“BU ARABA ANNEMİN,” DEDİ TAMİRCİNİN KIZI – AMA ARABA MİLYONERİN YENİ KARISININDI…

.
.
.

Kırmızı Üstü Açık Araba

1. Bölüm: Pazar Sabahı ve Anılar

Pazar sabahı İstanbul’da güneş, Yıldız Parkı’ndaki klasik arabaların ön camlarında parlıyordu. Kenan, kızı Elif ile birlikte fuarın kalabalığına karışmıştı. Elif, henüz on yaşındaydı ve babası onu ilk kez bu kadar büyük bir etkinliğe getirmişti. Kenan, son üç yıldır böyle yerlerden kaçınmıştı; ama Elif’in ısrarlarına daha fazla karşı koyamamıştı.

Elif, babasının yanında heyecanla koşuşturuyordu. Gözleri, her bir parlak modelin karşısında merakla parlıyordu. Oto tamirhanesi pazarları kapalıydı ve Kenan, kızına vakit ayırmanın yollarını bulmak zorundaydı. Son aylarda Elif, eski arabalara karşı ani bir ilgi duymaya başlamıştı. Babasının getirdiği dergileri karıştırıyor, giderek daha teknik sorular soruyordu. Kenan, kızının bu ilgisinin nereden geldiğini biliyordu: Elif, hafızasında silikleşen bir anıyı canlı tutmaya çalışıyordu. O anı, annesinin kaybıyla birlikte, üstü açık kırmızı bir arabada yapılan pazar gezintilerine aitti.

2. Bölüm: Arabalar Arasında

Etkinlik, il genelinden koleksiyoncuları çekmişti. 50’li, 60’lı ve 70’li yıllara ait arabalar, her biri modelini, yılını ve sahibini belirten küçük bir plakayla sergileniyordu. Kenan, sadece fotoğraflarda gördüğü birçok aracı tanıyordu. Göz alıcı bir pembe Kadilak, selfie çeken turistleri kendine çekiyordu. Biraz ileride, metalik mavi bir Ford Galaxy’nin kaputu açıktı; meraklılar, kusursuzca restore edilmiş V8 motorunu hayranlıkla izliyordu.

Elif, babasının elini tutuyordu ama gözleri bir an bile durmuyor, her detayı içine çekiyordu. Kenan’ın geçen hafta aldığı çiçekli elbise Elif’in üstündeydi. Kız çok hızlı büyüyordu ve Kenan, bir ergenlik öncesi çocuğun ihtiyaçlarına yetişmekte zorlanıyordu. Saçlar, kıyafetler, zar zor anladığı konular hakkında sohbetler… Bazen başarısız olduğunu, yokluğun bıraktığı boşluğu doldurmak için yeterli olamadığını hissediyordu.

Vişne kırmızısı bir Chevrolet Impala, Elif’in dikkatini çekti. Arabanın önünde durdu. Babasının elini bırakıp araca yaklaştı. Gri saçlı, altın çerçeveli gözlüklü sahibi, kızın ilgisini fark edince gülümsedi. “Daha yakına gelebilirsin,” dedi. “Bu model 1963’ten. İzmir’de bir müzayededen aldım ve restore etmem iki yılımı aldı.”

Elif utangaçça başını salladı. Parmakları neredeyse parlak kaportaya dokunuyordu. Kenan yaklaştı, elini kızının omzuna koydu. Bir klasiği bu durumda tutmak için gereken özeni anlıyordu. Sayısız saatlik çalışma, bulunması zor parçalar, teknik bilgi ve her şeyden önemlisi tutku gerektiriyordu.

“Çok güzel,” diye mırıldandı Elif. Sesindeki bir şey, Kenan’ın kalbinin sıkışmasına neden oldu.

“Eski arabaları sever misin?” diye sordu sahibi, kızın boyuna inmek için çömelerek.

Elif cevap vermeden önce babasına baktı. “Annemin bir tane vardı,” dedi.

Adam rahatsızlığı fark etti ve konuyu değiştirdi. Kenan adamın hassasiyeti için içinden teşekkür etti.

3. Bölüm: Kayıp Mirasın Peşinde

Etkinlikte yürümeye devam ettiler. Her durakta Kenan, Elif’in dikkatle dinlediği teknik detayları açıklıyordu. Bu bilgiyi kızıyla paylaşmak, ona öğretebileceği bir şey olduğunu hissetmek, birlikte kurabilecekleri bir bağ olduğunu hissetmek rahatlatıcıydı.

Güneş öğleye yaklaşırken etkinlik daha da kalabalıklaştı. Aileler arabaların arasında dolaşıyor, çocuklar sürücü koltuğuna oturmak için yalvarırken babalar sahiplerle pazarlık yapıyordu. Klasik araba minyatürleri, koleksiyoncuların gözlerini parlatan orijinal yedek parça tezgahları vardı. Kenan, Elif’e bir dondurma, kendine de bir kahve aldı. Yapraklı bir ağacın gölgesindeki banka oturdular. Kenan, Elif’in yüzünü izledi. Elif’in gözleri annesinin gözleriydi. Işığa göre değişen o kahverengi ton, yüzünün şekli de aynıydı.

“Baba,” dedi Elif, ağzını elinin tersiyle silerek, “Annemin arabasını hatırlıyor musun?”

Kenan yutkundu. Kahvenin boğazında acılaştığını hissetti. Elbette hatırlıyordu. Motorun her kıvrımı, her detayı, her sesi acı verici bir netlikle hafızasına kazınmıştı.

“Hatırlıyorum kızım,” dedi sesini sabit tutarak. “Çok özeldi.”

“Sence burada benzerini görür müyüz?”

Kenan etrafına baktı. “Bilmiyorum Elif. Oldukça nadir bir modeldi.”

4. Bölüm: Kırmızı Üstü Açık Araba

Gezintiye devam ettiler. Etkinliğin VIP alanı daha kalabalıktı. Daha da nadir ve değerli arabalar, kırmızı kadife iplerle korunuyordu. Özel güvenlik görevlileri, çok yaklaşan her ziyaretçiyi yakından izliyordu. Kenan, o bölümdeki sahiplerin pahalı giysiler giydiğini, araçları hayranlıkla izleyen sıradan insanlara neredeyse hiç bakmadığını fark etti.

İşte o an Elif aniden durdu. Bütün vücudu sanki elektrik çarpmış gibi kaskatı kesildi. Kenan kızının bakışlarını takip etti ve dikkatini çeken şeyi gördü. VIP alanının ortasında, diğer kusursuz klasiklerin arasında kırmızı üstü açık bir araba duruyordu. Uzaktan bile Kenan’ın nefesi kesildi. Olamazdı. İmkansızdı.

Elif arabaya doğru yürümeye başladı. Önce yavaşça, sonra adımlarını hızlandırarak. Kenan onu tutmaya çalıştı ama kız elinden kurtulup koşmaya başladı. Kenan kalbi düzensiz bir şekilde atarken onu takip etti. Üstü açık araba tıpatıp aynıydı. Kırmızının tam tonu, 60’lı yılların zarif karoser hatları, güneş ışığını yansıtan krom jantlar…

Elif kadife ipin altından geçti. Güvenlik görevlisinin protestosunu görmezden geldi. “Elif, bekle!” diye bağırdı Kenan. Ama kız çoktan arabanın yanındaydı. Elleri kaportaya dokunuyordu. Kenan ona yetişti. Sürücü kapısının yanında, kapı kolunun hemen altında bir çizik vardı. Hilal şeklini andıran bir eğri. Kenan o çiziği tanıyordu. Yüzlerce kez parlatmaya çalışmıştı.

Güvenlik görevlisi yanlarına geldi. “Affedersiniz ama araçlara dokunamazsınız.”

Elif babasına döndü. Gözyaşları yüzünden süzülüyordu. “Baba, bu annemin arabası.”

5. Bölüm: İfşa ve Gerilim

Kenan’ın bacaklarının titrediğini hissetti. İmkansız. 3 yıl aradıktan sonra, yaptığı tüm telefon görüşmelerinden, izlediği ilanlardan, başarısızlıkla takip etmeye çalıştığı müzayedelerden sonra… Orada, halka açık bir etkinliğin ortasında, hiçbir şey olmamış gibi sergileniyor olamazdı.

“Beyefendi, lütfen,” dedi güvenlik görevlisi. Kenan onu zar zor duyuyordu. Gözleri üstü açık arabanın her santimini tarıyor, bizzat değiştirdiği jantlar, ön ızgaradaki aynı detay, tamir ettiği tampon… Hiç şüphesiz, o arabaydı.

“Bu araba annemin,” dedi Elif tekrar, şimdi yüksek sesle, etraftaki diğer insanların dikkatini çekerek.

Bir kadın gruba yaklaştı. Gençti, 30’larında. Beyaz bir elbise, kusursuz makyaj, mücevherler… Elif’e hoşnutsuzlukla baktı. “Sorun ne burada?” dedi.

Elif onu kesti. “Bu annemin arabası, çiziği, jantları, her şeyi tanıyorum.”

Kadın kısa bir kahkaha attı. “Ne şirin! Bak canım, bu araba benim. Kocam bana düğün hediyesi olarak verdi. Yanılıyorsun.”

Kenan sonunda sesini buldu. “Yanılmıyor. Bu üstü açık araba eşime aitti. 3 yıl önce bizden çalındı.”

Kadının ifadesi alaycılıktan öfkeye döndü. “Çalındı mı? Beni hırsızlıkla mı suçluyorsun? Sen kim olduğunu sanıyorsun?”

Güvenlik. “Bu insanları derhal buradan çıkarın.”

6. Bölüm: Kanıt Peşinde

Kenan, Elif’in gözyaşlarıyla ıslanmış yüzüne baktı ve öylece çekip gidemeyeceğini anladı. “Kanıtlayabilirim,” dedi Kenan. Titreyen ellerine rağmen sesi kararlıydı. “Bu arabanın bizim olduğunu kanıtlayabilirim.”

Kadın kollarını kavuşturdu. “Kanıtlamak mı? Tabii ki kanıtlayabilirsin. Bütün dolandırıcılar kanıtlayabileceklerini söyler.”

Kenan derin bir nefes aldı. “Şasi numarası,” dedi. “Şasi numarasını kontrol etmeme izin verin. Eğer bakmadan önce tam numarayı söyleyebilirsem bu arabanın benim olduğunu kanıtlar.”

Turgut adında bir adam yaklaştı. “Numara ne o zaman? Söyle şimdi.”

Kenan gözlerini kapattı, hafızasında aradı. “Zera 57931,” dedi.

Güvenlik görevlisi kontrol etti. “Doğru efendim.” Kalabalıkta bir uğultu koptu. Kenan bacaklarının boşalacağını hissetti ama kendini ayakta durmaya zorladı. Elif yanında hıçkırdı.

Kadın şimdi bembeyaz kesilmişti. “Bu hiçbir şeyi kanıtlamaz. Daha önce bu arabada çalışmış olabilir. Eski sahibi için bakım yapmış olabilir. Bu arabanın çalındığı anlamına gelmez.”

7. Bölüm: Sırlar Ortaya Çıkıyor

Kenan, arabanın başka benzersiz detaylarını anlattı: direksiyon panelinin altında işlenmiş altın bir yıldız, arka tamponda özel bir kaynak tekniği… Bir sigorta müfettişi olan Belgin Öztürk, aracı incelemek üzere geldi. Altın yıldız bulundu, kaynak izleri doğrulandı.

Turgut karısına döndü. “Panelde altın bir yıldız olduğundan hiç bahsetmedin.”

Kadın öfkeyle cevap verdi. “Yıldız falan yok!”

Belgin, müzayede belgelerini ve tanıklıkları topladı. İzmir’de böyle bir müzayede olmamıştı. Diğer koleksiyoncular da benzer bilgiler paylaştı. Çember kadının etrafında daralıyordu.

8. Bölüm: Adalet Arayışı

Polis çağrıldı, araç delil olarak çekildi. Kenan ve Elif karakolda ifade verdiler. Kenan, arabayı satmak zorunda kaldığı çaresiz günleri, dolandırıcı Murat Çetin’i ve yaşadıklarını anlattı. Belgin, dolandırıcılık planının detaylarını araştırmaya başladı.

Kenan, Elif’in yanında karakolda sabırla bekledi. Kız, babasının yanında eski bir dergiyi karıştırıyordu. Saatler geçti, umut ve korku iç içe geçti.

9. Bölüm: Gerçekler ve Birleşen Hayatlar

Soruşturma ilerledikçe, Murat ve kardeşi Hakan Çetin’in benzer yöntemlerle 17 aileyi dolandırdığı ortaya çıktı. Yasemin’in de planın bir parçası olduğu anlaşıldı. Turgut, Kenan’a destek oldu ve arabayı geri almak için işbirliği yaptı. Ayrıca, diğer mağdurlara tazminat fonu oluşturmayı teklif etti.

Kenan, Elif’e ve diğer mağdurlara yardım etmeye başladı. Birlikte, adalet için savaşmaya karar verdiler. Kırmızı üstü açık araba, sadece bir araç değil, bir umut ve direniş sembolü oldu.

10. Bölüm: Mahkeme ve Zafer

Mahkeme salonunda, Kenan, Elif ve diğer mağdurlar tanıklık etti. Murat, Hakan ve Yasemin suçlu bulundu. Kenan, Elif’in cesareti sayesinde sadece arabasını değil, onurunu, aile mirasını ve toplumsal dayanışmayı geri kazandı.

11. Bölüm: Yeni Başlangıç

Kenan ve Turgut, bir tamirhane açtı. Hem klasik araçları restore ediyor hem de dolandırıcılık mağdurlarına destek oluyorlardı. Elif, annesinin mirasını koruyarak büyüdü. Kenan, hayatının anlamını yeniden buldu.

Bir pazar sabahı, kırmızı üstü açık arabayı Selin’in mezarına götürdüler. Elif, mezarın başında annesine seslendi: “Anne, arabayı geri getirdik. Senin anını, sevgini, mirasını koruyacağız.”

Kenan, kızına sarıldı. “Acı asla tamamen gitmez kızım. Ama zamanla, sevgiye ve kararlılığa dönüşür. Seninle gurur duyuyorum.”

Güneş, İstanbul sokaklarında parladı. Kırmızı üstü açık araba, geçmiş ve geleceğin, kayıp ve kazanımın, acı ve umudun sembolü olarak yeni yolculuğuna başladı.

.