DUL KADIN HER ŞEYİNİ SATIP 5.000 $’A ESKİ BİR EV ALDI, ama YERİN ALTINDA AKIL ALMAZ BİR ŞEY SAKLIYDI

.
.

DUL KADIN HER ŞEYİNİ SATIP 5.000 $’A ESKİ BİR EV ALDI, AMA YERİN ALTINDA AKIL ALMAZ BİR ŞEY SAKLIYDI

Her şeyini satıp talihsizliklerle dolu, eski ve terk edilmiş bir ev satın aldı. Doyurması gereken çocuklar ve güneş parladığında bile onu terk etmeyen bir korku. 1910 yılında, dul bir annenin çocuklarını sonuna kadar taşıdığını hayal edebiliyor musunuz? Dünyanın hiç kimsenin yaşamak istemediği bir yerde son paralarını bahse soktukları. Toprağın nefes aldığı yerin ta kendisiydi: Meksika dağlarında yalnız, ailesiz, yardımsız, geleceği olmayan. O, yıkımın son umudu olacağına inanıyordu. Ancak toprağa ayak bastığında, El Suspiro (İç Çekiş) adındaki bu yer, sanki aşağıdan bir şey onu çağırıyormuş gibi garip bir titreşimle doluydu.

I. İç Çekişin Soğukluğu

Mart güneşi tam tepedeydi. Elena‘yı oraya getiren eski arabanın tozu, yol yası elbisesinin sert kumaşına yapışmıştı. Ayaklarının dibinde, ip ile bağlanmış tek bir elbise demeti duruyordu—dünyadaki tüm mal varlığı. Eteklerine beş çocuğu yapışmıştı: 12 yaşındaki öksürük krizi geçiren Mateo, ikizler Lucia ve Ana (8), küçük Diego (5) ve bebek Ines.

Her şey, altı ay önce madende dinamitin donuk gürültüsüyle başlamıştı. Elena’nın kocası Ricardo, tonlarca taşın altına gömülmüş ve onunla birlikte bütün umutlar da gitmişti. Kayınbiraderi Martin, kısa süre sonra, soğuk bakışlı avukatı Talamantes ile gelerek, mirası çalan kağıtların üzerinde parmaklarıyla ritim tutarak, 5.000 peso karşılığında onu mülkünden etti. Bu bir hakaretti; ama dul bir kadın için, bu yıkımı satın alabileceği tek paraydı.

Şimdi Elena ve çocukları yalnızdı. Güneşten solmuş bir iskelet gibi kendilerine bakan eve bakıyorlardı. Kapıyı iterek açtı. İlk çarpan koku, kuru toz veya eski ahşabın temiz kokusu değildi: Yoğun, nemli toprak, fermente olmuş çamur, karanlıkta pas ve küf birbirine karışmış gibi eski ve metalik bir şeydi. Zemin, geniş ahşap tahtalardan yapılmıştı ki bu mütevazı bir yapı için alışılmadık bir durumdu. Tahtalar griydi, çürümüştü ve koku, sanki ahşap zemin nemli bir mezarın üzerindeki ince bir kapaktan ibaretmiş gibi doğrudan onlardan geliyordu.

O ilk gece, rüzgar esmedi. Evin ıssız senfonisini izlerken, Elena farklı bir ses duydu: skirch, bir çizik, bir sürtünme sesiydi. Çok ritmikti, sanki birisi ağır bir kutuyu veya taşı ayaklarının altına sürüklüyordu. Kalbi boğazında gümbür gümbür atıyordu.

II. Lanet Değil, Bir Sır

Sabah, güneş ışığı rahatlama getirmedi. Kuyu neredeyse kurumuştu; çıkan tek şey hafif bir kükürt kokusuna sahip, kalın, bulanık bir çamurdu. Ölü su. Panik, soğuk ve keskin, sırtına tırmanmaya başladı. Mateo’nun öksürüğü kötüleşiyordu; geceleri görülebilen bir sis bulutuna dönüşmüştü.

O öğleden sonra, gevşek döşeme tahtalarından birini tamir etmeye çalışırken, elinin baskısıyla tahta temiz bir şekilde kırıldı. Elena geri çekildi. Zar zor sönen mumu dışarıya doğru uzattı. Zemin bir bodrumu gizliyordu; hiçbir açıklamada bahsedilmeyen, kötü kokan, karanlık bir delik.

Mateo’nun yalvaran sesine rağmen, Elena aşağı inmek zorundaydı. Aynı metalik kokuyu taşıyordu, ama çürüme kokusu yoktu. Bu, saklanmış bir sırrın kokusuydu. Bodrum katı taştan yapılmıştı ve üst kattaki nemi kendine çekmişti. Odanın ortasında sadece bir sandık vardı. Koyu, neredeyse siyah ahşap, paslanan dövme demir bantlarla güçlendirilmişti. Sandıkta kilit yoktu.

Titrek parmaklarıyla mandalı çekti. Kapağı kaldırdığında, gözleri kamaştı. Bu bir hazine değildi. Kitaplardı. Muhasebe kitapları, kalın deri kapaklı, mükemmel bir şekilde düzenlenmiş.

Kitapların altında, paslı olmayan bir teneke kutu buldu. İçeride, ipek bir kurdeleyle bağlanmış, mavi renkli bir demet eski banknot vardı. Belki 1000 peso. Yiyecek ve ilaç satın almaya yetecek kadar.

Paranın altında, zarif bir hatla “Toprağı dinlemeye cesareti olan herkes” yazan bir mektup vardı.

III. Beatriz’in İhanet Hikayesi

Elena, mum ışığının altında titreyerek mektubu okudu. Mektup, Beatriz adında bir kadından geliyordu. Beatriz ve küçük kardeşi Rodrigo, tesadüfen küçük bir gümüş damarı keşfetmişlerdi. Bu ev, bir cepheydi. Bodrum katı, cevheri işlemek için gizlice inşa edilmişti.

İhanet hızlı ve acımasızdı. Rodrigo, kız kardeşini dolandırıp tüm hakları ona devreden belgeleri imzalattı. Kontrolü ele geçirdiğinde parayı çalıp kaçmış, evinin lanetli olduğu söylentisini yaymıştı. Beatriz, bir yıl sonra aynı evde yalnız başına üzüntüden ölmüştü.

Elena, 20 yıl önce ölen bu kadınla kardeşlik duygusu hissediyordu. İkisi de kendi aileleri tarafından mallarından edilmişlerdi. Üzerinde durduğu yer bir mezar değildi. Bir suçun tanığı, bir sırrın bekçisiydi.

Mektubu kaldırırken, skirch sesini tekrar duydu. Bu sefer ses, zeminin altından, taş duvardan geliyordu. Tünelden kaçan rüzgarın sesiydi.

Mateo, öksürükten sesi kısılmış halde yanına geldi. Elena’nın içindeki son korku izi silindi. “Haklısın oğlum. Gideceğiz. Ne olduğunu keşfetmek için.”

Birlikte duvar boyunca yürüdüler. Mateo haklıydı. Duvarın yere yakın bir bölümü, kerpiçten yapılmış, kayaya benzeyecek şekilde karartılmıştı. İşte burada dedi Elena. Demir maşayı kullanarak, tüm vücudunun ağırlığıyla ittirdi. Kapı, merkezi bir pivotta yavaşça döndü ve mutlak karanlığın dikdörtgenini ortaya çıkardı. Tünelden gelen soğuk, metalik bir hava esintisi, ham gümüş ve derin toprak kokusunu taşıyordu.

IV. Gümüş Külçeleri ve Talamantes’in Suçu

Tünel boğucu ve alçaktı. Mum ışığı, girişin hemen yanında, çürümüş tahtaların altında gizlenmiş bir şeyi yakaladı. Külçeydi. Oksidasyonla kararmış, ağır, katı gümüş külçeleri. Elena, kalbi bir çekicin ritminde atarken onları saydı: Beş külçe. Her biri bebek Ines kadar ağırdı. Rodrigo aceleci ve açgözlüydü. Kolay olanı almış, bu ağır ham metali geride bırakmıştı.

Elena, parayı (teneke kutudaki 1000 peso) Mateo’yu doktora götürmek için kullandı. Köye döndü, artık acıma dilenen bir dul değil, Beatriz’in mirasını sermayeye dönüştürmüş bir kadındı. Doktor Fuentes’e parayı masanın üzerine koyarak talep ettiği fahiş meblağı ödedi.

Mateo’yu han odasına yerleştirdikten sonra, Elena kalan parayla bakkaldan un, fasulye, domuz yağı, kuru et ve en önemlisi kazma ve kürek satın aldı.

Köye dönüşte, Martin’in avukatı Talamantes ile karşılaştı. Avukatın gözleri, Elena’nın alışverişlerini taradı. Elena, onu görmezden gelerek yanından geçti. Talamantes hesap yapıyor, tartıyordu.

Eve döndüğünde, Elena hummalı bir yeniden inşa sürecine başladı. Ev artık düşmanı değil, bir kaleydi. Çocukları ilk kez güldüler.

Gece olduğunda, Elena Beatriz’in muhasebe defterlerini inceledi. Defterlerde sadece Beatriz’in gümüş miktarları değil, aynı zamanda Rodrigo’nun titrek imzası ve Talamantes‘in babasının adı da vardı. Talamantes ailesi, Rodrigo’nun soygununda suç ortağıydı; bu, nesiller boyu süren bir dolandırıcılığın bekçisiydi.

V. Yeni Bir Başlangıç

Elena, gümüş külçelerini ocaklarının altına gizledi. O gümüş onların geleceğiydi. Kitaplar ise cephaneleriydi. Martin’in ve Talamantes’in evi yakıp yıkmaya geri döneceğini biliyordu.

Talamantes ve Martin, at sırtında eve geldiğinde, Elena onları verandada dik durarak karşıladı. Martin, küstahça, parayı bulduğunu biliyordu ve onu geri almaya gelmişti.

Elena, soğuk bir sakinlikle cevap verdi: “Para ah, teneke kutudaki para gitti. Hırsız doktor Fuentes, parasının hepsini una, domuz yağına ve o eşeğe harcamış.”

Ama sonra kozunu oynadı: “Avukatınıza sorun. Bay Martin. Bu ev çok güzel. Belki de Talamantes ismi bu kitaplarda geçtiği için duraksadı… 1890’da tescil edilmiş. Dul kadınları soymak, ailenizde bir gelenek gibi görünüyor, efendim.”

Talamantes’in yüzü öfke ve korkunun kızıl tonuna büründü. Parayı değil, kanıtı bulduğunu biliyordu. Talamantes, Martin’i hızla uzaklaştırdı.

Elena, hemen çocuklarını kasabadaki kilisede rahibelerin korumasına bıraktı ve başkente gitti. Yanında sadece banka havalesi ve en ağır silahı: Beatriz’in muhasebe defterleri vardı.

Başkentte, yolsuzlukla mücadele eden genç avukat Javier Mendoza‘yı buldu. Mendoza, Beatriz’in kitaplarını gördüğünde, bu davanın sadece bir mısır tarlası kavgası olmadığını, Talamantes ailesinin çürümüş köklerini ortaya çıkaracak devasa bir dolandırıcılık olduğunu anladı.

Mendoza, davayı doğrudan yüksek tarım mahkemesine ve Maden Bakanlığına taşıdı. Polis, Martin’in evine baskın düzenlerken, Elena tünelden eve sızdı ve külçeleri ocağın altından çıkardı. Martin ve Talamantes’in adamları yakalandı ve her şeyi itiraf etti.

Düşüş tamdı: Talamantes ruhsatını ve servetini kaybetti. Martin, yasa dışı olarak işgal ettiği mülkünü kaybetti. Elena, Ricardo’dan çalınan çiftliğin yasal sahibi oldu. Artık bir kurban değil, El Suspiro’nun, kalesinin, sahibiydi.

Elena, Mateo ile birlikte ocağın altındaki gümüş külçeleri çıkardı. Gümüş, hayatlarını kurtarmıştı. Bir yıl sonra, Elena, El Suspiro’yu son kez kapattı. Borcu ödenmişti. Artık o, Ricardo’dan çalınan çiftliğin yasal sahibiydi. Gümüş kadar değerli olan gerçeği bulmuştu.

.