“BANA BIR ÇOCUK VER, SERVETIMI SANA VERECEĞIM” DEDI MILYONER TEMIZLIKÇIYE

.
.

“Bana Bir Çocuk Ver, Servetimi Sana Vereceğim”

İstanbul’un yağmurlu bir ekim akşamıydı. Gökyüzünden inen damlalar İstiklal Caddesi’nin neon ışıklarını parlatıyor, kalabalığın uğultusu binanın camlarına vuruyordu. O binanın en üst katında, milyoner iş adamı Hakan Demirtaş deri koltuğuna yaslanmış, boğaza bakan pencereden dışarıyı seyrediyordu. Omuzlarında yılların yorgunluğu, gözlerinde sakladığı sırların gölgesi vardı.

Aynı anda ofisin köşesinde, elinde bez ve kova taşıyan Yasemin Altun sessizce rafları siliyordu. Üç yıldır bu binada temizlikçi olarak çalışıyordu. 32 yaşında, görünmez bir hayalet gibi kimsenin dikkatini çekmeden yaşamaya alışmıştı. Hayatı boyunca yalnızca çalışmış, küçük Fatih dairesinin kirasını ödemek için hayallerinden vazgeçmişti.

Tam o sırada, beklenmedik bir ses sessizliği bozdu.

— “Yasemin.”

Kadın irkildi. Onun adını biliyor olması bile şaşırtıcıydı. Hakan arkasını dönmeden konuştu:

— “Sana kişisel bir soru sorabilir miyim?”

Yasemin’in kalbi hızlandı. “Tabii ki Bay Demirtaş” diyebildi.

— “Çocuğun var mı?”

Sorunun ağırlığı havaya asıldı. Kadının elleri titredi.
— “Hayır efendim… yok.”

Hakan yavaşça koltuğunu çevirdi, kahverengi gözlerini ilk kez onun gözlerine dikti.

— “Peki ister miydin?”

Yasemin boğazında düğümlenen sözlerle mırıldandı:
— “Her zaman anne olmayı hayal ettim ama… şartlar uygun olmadı.”

Hakan ayağa kalktı, pencereye yürüdü. Sesi bu kez derindi:

— “Yasemin. Açık konuşacağım. Bir varise ihtiyacım var. Servetim, şirketlerim… ama bırakacak kimsem yok. Hiç evlenmedim, hiç çocuğum olmadı. Zaman akıp gidiyor. Bana bir çocuk verirsen… senin ve çocuğun hayat boyu güvende olacak. Kendi evin, geliriniz, eğitim… Asla çalışmak zorunda kalmayacaksınız. Bu bir evlilik değil, aşk değil… bir anlaşma.”

Yasemin’in dizlerinin bağı çözüldü. Az önce duyduğu şey gerçek olamazdı.

— “Ben… düşünmem gerek.” diyebildi titreyerek.

Hakan cebinden bir kartvizit çıkarıp arkasına numarasını yazdı:
— “Bu benim kişisel hattım. Karar verdiğinde ara.”

O gece Yasemin küçük dairesinde sabaha kadar volta attı. Duvarları dökülen evine, boş buzdolabına bakarken yıllardır bastırdığı anne olma hayali kalbine dokundu. Paradan öte, bu belki de hayatında bir daha gelmeyecek bir şanstı.

Cumartesi günü köşe kafede çayını içerken sokaktan geçen aileleri seyretti. Ve o an karar verdi.

Pazartesi sabahı karttaki numarayı aradı:
— “Alo Bay Demirtaş… teklifinizi kabul ediyorum.”

Telefonun diğer ucunda bir sessizlik oldu. Sonra Hakan’ın sesi geldi:
— “Emin misin?”
— “Eminim.”
— “O halde bu akşam ofisime gel. Detayları konuşacağız.”

Yasemin farkında olmadan hayatını değiştirecek bir kapıyı aralamıştı.

Yeni Hayatın Başlangıcı

Üç ay geçti. Yasemin artık Beşiktaş’ta deniz manzaralı bir dairede oturuyordu. Temizlikçi olarak çalışmasına gerek kalmamıştı. Tıbbi testler hamileliğini doğruladı. Ancak en büyük değişim Hakan’ın davranışındaydı. Başta katı bir anlaşma gibi başlayan şey zamanla yumuşadı. Hakan her gün arıyor, doktor kontrollerine eşlik ediyor, hatta hamilelik kitapları ve bebek kıyafetleri getiriyordu.

Bir gün Yasemin küçük sarı bir bebek tulumunu elinde tutarken fısıldadı:
— “Bunları yapmak zorunda değilsiniz.”

Hakan’ın cevabı netti:
— “Anlaşmayı unut. Yasemin, sana bir şey söylemem gerek.”

Ve Hakan’ın yüzündeki perde aralandı.

Geçmişin Gölgesi

Yıllar önce, gençken Elif adında bir kadını sevmişti. O hamile kaldığında, Hakan kariyerini bahane edip onu reddetmişti. Elif yalnız kalmış, hamileliği komplikasyonlarla bitmişti. O günden beri Hakan vicdan azabıyla yaşamıştı.

— “Yasemin, sana bu teklifi yaparken sadece varis istemiyordum. Geçmişteki hatamı telafi etmeye çalışıyordum. O zaman olamadığım baba olmak istiyorum.”

Yasemin’in gözleri doldu. Fısıldadı:
— “Ama ya bana olan hislerin… sadece suçluluk mu?”

Hakan elini tuttu.
— “Hayır. Sana aşık oldum. Bu anlaşmadan öte bir şey.”

Kadın kalbinin hızlandığını hissetti. O da ona karşı bir şeyler hissediyordu. Ama hâlâ içini kemiren bir şüphe vardı: Bu aşk gerçek miydi, yoksa geçmişin hayaleti mi?

Elif’in Dönüşü

Mayıs ayında telefon çaldı. Hakan’ın sesi telaşlıydı:
— “Yasemin… Elif geri döndü.”

Dünya Yasemin’in başına yıkıldı. Hakan’ın yıllardır unutamadığı kadın, yeniden ortaya çıkmıştı. Hakan onunla buluştu, saatlerce konuştular. Ama fark ettiği şey şuydu: O, Elif’in gerçek hâline değil, zihninde idealize ettiği hayaline aşıktı.

Hakan, Yasemin’in gözlerinin içine bakarak söyledi:
— “Geçmişte bir anıya aşıktım. Ama gerçek aşkı seninle öğrendim. Bu bebek anlaşmadan değil, sevgiden doğuyor. Seni seviyorum Yasemin.”

Kadın gözyaşları içinde fısıldadı:
— “Ben de seni seviyorum.”

Aşkın Doğumu

İki ay sonra Yasemin sağlıklı bir erkek bebek dünyaya getirdi: Kerem. Annesinin gözlerine, babasının gülüşüne sahipti. Hakan oğlunu kucağına aldığında gözyaşlarına hâkim olamadı.

Altı ay sonra Hakan dizlerinin üzerine çöktü:
— “Yasemin, benimle evlenir misin? Bu kez bir anlaşma için değil… kalbim için.”

Yasemin “Evet” dediğinde, ikisi de biliyordu: Artık suçlulukla değil, gerçek aşkla inşa edilmiş bir aile olmuşlardı.

Son

Düğün küçük bir camide, sade bir törenle yapıldı. Hakan Yasemin’e öyle bir gülümsemeyle baktı ki; içinde artık ne geçmişin yükü, ne korku vardı. Sadece umut, sevgi ve yepyeni bir hayat.

Ve yıllar sonra çocuklarına nasıl tanıştıklarını anlattıklarında, Hakan her zaman şunu söylerdi:
— “Dünyanın en tuhaf teklifini yaptım ama hayatımın en doğru kararını verdim.”

Yasemin ise cevap verirdi:
— “Çünkü o teklif bana servet değil, gerçek bir aile verdi.”

.