HERKESIN ÖNÜNDE: TEMİZLİKÇİ MİLYONERİN BEBEĞİNİ ARABANIN İÇİNDEN KURTARDI… SONRA SÖYLEDİĞİ SÖZLER

.
.

HERKESİN ÖNÜNDE: TEMİZLİKÇİ MİLYONERİN BEBEĞİNİ ARABANIN İÇİNDEN KURTARDI… SONRA SÖYLEDİĞİ SÖZLER

Kader bazen insanı en beklenmedik anda, en doğru yere götürür. İstanbul’un sabahında, Şişli’deki Cevahir Alışveriş Merkezi henüz yeni uyanıyordu. Mermer zeminlerin üzerinde diz çökmüş, çatlamış ellerini sıcak sabunlu suya batıran Aylin Demir, yorgun ama umut dolu gözlerle köşeyi temizliyordu. Hayat ona kolay davranmamıştı; üniversiteyi yarıda bırakmak zorunda kalmış, kardeşi Elif’i bir yangında kaybetmişti. O günden beri her sabah uyandığında ilk düşündüğü şey Elif’ti: “Acaba nerede, mutlu mu, beni hatırlıyor mu?”

Aylin’in yanında çalışan Melike molaya çıkarken, Aylin bir başına kaldı. Hayallerine dalmıştı ki, park alanından yükselen dumanı ve bir bebeğin ağlama sesini duydu. Siyah bir Mercedes’in motorundan alevler yükseliyordu, arabada bir bebek mahsur kalmıştı. İnsanlar sadece izliyor, telefonlarına sarılıyordu. Aylin tereddüt etmeden temizlik arabasından aldığı küçük çekiçle camı kırmaya başladı. Ellerine cam parçaları batıyor, kanıyordu ama umursamıyordu. Arka camı kırıp içeri uzandığında küçük Ali’yle göz göze geldi. Bebeği kucağına aldığında bir şey dikkatini çekti: Sol omzunda ay şeklinde bir doğum lekesi vardı. Aynı leke kendisinde ve kayıp kardeşi Elif’te de vardı.

Tam o anda, uzun boylu, telaşlı bir adam koşarak geldi. Yusuf Koçak, iş dünyasının güçlü ismi, oğlunu arıyordu. Aylin, Ali’yi ona uzattı. Yusuf, oğlunu kollarına aldığında gözleri doldu: “Nasıl teşekkür edebilirim size? Adınız ne?” Aylin Demir. Yusuf, Aylin’in yüzüne bakınca bir şey fark etti: Karısı Elif’e inanılmaz benziyordu. “Siz… Elif Koçak’ı tanıyor muydunuz?” diye sordu titrek bir sesle. Aylin’in dünyası durdu. “Elif benim kız kardeşimdi,” dedi gözyaşlarıyla.

Yusuf şoktaydı. Karısının bir kardeşi mi vardı? Elif ona hep tek çocuk olduğunu söylemişti. Aylin de acı bir gülümsemeyle, “Belki de söylemeye utanıyordu. Ben fakirim, temizlik işi yapıyorum. O ise zengin bir ailede büyüdü,” dedi. Yusuf, karısının geçmişi hakkında ne kadar az şey bildiğini fark etti. O gece, Elif’in eski eşyalarını karıştırırken, iki küçük kızın fotoğrafını buldu. Arkasında “Elif ve Aylin, son mutlu günümüz, 1997” yazıyordu. Demek ki Aylin doğru söylüyordu.

Aylin ise kendi evinde eski fotoğraf albümünü açmıştı. Kardeşiyle çekilmiş fotoğrafları bulunca gözleri doldu. O korkunç geceyi hatırladı: Babası Mehmet Demir’in şirketi batmış, annesi hastaydı. Geçici olarak büyükbabasının eski evinde kalıyorlardı. Gece yangın çıkmış, anne ve baba kurtulamamıştı. Hastanede uyandığında Elif yanında değildi. Elif’i zengin Koçak ailesi evlat edinmiş, Aylin ise yurda verilmişti. Yıllarca Elif’i aramış ama evlatlık sisteminin bürokrasisi ve Koçak ailesinin gücü engel olmuştu.

Ertesi gün Yusuf, Aylin’i bulmak için alışveriş merkezine gitti. Onu temizlik deposunda buldu. Bulduğu fotoğrafı masaya koydu. Aylin gözyaşlarıyla, “Bu bizim son fotoğrafımız,” dedi. Yusuf, “Neden Elif seni hiç aramadı?” diye sordu. Aylin, “Belki de bulmasına izin vermediler,” dedi. Yusuf, kaynanası Sultana Hanım’ın bu işte parmağı olabileceğinden şüphelendi.

O akşam Yusuf, Sultana Hanım’la yüzleşti. Yaşlı kadın, “O kadın tehlikeli, paramızın peşinde,” dedi. Yusuf ise Elif’in çocukluk fotoğraflarını gösterdi. Sultana Hanım, “O aile rezaletti, Elif’e yeni bir kimlik verdik, geçmişini sildik,” diyerek gerçeği gizlemeye çalıştı. Ama Yusuf, Elif’in eşyalarında bir günlük buldu. Günlükte, Elif’in ablasını ne kadar özlediğini, onu aramaya çalıştığını ama kaynanasının engel olduğunu yazıyordu. Ayrıca Elif’in mirasının yarısını Aylin’e bıraktığı resmi vasiyetnameyi de buldu.

Avukat Kemal Bey, vasiyetnamenin geçerli olduğunu ama DNA testi gerektiğini söyledi. Yusuf, Sultana Hanım’la tekrar yüzleşti. Yaşlı kadın sonunda itiraf etti: “Mehmet Demir benden borç almıştı, geri veremeyince elektrik tesisatını sabote ettirdim. Yangın çıkmasını beklemiyordum. Anne baba öldü, Elif’i evlat edindim, Aylin’i ise istemedim.” Yusuf dehşet içindeydi. Kaynanası iki kız çocuğu yetim etmiş, sonra da onları ayırmıştı.

Aylin’e gerçeği anlattığında, Aylin öfkeyle tepki verdi: “O kadın anne babamızı öldürdü, Elif’i benden kopardı. Elif bu gerçeği bilmeden öldü.” Yusuf ise, “Elif’in vasiyetini yerine getireceğim ama dava açarsak Ali’yi de etkiler,” dedi. Aylin ise, “Ben sadece para için burada değilim, Ali’yi tanımak, Elif’in hatırasını yaşatmak için buradayım,” dedi.

DNA testi iki hafta sonra geldi. Şüpheye yer yoktu, Aylin ve Elif kardeşti. Sultana Hanım ise medyaya çıkarak Aylin’i karalamaya çalıştı ama eski komşular, hastane kayıtları, yangın raporları Aylin’in hikayesini doğruluyordu. Bir televizyon programında Aylin, “Ben para istemiyorum, sadece kardeşimin hatırasını yaşatmak ve yeğenimi tanımak istiyorum,” dedi.

Mahkeme günü geldiğinde, DNA testleri, Elif’in mektubu, vasiyetname, fotoğraflar Aylin’in lehine işliyordu. Sultana Hanım tanık kürsüsünde suçunu itiraf etti. Aylin, “Ben intikam istemiyorum, sadece hakkımı ve Ali’yi tanımak istiyorum,” dedi. Mahkeme Aylin’in mirasa ve Ali’yi ziyaret etmeye hakkı olduğuna karar verdi. Sultana Hanım ise 6 ay hapis ve denetimli serbestlik aldı.

Aylin ve Yusuf mahkemeden çıktıklarında bitkin ama rahatlamıştı. “Şimdi ne olacak?” dedi Aylin. Yusuf, “Sen Ali’nin teyzesisin,” dedi. Süreç boyunca Yusuf, Aylin’in cesaretini, dürüstlüğünü ve Elif’e olan sevgisini görmüştü. Ve fark etmişti ki, Aylin sadece Elif’e benzemiyordu; Elif’in sahip olmak istediği her şeydi: güçlü, cesur, bağışlayıcı. “Sana aşık oldum,” dedi Yusuf. Aylin şaşırdı ama kalbi hızlandı. “Ben de seni seviyorum,” diye fısıldadı.

Altı ay sonra Aylin, Elif’in mirasıyla temizlik işini bırakmış, Ali’ye yakın olmak için Yusuf’un mahallesine taşınmıştı. Her gün yeğeniyle vakit geçiriyor, ona Elif’ten bahsediyordu. Ali, onu teyze anne diye çağırıyordu. Yusuf ise artık para ve statünün ne kadar boş olduğunu anlamıştı. Gerçek değerli olan şey sevgiydi, aileydi, dürüstlüktü.

Sultana Hanım cezasını çektikten sonra Aylin’den özür diledi. “Beni affedebildin ya, şimdi Ali’nin de büyükannesi olarak kalabilir miyim?” dedi. Aylin büyük kalbiyle kabul etti. Bir akşam Ali uyuduktan sonra Yusuf, “Benimle evlenir misin?” diye sordu. Aylin gülümsedi, “Evet,” dedi. Üç ay sonra nikahları kıyıldı. Aylin, Elif’in gelinliğini giymişti. Ali, anne ve babası arasında koşturuyordu. Artık gerçek bir ailesi vardı.

Yusuf, Aylin’le dans ederken fısıldadı: “Beni insan yaptığın için, Ali’ye gerçek bir anne verdiğin için, Elif’in hatırasını yaşattığın için teşekkür ederim.” Aylin gülümsedi: “Bana aile verdiğin için, sevgi verdiğin için ben de teşekkür ederim.” Gökyüzünde parlak bir yıldız parlıyordu. “Elif, mutlu musun kardeşim?” diye fısıldadı Aylin. O anda hafif bir rüzgar esti, sanki bir cevap gibiydi.

İki kayıp ruh birbirini bulmuş, bir bebek iki kalbi birleştirmişti. Adalet yerini bulmuş, kader herkesi doğru yere götürmüştü. Beş yıl sonra Aylin ve Yusuf’un bir kızları oldu. Ona Elif adını verdiler. Küçük kız, annesi ve abisiyle büyürken Elif’in hikayesini öğrendi. “Anne, teyze annem bizi gökyüzünden görüyor mu?” diye sordu. “Evet canım,” dedi Aylin kızına sarılarak. “O hep bizimle.”

Ve gerçekten de öyleydi. Aşk her şeyin üstesinden gelmişti. Kader, en doğru anda, en doğru insanları bir araya getirmişti.

.