbi bir askeri bando gibi göğüs kafesinde gümbürdüyordu. Harp okulundan dereceyle mezun olmuş, hayallerini süsleyen üniformayı giymişti. Burası onun ilk görev yeriydi. Ancak atama emrini alırken karşısındaki kıdemli Astsubay’ın yüzünde bıkkın bir ifade vardı. “Yine mi bir kadın Teymen? Son zamanlarda ne meraklısınız bu işlere.” Sesi küçümseyen, istenmediğini belli eden bir tondaydı. Aslı, duruşunu bozmadı: “Vatan hizmeti için buradayım komutanım. Elimden gelenin en iyisini yapacağıma emin olabilirsiniz.”

Küçük odaya yerleşirken, masasının üzerine çerçevelettiği tek bir fotoğrafı koydu: Yıllar önce kaybettiği, “Anadolu’nun en yiğit çiftçisidir,” diye gururla anlattığı babasının gülen yüzü. Fotoğrafa bakıp fısıldadı: “Baba, söz veriyorum. Seni hiç utandırmayacağım. Senin o nasırlı ellerinle, alnının teriyle okuttuğun kızın bu üniformaya leke sürdürmeyecek.”

Ancak gerçekler, Aslı’nın kurduğu hayallerden çok daha acımasız olacaktı. Göreve başladığı ilk günden itibaren ona bir askeri personelden çok bir hizmetlinin yapacağı işler verildi: Tuvaletleri ovmak, yemekhaneyi temizlemek, subay gazinosunda masaları silmek… Diğer erkek teğmenler operasyon planlamalarına katılırken, Aslı’nın elinde her zaman bir paspas ya da temizlik bezi oluyordu. Yemekhanede oturduğu en köşe masadan yükselen fısıltıları ve kıs kıs gülüşmeleri duyabiliyordu: “Kadından asker mi olurmuş canım? Sonu bulaşıkçılık oldu. Kesin torpillidir bu.”

Kenan’ın Zulmü ve Köylü Kızı Hakareti

Yazın kavurucu sıcağında birliğe yeni atanan ve eğitimlerden sorumlu olan Başçavuş Kenan Atasoy, Aslı’nın sınavını daha da acımasız hale getirdi. Daha ilk karşılaşmalarında, Kenan alaycı bir şekilde Aslı’yı hedef aldı: “Benim eğitimimde kadın olduğu için kimse ayrıcalık beklemesin. Hatta bazıları daha az eşittir.”

Kenan’ın icraatları hedef odaklıydı: Diğer subaylar dinlenirken sadece Aslı, erlerle birlikte art arda gece nöbeti tutmak zorundaydı. Üçüncü gece, uykuya karşı direnmek için kendini zorlarken bayıldı. Kenan’ın alayları dinmedi: “Kadın başına erkek gibi askerlik yapmaya kalkarsan olacağı bu.”

Daha da kötüsü, Kenan Aslı’nın kişisel bilgilerini araştırmıştı. Bir eğitim sırasında, tüm personelin gözü önünde şok edici bir cümle kurdu: “Duyduğuma göre baban İç Anadolu’nun fakir bir köyünde çiftçiymiş. Doğru mu? Bir çiftçinin kızı olup da Harp Okulu’na girmek büyük bir mucize. Hani köylü kızları güçlü olurdu? Sen bunu bile yapamıyor musun?”

Aslı, babasına hakaret edilmesine dayanamadı: “Lütfen babam hakkında konuşmayın komutanım!” Kenan sadece alayla güldü. Aslı’nın kökeni, her eğitimde alaycı bir kırbaç gibi beyninde şaklıyordu. O sırada, Onbaşı Murat Sönmez, Aslı’nın bayıldığı anı ve Kenan’ın onu tekmelediği anları gizlice kaydetmiş, videoyu izin karşılığında Kenan’a şantaj malzemesi olarak kullanmıştı. Aslı’ya yapılan zulmün gerçeği, bir izin pazarlığıyla örtbas edilme tehlikesiyle karşı karşıyaydı.

Babanın Gölgesi

İşte tam bu zulmün zirveye ulaştığı, Aslı’nın muşamba altında boğulmak üzere olduğu o anda, helikopter sesi Başçavuş Kenan’ı durdurdu. Panikle Aslı’nın üzerinden çekilip uzaklaştı. Aslı, çamur birikintisinde tek başına bırakıldı. Bilinci yarı kapalıydı, ama zorla ayağa kalkıp kışlaya doğru sürünerek ilerlemeye çalıştı.

Helikopter Birliğin merkezindeki tören alanına indiğinde, tüm askerler nizami bir şekilde sıraya girmişti. Helikopterden inen heybetli adamı gören birlik komutanının yüzü gerildi. Omuzlarındaki dört yıldız yağmurun altında parlıyordu. Orgeneral rütbesi taşıyan bu adam, Orgeneral Demir Yılmaz’dı.

“Sayın Orgeneralim Demir Yılmaz, ani ziyaretiniz…” diye mırıldandı birlik komutanı. Orgeneral Yılmaz, birini arıyormuş gibi etrafına bakındıktan sonra sıranın boyunca yürümeye başladı. En sonda, çamur içinde, sırılsıklam üniformasıyla Aslı duruyordu.

“Bu asker neden bu durumda?” Orgeneral’in soğuk sorusu birlik komutanını şaşırttı. Başçavuş Kenan hemen araya girdi: “Şey komutanım. Bu askerimiz fiziksel olarak zayıf olduğu için eğitim programına ayak uyduramıyor efendim. Zaten kadın asker olduğu için…”

Orgeneral Yılmaz, Kenan’ı dinlemedi. Gözleri Aslı’daydı. Aslı, başını kaldırıp ona baktı. O an içinde tarifsiz, hiç de yabancı olmayan bir duygu yükseldi.

“Askerin adı ve soyadı.”

“Teymen Aslı Yılmaz. Emredersiniz komutanım,” diye cevap verdi Aslı net bir sesle.

“Aslı Yılmaz. Memleketin neresi?”

“Memleketim. Yozgat komutanım.”

Aslı’nın cevabı Orgeneral’in yüz ifadesini tamamen değiştirdi. Şaşkınlık, öfke ve tanıdık bir kederin karışımıydı. Orgeneral’in bir sonraki hamlesi ise herkesi şok etti. Aniden Aslı’ya yaklaştı ve nazikçe elini uzattı: “Aslı, iyi misin kızım?”

Aslı, inanamayarak baktı. O ses tonu, o hitap şekli… “Baba,” kelimesi ağzından dökülen ilk şey oldu. Etraftaki herkes şaşkına dönerken, Başçavuş Kenan’ın beti benzi attı.

“Aslı, benim kızım.” Orgeneral Demir Yılmaz’ın gözleri doldu ve nazikçe Aslı’ya sarıldı.

Adalet ve Yeni Başlangıç

Orgeneral Demir Yılmaz, kızının durumunu inceledi. Çamur içindeki üniforması, bembeyaz yüzü, titreyen vücudu, içindeki öfkeyi alevlendirdi. Aslı, gözyaşları içinde tüm gerçeği anlattı: “Başçavuş Kenan beni yağmurun altında çöp konteynerlerinin yanında nöbet tutmaya zorladı. Bayıldığımda üzerime branda örtüp ayağıyla bastırdı. Nefes alamadım. Köylü çiftçi diye sana hakaret etti.”

Toplantı odasında, Orgeneral Yılmaz tüm subayların karşısına geçti. Sesi buz gibiydi: “Benim kızım bu birlikte neredeyse ölüyordu ve bunun nedeni bir üstünün zalimce davranışları. Büyük bir sorun var!” Bakışları Kenan’a yöneldi. Başçavuş Kenan, titreyerek öne çıktı. Orgeneral’in karşısında, yaptığı işkencenin ve delil karartmak için video çeken Onbaşı Murat’ın yaptığının hiçbir bahanesi kalmamıştı.

Soruşturma derhal başladı. Askeri Savcılık ve Merkez Komutanlığı birliğe geldi. Başçavuş Kenan, işkence ve insan hakları ihlali suçlarından ağır bir cezaya çarptırıldı. Onbaşı Murat da delil karartma ve tehdit suçlarından ceza aldı.

Aslı revirde dinlenirken babası onu ziyaret etti. Aslı sordu: “Neden bana Orgeneral olduğunu söylemedin?”

Orgeneral Yılmaz gülümsedi: “Senin babanın şöhretine ihtiyaç duymadan kendi gücünle büyümeni istedim. Gerçek bir asker olarak tanınmanı diledim.” Bir an duraksadı ve ekledi: “Ama bu sefer bir baba olarak seni korumak zorundaydım. Çok geç kaldığım için özür dilerim.”

Aslı gözyaşları içinde başını salladı. Omuzlarında sadece kendi onurunu değil, tüm kadın askerlerin onurunu taşıdığını bilerek direndiğini hatırladı. Artık yalnız değildi. Silah arkadaşları, özellikle de kadın Astsubaylar, gelip özür dilediler.

Bir hafta sonra, Aslı revirden çıktığında her şey farklıydı. Artık kimse ona keyfi davranmaya cesaret edemiyordu. Ona saygıyla bakıyorlardı. Aslı, diğer subaylar gibi eşit muamele görüyordu ve kendisinden sonra gelen kadın askerler için güvenilir bir abla olmuştu.

Aslı, odasında babasının fotoğrafına baktı. Yanında, Org. Yılmaz rütbeli babasının yeni bir fotoğrafı duruyordu. Artık sarsılmaz bir iradeye sahipti. Zorlukları aşarak daha da güçlenmiş, gerçek liderlik ruhunu öğrenmişti. Kendine söz verdi: “Bir gün ben de kendi askerlerimi koruyabilen bir komutan olmak istiyorum.”

Aslı Yılmaz, köylü kızı diye aşağılanan, ama gücünü rütbeden değil, iradesinden alan, artık hiçbir şeyin sarsamayacağı gerçek bir askerdi.

.