Bekar Baba, CEO’nun Kızını Kurtarırken Kurşun Yedi Ve Bu Fedakârlık Ailesini Değiştirdi

.
.

Fedakarlığın Gücü: Bir Kurşunla Değişen Hayatlar

İstanbul’un kalbinde, Ekim ayının soğuk ve yağmurlu bir gecesi… Şehrin sokakları neon ışıklarla yıkanırken, Mehmet Özkan ince montunun cebinde ellerini ısıtmaya çalışıyordu. 34 yaşındaki Mehmet, bir yıl önceki boşanmanın ardından tüm birikimini kaybetmiş, tek başına kızı Zeynep’i büyütmeye çalışan bir babaydı. Levent’teki bir alışveriş merkezinde gece vardiyasında güvenlik görevlisi olarak çalışıyordu. Yorgun gözleri ve iki günlük sakalı, hayatın ona yüklediği sorumlulukların iziydi.

O gece Mehmet, üç gündür ateşi olan Zeynep için son parasıyla aldığı ilaçları göğsüne bastırarak eve dönüyordu. Yağmur altında hızla yürürken, yan sokaktan gelen bir çığlıkla irkildi. Siyah bir Mercedes’in arkasında, iki adam silahlarını bir kadına ve onun eteğine sarılan küçük bir kıza doğrultmuştu. Kadın, pahalı palto ve zarif topuzuyla Mehmet’in dünyasından tamamen farklı bir sınıfa aitti. Ayşe Yılmaz’dı o; Türkiye’nin en büyük holdinginin CEO’su.

Mehmet’in ilk içgüdüsü kaçmak oldu. Kendisinin de bakması gereken bir kızı vardı. Ama o küçük kızın korkudan büyümüş gözlerinde kendi Zeynep’ini gördü. Saldırganlardan biri tabancasını kaldırıp çocuğa nişan aldı. Mehmet ne olduğunu anlamadan koşmaya başladı. Telefonundan polisi aradığı anı bile hatırlamıyordu. Hatırladığı tek şey, kurşun ateşlendiğinde kendini kızın önüne atmasıydı. Acı göğsünde sıvı ateş gibi yayıldı, dizlerinin üstüne çöktü. Bilincini kaybetmeden önce gördüğü son şey, Ayşe Yılmaz’ın şaşkın ve minnettar yüzüydü.

Saldırganlar sirenleri duyunca kaçtı. Ambulans sekiz dakikada geldi. Mehmet için o sekiz dakika, hayat ile ölüm arasındaki sınırdı. O kurşun, sadece bir kızın hayatını kurtarmakla kalmayacak, iki ailenin kaderini sonsuza dek değiştirecekti.

Hastanenin steril kokulu odasında Mehmet, kolunda tüplerle ve göğsündeki acıyla uyandı. Gördüğü ilk yüz Zeynep’in değil, Ayşe’nin yüzüydü. Ayşe, gri bir kazak ve kot pantolonla, günlerdir uyumamış gibi görünüyordu. “Sana nasıl teşekkür edeceğimi bilmiyorum,” dedi boğuk bir sesle. “Ece, kızım… Sen onun hayatını kurtardın.”

Mehmet konuşmaya çalıştı. Ayşe su getirdi, yıllardır kimseye göstermediği bir özenle. “Zeynep?” diye fısıldayabildi Mehmet. “Kızın burada. Onu ben getirdim. Bekleme salonunda Ece ile oynuyorlar,” dedi Ayşe. Mehmet kalkmaya çalıştı ama acı onu durdurdu. Ayşe elini omzuna koydu, beklenmedik bir şefkatle. “Doktor, kurşunun kalbe çok yakın geçtiğini söylüyor. Bir santim daha sağda olsa…” Cümlesini tamamlamasına gerek yoktu.

Sonraki saatlerde Mehmet, Ayşe’nin sadece bir iş kadını değil, aynı zamanda korkuları ve acıları olan bir anne olduğunu öğrendi. Ayşe, yıllardır tehditler yüzünden Ece’yi parka bile çıkaramıyordu. Lüks bir hapishanede yaşıyorlardı. “Bir yabancı, benim için hayatını riske atana kadar güvenliğin ne demek olduğunu bildiğimi sanıyordum,” dedi Ayşe. Mehmet’in bilmediği şey, saldırının tesadüfi olmadığıydı. Ayşe’nin eski iş ortağı Osman Kara, hapisten çıkmadan önce intikam yemini etmişti.

Hastanede geçen beş gün, Mehmet’in hayatını kökten değiştirdi. Ayşe her sabah geliyordu; Zeynep için kitaplar, taze meyveler getiriyor, Mehmet’e güzel bir kahve sunuyordu. Bir cuma sabahı, yanında belgelerle geldi. “Seninle önemli bir şey konuşmak istiyorum,” dedi. Son günlerde Mehmet hakkında çok şey öğrenmişti. Dosyasından Mehmet’in hayatını özetledi: Eski inşaat mühendisi, şirketi iflas edince işten çıkarılmış, asgari ücretle güvenlik görevlisi olmuş, Zeynep’in ameliyatı için arabasını satmış…

Ayşe, “Sana teklif edeceğim şeyi acıma duygusuyla yapmadığımı bilmeni istiyorum. Saygıdan yapıyorum,” dedi. Ayşe, şirketinin özel güvenlik müdürüne ihtiyacı olduğunu açıkladı. Kızının güvenliği için hayatını riske atmayı göze almış biri… Mehmet’e ayda 25.000 lira maaş, özel kompleksinde üç odalı daire, Zeynep için özel okul ve tam sağlık sigortası teklif etti. Mehmet, neden kendisi olduğunu anlamıyordu. Ayşe pencereye yaklaşıp, “Son 10 yılda çevremdeki herkes benden bir şey istedi. Sen, karşılığında hiçbir şey istemeden bana bir şey veren ilk kişisin,” dedi.

Mehmet, “Kabul edersem, Zeynep ve bana ne olur?” diye sordu. Ayşe, “Uzun zamandır sahip olmadığım aile olursunuz,” dedi. Ama Ayşe’nin geçmişinde, her şeyi değiştirecek bir sır vardı. Mehmet ve Zeynep, Maslak Residence’daki lüks konut kompleksine taşındığında, bambaşka bir dünyaya adım attılar. Zeynep, yeni odasında prenses yatağı ve kitaplarla dolu bir kütüphaneye kavuştu. İlk akşam Mehmet, terasta Ayşe’nin villasına bakarken, hayatının gerçekten değişebileceğini düşündü.

Ertesi sabah, Ayşe kapının önünde solgun ve titrek bir haldeydi. “Dün gece yine aradılar. Nerede yaşadığını bildiklerini söylüyorlar. Zeynep’i biliyorlar,” dedi. Mehmet’in damarlarında kanı dondu. Ayşe ona Osman Kara hakkında kalın bir dosya uzattı. Kara, hapishanede iki yıl boyunca mükemmel intikamını planlamıştı. Şimdi Mehmet, Zeynep ve yeni hayatlarını bilen bir adam vardı karşılarında.

Kasım gecesi, Mehmet güvenlik turunda bir şeylerin ters gittiğini fark etti. Sensör ışıkları garip yanıyor, bekçi köpekleri huysuzdu. Gece 2:17’de tüm alarm sistemleri aynı anda çalmaya başladı. Mehmet, Ayşe’nin villasına koştu. Dış güvenlik kameraları kapatılmıştı. Ana villada, Ayşe elleri havada, karşısında Osman Kara, elinde tabanca… Mehmet ellerini kaldırdı. “Kızlar nerede?” dedi. “Yukarıda, Ece’nin odasında. Henüz dokunmadım,” dedi Kara.

Kara, Ayşe’ye yaklaştı. “Çaldığın 30 milyonu geri istiyorum. Ya da senin değer verdiğin her şeyi alırım,” dedi. Mehmet, Kara’ya atladı. Tabanca için mücadele ettiler. Bir el ateş edildi, Ayşe omzundan yaralandı. Ama Kara etkisiz hale getirildi. O gece ambulans, polis ve güvenlik birimleri onları kurtardı. Mehmet ve Ayşe, sadece birbirine yardım eden iki aile olmadıklarını; gerçekten bir aile olduklarını anladılar.

Üç ay sonra, Şubat’ın karla kaplı bir pazar günü… Mehmet mutfak penceresinden Zeynep ve Ece’nin bahçede kardan adam yaptıklarını izliyordu. Ayşe yanında, omzu hâlâ askıda. Dördü için akşam yemeği hazırlıyordu. Osman Kara, cinayet teşebbüsü ve tehdit suçundan 12 yıl daha hapis cezası aldı. Kompleks, Türkiye’nin en gelişmiş güvenlik sistemine sahipti. Ama Ayşe, gerçek güvenliğin doğru insanlara güvenmekten geçtiğini anlamıştı.

Mehmet, “O kurşunu durdurmak için koştuğumda sonuçları düşünmedim. Sadece yaptım,” dedi. Ayşe, “Şimdi pişman mısın?” diye sordu. Mehmet, kızlara baktı. Zeynep, Ece’ye kar topu yapmayı öğretiyordu. “Hayır,” dedi. “Bazen en küçük hareketin her şeyi değiştirebileceğini düşünüyorum.” Ayşe başını Mehmet’in omzuna yasladı. “Benim için o kurşun sadece çocuğumu değil, kalbimi de kurtardı,” dedi.

O akşam, salonda gümüş kağıda sarılı bir kutu vardı. Ayşe, “Aç!” dedi. Kutuda, Zeynep’in evlat edinme belgeleri vardı. Zeynep, Ayşe Yılmaz’ın resmi olarak evlat edinilen kızı oluyordu. Ayşe’nin el yazısıyla bir mektup da vardı: “Bana ailenin sadece kandan değil, sevgiden oluştuğunu öğreten kız için… Mehmet için, bu dünyada hâlâ kahramanlar olduğunu gösteren adam için… Size sadece mali güvenlik değil, adımı, saygımı ve sonsuza dek kalbimin bir parçası olacağınız sözünü veriyorum.”

Zeynep, “Bu Ayşe’nin benim ikinci annem gibi olacağı anlamına mı geliyor?” diye sordu. Ayşe, “Sadece istersen tatlım,” dedi. Zeynep, “O zaman Ece benim kız kardeşim oluyor,” dedi. Ayşe titreyen sesle, “Evet,” dedi. Zeynep hayatının en büyük gülümsemesiyle, “O zaman evet, büyük ve mutlu bir aileye sahip olmak istiyorum,” dedi. Ece koşup ikisini de kucakladı. Mehmet, hayatının tamamlandığını hiç hayal edemeyeceği şekilde anladı.

O gece, kızlar aynı odada yatarken Ayşe ve Mehmet kapalı terasta sıcak çay içerken İstanbul’un ışıklarını izlediler. Ayşe, “Kurduğum tüm şirketlerde, kazandığım tüm işlerde şimdi hissettiğimi hiç hissetmemiştim. Hayatımda ilk kez gerçekten zenginim,” dedi. Mehmet elini tutarak, “Bazen bir yabancı çocuk için hayatını riske attığında aslında sadece kendi hayatını bulduğunu öğrendim,” dedi.

Sonraki aylarda Ayşe, zor durumdaki tek ebeveynli aileler için bir vakıf kurdu. Mehmet, sadece güvenlik müdürü değil, Ayşe’nin tüm önemli kararlarında güvendiği danışmanı oldu. Zeynep özel okulda birinci sınıfı mükemmel notlarla bitirdi. Ece, bir gün Mehmet’e “baba” dedi. Ama en önemlisi, o villada yıllardır ilk kez tam bir ailenin kahkahası yankılandı.

Çünkü o yağmurlu Ekim gecesi durdurulan kurşun, sadece bir kızın hayatını kurtarmamıştı. Kimsenin birbirini aradığını bilmediği dört insanın ruhunu da kurtarmıştı.

SON

.