“Baba, ben hayattayım” – Milyoner arkasını döndü… ve bir yıl önce ölen kızını gördü!

.
.

💔 “Baba, Ben Hayattayım” – Milyoner Arkasını Döndü… ve Bir Yıl Önce Ölen Kızını Gördü!

Kızını kaybetmenin acısıyla yıkılmış bir milyoner, bir yıl önce defnedildiğini sandığı mezarlığı ziyaret eder. Gözyaşları içinde mezar taşıyla konuşurken omzuna dokunan minik bir el hisseder. Arkasını döndüğünde imkansız bir şey olur: Karşısında, sonsuza dek kaybettiğini sandığı kızı durmaktadır. Ve kız, titrek bir sesle, “Baba, ben yaşıyorum,” dediğinde adamın dünyası şok ve umutla yıkılır.

I. Hastane Hatası ve Kayıp Yıllar

İstanbul’un en prestijli hastanelerinden Anadolu Sağlık Merkezi’nin bekleme odası tek bir adam dışında bomboştu. 42 yaşındaki Kenan Arslanoğlu, bir o yana bir bu yana yürüyordu. Eşi Aylin, ikiz kızlarını erken doğurmak için doğumhaneye gireli on saat olmuştu.

Doktor Murat Çetin, ameliyathane kapısında bekliyordu. Kenan sordu: —Nasıllar?

—Bebeklerden biri ciddi solunum komplikasyonlarıyla doğdu. Elimizden gelen her şeyi yaptık ama… —Doktor başını iki yana salladı. —Hayır! —diye mırıldandı Kenan. Vefat eden kızının cansız bedeniyle yüzleşmemek için, Başhemşire Fatma Hanım’ın tavsiyesiyle, onu görmemeyi tercih etti.

Üç ay sonra, doğum sonrası komplikasyonlara yenik düşen Aylin de hayatını kaybetti. Kenan’ın iş imparatorluğu, kızı Elif’e—hayatta kalan tek ikize—adanmış bir mabede dönüştü. Elif’in odası mabet gibi kaldı; bir yıl önce ölen kızının odası.

Bir yıl sonra, Kenan, Elif’in en sevdiği çiçeklerle Zincirlikuyu Mezarlığı’ndaki mezarını ziyaret etti. Mezar taşının önünde diz çöktü. Tam o sırada, arkasında bir varlık hissetti. Döndü ve kalbi neredeyse duracaktı.

Yaklaşık altı yaşlarında bir kız çocuğu, Zeynep, birkaç metre öteden onu izliyordu. Kıvırcık sarı saçları, yoğun yeşil gözler; tıpkı Aylin’in, tıpkı Elif’in gözlerinin aynısıydı.

—Siz benim babam mısınız? —diye sordu, sesi utangaç ama şaşırtıcı bir inançla doluydu. —Hayır —dedi kız, başını olumsuz anlamda sallayarak. —Ben Zeynep. Sizin diğer kızınız.

Kenan, şokla kaskatı kesildi. Yanlışlıkla vefat eden ikizinin, Zeynep’in, hayatta olduğunu iddia eden bu kızı nasıl açıklayabilirdi?

II. Levent Kaya ve DNA Kanıtı

Bir avukat, Levent Kaya, yaklaştı. Kenan’ın yanına oturup hikayeyi anlattı: Doğum gecesi hastanede yaşanan feci bir idari hata sonucu, hayatta kalamayan başka bir bebek, yanlışlıkla Kenan’ın kızı olarak kaydedilmişti. Zeynep ise acilen başka bir hastaneye sevk edilmiş, kurtarılmış ve evlat edinilmeye uygun olarak sisteme girilmişti.

—Sizin vefat ettiğini sandığınız bebeklerden biri, aslında hayatta kalmış —dedi Levent.

Zeynep, kendisini evlat edinen ebeveynleri, Ahmet ve Sema Demir tarafından büyütülmüştü. Levent, Zeynep’in bir saç fırçasını kullanarak özel bir DNA testi yaptırdığını açıkladı.

—Sonuçlar şüpheye yer bırakmıyor, Bay Arslanoğlu. Zeynep sizin biyolojik kızınız. Elif’in tek yumurta ikizi.

Kenan, o an, kızının hayatta olduğunu öğrendiği o karmaşık gecenin gerçekliğini, bir yandan Elif için yas tutarken diğer yandan Zeynep için sevinç duyarak sindirmeye çalışıyordu.

—Zeynep, sizinle tanışmak için ısrar eden kişiydi. Gerçeği öğrendiğinden beri başka bir şeyden bahsetmedi.

III. İki Hayat, İki Mezar

Kenan, hemen Zeynep’in hayatına köklü değişiklikler getirdi. Ona CEO’luk katını gösterdi, ama Zeynep için en önemli şey kendi odasıydı—mor ve yeşil tonlarında, ve tavanına karanlıkta parlayan floresan yıldızlar yerleştirilmişti, evlat edinen annesinin anısına.

Zeynep, piyano derslerine başladı. Babasının Aylin’le olan aşk hikayesini dinledi. Her kelime, Kenan’ın kaybettiği eşini geri getiriyordu.

Ancak, çözülmesi gereken daha derin bir yün yumağı vardı: Mezarlık hatası.

Zeynep, kız kardeşi Ayşe Nur Çelik‘in (vefat eden diğer bebek) kendi adıyla gömülü olduğunu öğrendi.

—Bu doğru değil. Kendi adıyla kendi mezar taşını hak ediyor —dedi Zeynep.

Kenan, Levent’in yardımıyla, o kaotik doğum gecesinde kayıtları kasten değiştiren başhemşire Nermin Hanım‘ın da olayla ilgili olduğunu öğrendi. Nermin Hanım, yeğenini kurtarmak için kayıtları manipüle etmişti.

Kenan ve Zeynep, Zincirlikuyu mezarlığına geri döndüler. Zeynep, elinde bir çekiç ve keskiyle, kız kardeşinin mezar taşındaki Zeynep Arslanoğlu adını bütünüyle kaldırdı. Yanına, Ayşe Nur Çelik adıyla yeni, doğru bir mezar taşı dikildi.

—Yarın yeni zorluklar getirir —dedi Kenan. —Ama en önemlisi, şimdi birlikteyiz.

IV. Birlikte İyileşmek ve Yeni Bir Misyon

Kenan, yıllarca süren keder ve suçluluk duygusundan kurtulmak için terapi görmeye başladı. Hayatındaki travmayı tek başına taşımak yerine, Zeynep için duygusal istikrarını önceliklendirdi.

Zeynep, hem biyolojik hem de evlat edinen ebeveynlerini onurlandırdı. O, babasından aldığı zekayı ve annelerinden öğrendiği merhameti birleştirdi.

Beş yıl sonra, Zeynep’in doğal yeteneği ve Kenan’ın yatırımıyla, Yılmaz Havacılık Mekaniği Okulu projesi 12 ülkeye yayıldı. Okul, sadece uçak tamircileri yetiştirmekle kalmıyor, aynı zamanda imkansızlık karşısında azim ve takım çalışmasını öğretiyordu.

Zeynep, mezuniyet konuşmasında sahneye çıktı: —Deden bana, ulaşmak istediğimiz şeye yeterince sevgi duyduğumuzda başarabileceklerimizin sınırının olmadığını öğretti.

Kenan, sahnenin arkasından izlerken, sonunda anladı: Zeynep’in hastalanması, belki de Allah’ın ona gerçek görevinin ne olduğunu göstermesine izin vermekti. O, sadece bir hayat kurtarmakla kalmadı; hayatına yeniden bir amaç, ailesine yeniden bir şans buldu.

—Seninle çalışmak bir onur olurdu —dedi Zeynep, büyüyüp onun yanına geldiğinde. —Hayat kurtarmaya ve imkansızı mümkün kılmaya devam etmek istiyorum.

Kenan gülümsedi. O, artık sadece bir milyoner değildi. O, Zeynep’in babası, bir hayırsever, bir azim sembolü idi. Ve her şey, bir yıl önce kaybettiğini sandığı kızının, mezarlıkta omzuna dokunmasıyla başlamıştı.

.