BUNU BİR DAKİKADA TAMİR EDERİM, DEDİ FAKİR KIZ… MİLYONER GÜLDÜ AMA SON HERKESI ŞOKE ETTİ

.
.
.

Bir Dakikada Tamir: Ayşe’nin Hikayesi

Bölüm 1: Bağdat Caddesi’nde Bir Gün

Bağdat Caddesi’nde güneşli bir öğleden sonra, ithal BMW’sinin kaputundan çıkan buharı izleyen Murat Yılmaz gergindi. Yanında ortakları vardı; hepsi pahalı takım elbiseler içinde, ellerinde son model telefonlar, arabasının bozulmasına alaycı espriler yapıyorlardı. Murat sinirliydi ama dışarıya belli etmiyordu. Ortakları, “Pahalı arabaların en kötü zamanlarda bozulması da var ya!” diyerek kahkahalar atıyordu.

Tam o sırada, yaklaşık on yaşında, üstü başı yağ içinde, eski ayakkabılar giymiş, saçlarını eski bir lastikle toplamış bir kız çocuğu gruba yaklaştı. “Motora bakabilir miyim?” dedi, tatlı ama kararlı bir sesle. Murat alaycı bir kahkaha attı, “Bakın hele, küçük tamirci bizi kurtarmaya geldi!” Ortaklar da güldü, bazıları sahneyi kaydediyordu. Kız, alayları görmezden gelerek, “Bunu bir dakikada düzeltirim,” dedi.

Murat daha da yüksek sesle güldü. “Kızım, yetkili servisteki teknisyenler bile bunu yapamaz. Ben güvenliği çağırmadan buradan git.” Kız yılmadı, arabaya yaklaştı ve küçük parmağıyla motoru işaret etti: “Sorun radyatör hortumunda, yerinden çıkmış. Sadece tekrar takıp kelepçeyi sıkmanız yeterli.”

Ortaklar şüpheli bakışlar attı. Murat üstünlükle, “Tamam, küçük akıllı. Arabamı bir dakikada çalıştırırsan sana bin lira veririm. Ama başaramazsan buradan kaybol,” dedi. Kız başını salladı, motora yaklaştı, kesin ve güvenli hareketlerle sorunu tespit etti. Hortumu yerine taktı, metal kelepçeyi sıktı. “Oldu,” dedi, ellerini elbisesine silerek. “Çalıştırabilirsiniz.”

Murat hala gülüyordu. Arabaya bindi, kontağı çevirdi. Motor mükemmel çalıştı. Ortaklar çekimi bıraktı, sessizlik grubu sardı. Murat şaşkınlıkla arabadan indi. “Sen nasıl?” diye başladı ama cümlesini tamamlayamadı. Kız sadece elini uzattı, söz verilen parayı bekliyordu. Murat cüzdanından bin liralık banknotu çıkardı, ama eline vermek yerine yere attı. “Al bakalım küçük tamirci, gerçek insanlardan öğrenme fırsatı için teşekkür etmeyi de unutma.”

Kız yavaşça eğildi, buruşuk banknotu aldı, cebine koyarken gözyaşları asfalta damladı. “Teşekkür ederim efendim,” diye fısıldadı ve yan sokağa doğru yürüdü. Ortaklar daha da yüksek sesle güldü. Murat göğsünde tuhaf bir sızı hissetti ama düşüncelerinden uzaklaştırdı.

Bölüm 2: Geçmeyen Bir Duygu

O günden sonra Murat, her arabasını çalıştırdığında kızın sorunu ne kadar kolay çözdüğünü hatırlıyordu. Ama kendini “sadece bir tesadüf” olduğuna inandırıyordu. Bir hafta sonra, şehir merkezinde önemli bir toplantıdan çıkarken kızı tekrar gördü. Küçük bir tamirhanenin önünde, tekerlekli sandalye kullanan yaşlı bir adama yardım ediyordu. Adamın kızla aynı narin hatları vardı; belli ki babasıydı.

Murat arabasını karşıya park etti, sahneyi izledi. Kız aletleri düzenliyor, babasına parçaları veriyordu. Hareketlerinde acele yoktu, sadece saf bir özveri vardı. Babası Murat’ı fark etti, dostane bir şekilde el salladı. Murat arabayı hızlandırdı, yoluna devam etti. Tanık olduğu sahne onu rahatsız etmişti. Kızın bilgisinin nereden geldiğini anlamaya başlıyordu.

Bölüm 3: İkinci Karşılaşma

Ertesi cumartesi, Murat’ın BMW’si yine aynı caddede elektrik arızası yaptı. Klima çalışmıyor, gösterge paneli ışıkları yanıp sönüyordu. Murat terlerken, kızın tekrar yaklaştığını gördü. “Yine yardım edebilir miyim beyefendi?” dedi. “Hayır!” diye bağırdı Murat. Kız geri çekildi ama uzaklaşmadı. “Alternatör sorunu, kopmuş kayış olmalı,” dedi yumuşak bir sesle.

Murat teknik servisi aradı. 40 dakika sonra teknisyen geldi ve kızın teşhis ettiği şeyi aynen doğruladı. Tamirat pahalıya patladı. Murat kızın neden dinlemediğine, gururunun zekasından daha büyük olduğuna kızdı.

Bölüm 4: Tamirhanede Bir Sohbet

Pazartesi günü Murat, küçük tamirhaneyi araştırmaya karar verdi. Önünden birkaç kez geçti, sonunda durdu. Arabadan indi, tekerlekli sandalyedeki adama selam verdi. “Ben Murat Yılmaz.” “Mehmet Demir,” dedi adam, nasırlı elini uzatarak. “Bu da kızım Ayşe.” Kız Murat’a biraz şüpheyle baktı ama başını salladı.

Murat, “Kızınız geçen hafta arabama yardım etti,” dedi. Mehmet gururla gülümsedi. “Ayşe’nin bu işlere yeteneği var. Küçücükken bile burada uğraşırdı. Sadece bakarak öğreniyor.” Murat gerçekten merak ederek, “Nasıl oluyor da bu kadar çok şey biliyor?” diye sordu.

Mehmet, “Bacaklarımın hareketini kaybettikten sonra o benim baş asistanım oldu. Sadece on yaşında ama birçok yetişkinden daha iyi motor anlıyor,” dedi. Murat kazayı sordu. Mehmet, üç yıl önce inşaat sektöründe çalışırken iskeleden düşüp omurgasına zarar verdiğini, annesinin ise kazadan sonra ayrıldığını anlattı.

Ayşe babasına yaklaştı, elini tuttu. Murat bir süre sessiz kaldı, baba-kız arasındaki dayanışmayı gözlemledi. “Bilgi kimsenin bizden çalamayacağı tek şey,” dedi Ayşe utangaçça. Kızın sözleri Murat’ın zihninde yankılandı.