“Çöküverdi, İki Yaşındaki İkizleri Rasgele Bir Numarayı Aradı, Bir Milyarder… Mutluluğu Getirdi”

Sıcak, Surulere’deki tek odalı evin teneke çatısına acımasızca vuruyordu. İçeride hava bunaltıcıydı; köşedeki küçük sobadan gelen gaz kokusu belli olurken, Amaka ikizleri için hazırladığı tek öğün olan sulu mısırı nazikçe karıştırıyordu.

Yan yataktaki yırtık hasırın üzerinde sessizce oynayan Chisum ve Chioma’nın masum kahkahaları, derin bir açlığı gizliyordu—not yalnızca fiziksel, aynı zamanda sevgi ve güven açlığı. Amaka’nın bilekleri titriyordu; göğsünde birkaç gündür hissedilen baskıyı yok saymaya çalışıyordu: “Pes edemem. Onlar için dayanmalıyım.”

Tencerenin altını kapatmak üzereyken, aniden göğsünde keskin bir ağrı belirdi. Amaka nefes alırken arkasından çöktü, “Anne!” diye bağırdı Chisum. Havada donup kaldılar; sonra Chioma delicesine çığlık attı. “Anne! Anne!” Chisum sürünerek annesine ulaştı; “Uyan anne,” dedi hıçkırıklarla ama Amaka kıpırdamadı. Küçük Chioma, yorgun elleriyle sehpa üzerindeki eski Nokia’yı kapıp rastgele tuşa bastı. Telefon çalmaya başladı. O anda kaderin çarkı dönmeye başlamıştı.

Victoria Island’daki gökdelen ofisinde, milyarder CEO Cola Adimi’nin aklı çok uzaktaydı. Ofiste çalışanların telaşı içinde o, pencereden şehrin örtüsünü izlerken bir eksiklik hissediyordu. Tam gözlerini kapatırken telefonu çaldı; ekranda kimliği belirsiz bir numara vardı. “Spam…” diye geçirirken bir ses yankılandı: “Vawa, anne uyan…” Çocuk sesiydi. Hemen telefonu aldı.

Diğer ucundan gelen çaresiz çığlıklar yüreğine saplandı: “Anne düştü… yardım…” Hemen asistanını çağırdı; çağrının Surulere’den geldiğini öğrendi. Yardım istemeye başaladığı gibi, o an oraya gitmek üzere ofisten çıktı.

Araç hızlandı, trafik sardı Lagos’u; ama Cola’nın aklında tek bir şey vardı: “Yetişmeliyim.” Yolu aşıp dar bir sokağa döndüğünde, ambulans hâlihazırda oradaydı. İçgüdüyle kapıları açtı, çocukları kucağına aldı; Chioma hâlâ telefonu elinde tutuyordu. “İyi yaptınız, annesine koştunuz” diye fısıldadı.

Hastaneye varıldığında, Amaka’yı sedyeyle içeri taşıdılar. Cola, çocukları kucağında beklerken hem korkusu hem çaresizliği arttı: Bu kadın ve çocuklar yabancıydı; ama sanki kader onları birleştirmişti.

Gece boyunca bekledi. Sabah Amaka’nın fısıltısı duyuldu: “İkizlerim…” Cola hemen yanına eğildi: “Buradasınız, onlar sizi uyandırdı.” Amaka kendine geldiğinde, Cola’ya şaşkın bir bakışla, “Siz kimsiniz?” dedi. Cola, “Yanlışlıkla geldiğim bu çağrıyı duyup geldim,” diye cevap verdi.

Kalp atışı ve sevgi dolu bir hikâyeydi bu: Kader, o anda sessizce onlara minnettarlığı ve umut ışığını taşımıştı.

Sonrası günler, hastane ziyaretleri, dua ve yorgun ama umut dolu anlarla kaplıydı. Amaka’nın doktorları uyardı: “Dinlen, düzgün beslen…” Ama bu bir dul kadının lüksüydü artık. Cola ise geri dönmeye devam ediyordu—kalkmış mutfak çorbası, ikizlere oyuncak getirmiş, orada sadece içeride değil, kalpte de yer etmişti.

Bir gün Amaka, “Neden geliyorsun?” diye sorunca, Cola sade bir cevap verdi: “Çünkü onlar beni aradı…” Gözlerindeki samimiyet, göz kırpıştıran umut oldu.

Ve artık kaderin selamı yanlış numaradan değil, ama gerçek bir bağdan geliyordu.