DÖNERCİ KIZDAN haraç istediler, Bordo Bereli DÖVMESİ ortaya çıktı!

.
.

Dönerci Kızdan Haraç İstediler, Bordo Bereli Dövmesi Ortaya Çıktı!

1. Samanpazarı’nda Bir Sabah

Ankara’nın tarihi Samanpazarı’nda, günün ilk ışıkları cumbalı pencerelerden sızarken, ezan sesi gökyüzüne yükseliyordu. Esnaf yavaş yavaş kepenkleri açıyor, sokak henüz uykulu bir sessizliğe bürünmüşken, bir dükkanda sarı ışık yanıyor, ocaklar yanıyordu. Bu küçük dönerci, üç yıldır her sabah tam saat beşte açılırdı. Döner tezgahının başında, bembeyaz tişörtü ve siyah önlüğüyle Elif Arslan vardı.

Elif, 28 yaşında, ince yapılı ama gözlerinde çelik gibi bir kararlılık taşıyan bir kadındı. Her sabah askeri bir disiplinle güne hazırlanır, etleri özenle şişe dizer, domatesleri milimetrik bir düzenle doğrar, mezeleri çelik kaplara yerleştirirdi. Her şey tertemiz, nizami; adeta bir kışla yemekhanesinin düzeni gibi. Esnaflar arasında, Elif’in bu tavrı hep konuşulurdu. “Sanki karşısında komutanı varmış gibi,” derdi yan dükkandaki Ayşe Teyze.

Ayşe Teyze, 55 yaşında, bu çarşının demirbaşlarından biriydi. “Kızım Elif, vallahi insan merak ediyor. Nereden geldin, kim neredensin?” diye sorardı sık sık. Elif ise hafifçe gülümser, geçmişinden tek kelime etmezdi. Çarşı esnafı onun hakkında türlü türlü hikayeler uydururdu: “Bu kızda başka bir şey var, gencecik, fıstık gibi; ne işi var bu tozlu çarşıda?” Ama Elif, tüm bu bakışları umursamadan işine odaklanırdı.

2. Sıradan Hayatın Değeri

Elif’in döneri dillere destandı. Taksici Hasan Abi, “Kızım, yapıver oradan klasi, acısı bol olsun,” derdi. Elif, ustalıkla döneri keser, pideye yerleştirir, domates, soğan ve acı sosla dürümü hazırlardı. Her hareketinde bir şefin zarafeti vardı. Hasan Abi fısıldardı yanındakine: “Vallahi normal biri değil bu. Ne yaptığı işteki ustalık ne duruşu.” Elif’in bu tavrı ona gizem katıyordu.

Öğle saatlerinde çarşı dolup taşardı. Genç beyaz yakalılar, inşaattan gelen ustalar, avukat Metin Bey… Herkes Elif’in dükkanında bir şeyler yerdi. Elif’in cevapları hep kısa ve netti. Gereğinden fazla samimiyet kurmaz, ama asla soğuk davranmazdı. Herkesle arasında tatlı bir mesafe bırakırdı.

Akşam olunca Elif, bulaşıkları yıkar, ocağı kapatır, masaları silerdi. Sonra küçük kiralık odasına geçer, çekmecesinden eski fotoğraflarını çıkarırdı. Bir fotoğrafta askeri kamuflaj içinde, birliğinin amblemiyle; diğerinde Arslan Holding’in balosunda, babasıyla yan yana, şık bir elbiseyle. O zamanlar bambaşka bir dünyada yaşadığını düşünürdü: “O zamanlar kimin için savaştığımı sanıyordum ki?”

3. Tehditler Başlıyor

Bir gün, çarşıya siyah ceketli, suratsız adamlar gelmeye başladı. Demir Yumruk Çetesi’nin lideri Kasap Rıza, çarşıyı ele geçirmek istiyordu. Bir salı öğleden sonrası, üç adam Elif’in dükkanına geldi. “Her ay 5000 lira ödeyeceksin. Can ve mal güvenliğin için,” dedi Rıza. Elif, domates doğradığı bıçağı tezgaha bıraktı, başını kaldırdı. “İhtiyacım yok,” dedi buz gibi bir sesle.

Rıza bir kartvizit fırlattı: “Fikrin değişirse ara beni. O zamana kadar da kendine iyi baksan iyi olur.” Esnaflar fısıldaşmaya başladı. Ayşe Teyze endişeliydi: “Elif kızım iyi misin? O adamlar tekin değildir.” Elif, “Merak etmeyin Ayşe Teyze, bir şey olmaz,” dedi ama içi karışıktı. Böyle bir şey olacağını biliyordu. O akşam, fotoğraflarına baktı, geçmişiyle bugünü arasında gidip geldi. Kararı kesindi: Artık kaçmayacaktı.

4. Çarşıda İlk Çatışma

Perşembe akşamı, Demir Yumruk Çetesi tekrar geldi. Rıza, “Düşündün mü?” diye sordu. Elif, son müşterisine dürüm hazırlıyordu. “İhtiyacım yok,” dedi yine. Rıza öfkeyle yumruğunu tezgaha indirdi. Esnaflar irkildi. “Burası bizim himayemizde ulan!” diye bağırdı.

Elif, “Himaye mi, sömürü mü?” dedi. Adamlarından biri Elif’e yaklaşınca Murat araya girdi. “Abiler yapmayın, burada ticaret yapılıyor.” Ama Murat’ı yere ittiler. O anda Elif’in bakışları değişti. “Kusura bakmayın, bugün dükkan erken kapandı,” dedi. Önlüğünü çözdü, hareketlerinde tuhaf bir gerginlik vardı.

Adamlar Elif’e saldırmak istedi. Elif birinin elini yakalayıp tersine bükerek yere indirdi. Diğerleri şaşkınlıkla bakakaldı. “Nereden öğrendin lan sen bu numaraları?” diye bağırdı Rıza. Elif, “Tek başına yaşayan bir kadının bilmesi gereken şeyler,” dedi. Ama o gece artık geri dönüş olmadığını biliyordu. Bedensel hareketlerini yeniden hatırlıyor, eski özel kuvvetler eğitimini hatırlıyordu.

5. Kimlik Ortaya Çıkıyor

Ertesi akşam, Demir Yumruk Çetesi dört adamla tekrar geldi. “Dün abimizin ne dediğini duydun değil mi?” dediler. Elif, “İhtiyacım olmadığını söylemiştim,” dedi. Müşteriler birer birer kalktı, dükkan bomboş kaldı. “Beyler, planı uygulayın,” dedi yüzü yaralı adam. Serseriler tenteye tekme attı, Murat’ı yine yere ittiler.

Elif’in bakışları volkan gibi patladı. “Kusura bakmayın, bugün dükkan erken kapandı,” dedi. Önlüğünü çıkardı, bir savaşa hazırlanır gibi. Serseriler etrafını sardı. Elif, “Murat, sen geri çekil,” dedi. Dört adam aynı anda saldırdı. Elif bir dansçı gibi hareket etti: Birini diz darbesiyle yere serdi, diğerinin ayağına çelme takıp eklemini kilitledi, üçüncüye dirsek darbesi, dördüncünün bilincini kaybettirdi. Her şey üç dakikadan kısa sürdü.

O anda Elif’in tişörtü havalandı, omzundaki dövme göründü: Kurtbaşı, Bordo Bereliler. Esnaflar fısıldaşmaya başladı. “O neydi öyle? Özel kuvvetler mi?” Elif aceleyle tişörtünü düzeltti ama çok geçti. “Bir daha bu çarşıda görünmeyin. Bu son uyarım,” dedi.

6. Geçmişin Yüzleşmesi

O gece Elif babasını aradı: “Baba, deşifre oldum.” Hulusi Arslan, ülkenin en büyük savunma sanayi şirketinin başkanıydı. “Dövmeyi gördüler, çarşıdakiler şüphelenmeye başladı.” “Şimdilik dikkatli ol. Ben bir yolunu bulacağım,” dedi babası.

Demir Yumruk Çetesi de Elif’in kimliğini araştırdı. “Eski bir bordo bereli, Arslan Holding’in kızı,” dediler. Rıza şoktaydı. Bu seferki rakip sıradan değildi.

7. Büyük Savaş

Bir akşam, Rıza 20 adamıyla çarşıya geldi. “Elif Arslan çık dışarı!” diye bağırdı. Elif son müşterisine dürüm hazırlıyordu. “Ben sadece normal bir şekilde işimi yapmak istiyorum,” dedi.

“Normal mi? Benim adamlarımı dövüp sonra normal mi diyorsun?” Rıza işaret verdi, sekiz adamı aynı anda Elif’e saldırdı. Elif bir balerin gibi döndü, isabetli vuruşlarla hepsini etkisiz hale getirdi. Tişörtü yırtıldı, dövmenin tamamı ortaya çıktı. “Gerçekmiş, bordo bereli!” diye fısıldaştı esnaflar.

“Elif kızım, sen gerçekten bordo bereli miydin?” diye sordu Ayşe Teyze. “Arslan Holding’in kızı olduğun da doğru mu?” Elif artık yalan söyleyemezdi. “Evet, doğru.” “Peki neden buradasın kızım?” “Çünkü burayı seviyorum.”

8. Medyanın İlgisi

Ertesi sabah ülke gündemine bomba gibi bir haber düştü. “Arslan Holding’in tek varisi, üç yıldır esnaf lokantası işletiyor. Milyarder ailesini terk eden eski bordo bereli kadının gizli hikayesi.” Gazeteciler çarşıya akın etti. Elif’in dükkanı bir ünlünün imza günü gibiydi. “Neden milyarder ailenizi terk ettiniz?” “Eski bordo bereli olduğunuz doğru mu?” Elif, “Sadece burayı seviyorum,” dedi.

Çarşı esnafı Elif’i korumak için gazetecileri engelledi. “Elif bizim çarşımızın kızıdır. Rahat bırakın onu.” Esnafların bu koruması sayesinde Elif biraz nefes alabildi.

9. Son Karşılaşma

Rıza son bir kumar oynamaya karar verdi. 20 adamıyla çarşıya geldi. “Elif Arslan çık dışarı!” Elif sakince dükkandan çıktı. “Artık durun,” dedi. “Durmak mı? Bizim şerefimiz ne olacak?” Rıza öfkeyle, “Diz çöküp özür dile, seni affedeceğim,” dedi. Elif başını salladı: “Yapamam, çünkü yanlış bir şey yapmadım.”

Tam o sırada üç siyah lüks araba sokağa girdi. Arslan Holding’in güvenlik ekibi, Hulusi Arslan bizzat geldi. “Baba,” dedi Elif şaşkınlıkla. Hulusi Bey, “Geç kalmadım değil mi kızım?” dedi.

O sırada askeri ciple Yusuf Binbaşı ve Murat Üsteğmen, Elif’in eski silah arkadaşları da geldi. “Komutanım, haberleri görünce atlayıp geldik,” dediler. Elif’in gözleri doldu. Ardından çarşı esnafı birer birer ortaya çıktı. “Biz de buradayız. Üç yıldır sen bizi korudun. Şimdi sıra bizde.” Esnaf gönüllü bir kalkan oluşturdu.

Rıza, “Vurun hepsini!” dedi ama adamları tereddüt etti. Elif’in dövüş yetenekleri, silah arkadaşlarının profesyonelliği, Arslan Holding’in güvenlik ekibi ve çarşı halkının birlikteliğiyle 15 dakika sonra her şey bitmişti. Rıza ve adamları polise teslim edildi.

10. Gerçek Aile

O gece Elif babasına, “Baba, onlar benim ailem,” dedi. Hulusi Bey başını salladı. Kızının neden burayı seçtiğini şimdi anlıyordu. Yusuf Komutan, “Elif, şimdi emin misin? Buranın senin yerin olduğuna?” diye sordu. “Evet, komutanım. Eminim.”

Çarşıda bir bayram havası vardı. Tehdit ortadan kalkmıştı. Elif’in dükkanı ülke çapında ünlendi, turist sayısı arttı. Belediye Elif’e takdir plaketi verdi. “Sizin sayenizde bu çarşı ünlendi,” dedi memur. Ayşe Teyze, “Elif kızım helal olsun sana,” dedi.

11. Gerçek Güç

Hulusi Arslan artık sık sık dükkana geliyordu. “Burada ne öğrendin kızım?” diye sordu. Elif, “Gerçek gücün zayıf olanı korumak ve onlarla birlikte yaşamak olduğunu öğrendim,” dedi. Hulusi Bey gülümsedi: “Aslan Holding’in asıl ruhu da budur. Para ve güç değil, insan.”

12. Sonsuz Aidiyet

Akşamları Elif’in eski silah arkadaşları dükkana geliyordu. “Dönerci olan efsanevi bordo bereli,” diye takılıyordu Yusuf Komutan. Elif gülüyordu: “Ben sadece normal bir hayat yaşıyorum.” “Normal mi? Milyarder kızı, eski bordo bereli, dönercilik yapıyor ve bu normal mi?” Elif, “Benim için en normal ve en mutlu hayat bu,” dedi.

Gece Elif günlüğünü yazdı: “3 yıl önce bu çarşıya kaçmak için gelmiştim. Milyarder ailesinin yükünden, özel kuvvetlerdeki travmalardan kaçmak istiyordum. Ama şimdi anladım ki gerçek güç kaçmak değil, korumakmış. Korunmaya değer olanların yanında olmakmış.”

13. Yeni Bir Gün

Ertesi sabah Elif yine saat beşte uyandı. Dükkanını gururla açtı. Artık saklayacak bir şeyi yoktu. “Bugün de lezzetli bir döner yapalım bakalım,” dedi. Sabah güneşi dükkanın içine vurdu. Sokağın canlı gürültüsü duyulmaya başladı. Esnafın selamlaşmaları, mal taşıyan araçların sesleri, müdavimlerin ayak sesleri… Elif bütün bu sesleri seviyordu. Korumak istediği hayat buydu.

Ayşe Teyze, “Elif kızım yine erkencisin. Maşallah,” dedi. Elif’in cevabında artık mesafe yoktu. Bir ailenin üyeleri arasındaki sıcaklık vardı. Elif içinden düşündü: “Gerçek güç yoksulluğu anlamak ve zayıf olanı korumaktır. İşte bu yüzden burayı seçtim.”

Son

Elif’in hikayesi, güç ve aidiyetin, para ve statüden çok daha fazlası olduğunu gösteriyor. Gerçek aile, kan bağıyla değil; birlikte yaşanan mücadele, dayanışma ve sevgiyle kuruluyor. Çarşıda sıradan bir dönerci olarak yaşamak, Elif’e hayatın en değerli dersini verdi: Korumak, paylaşmak ve gerçekten ait olduğu yeri bulmak.

.