HERKESİN REDDETTİĞİ SAĞIR KIZI SATIN ALDI… AMA SEVİLİNCE SÖYLENEN HER KELİMEYİ DUYDU

.
.

HERKESİN REDDETTİĞİ SAĞIR KIZI SATIN ALDI… AMA SEVİLİNCE SÖYLENEN HER KELİMEYİ DUYDU

Sabah ayazı teni kesiyordu. Beatriz, Laura‘yı köyün ana caddesinde sürüklüyordu. Amacı, Laura’yı kimsenin istemediği “işe yaramaz bir yük” gibi satmaktı.

—Çalışacak bir genç kız isteyen var mı? Çok yemez, şikayet etmez, boş laflarla başınızı ağrıtmaz.

Laura, sağırdı. En azından Beatriz öyle söylüyordu. Ateşli bir hastalık geçirmiş ve bu yüzden konuşulan tek bir kelimeyi bile duyamaz hale gelmişti. Bu aşağılanma ritüeline alışmıştı. Tepki vermemek, acı göstermemek, hayatta kalma yolu olmuştu. O, bir heykel gibi duruyor, hakaretleri duymuyormuş gibi yapıyordu.

İşte o zaman, Thomas ortaya çıktı. Yalnız yaşayan, az konuşan bir çiftçiydi. Yıllardır çiftliğinde tek başına çalışıyor, kimsenin yardımını istemiyordu. Thomas, Laura’nın bir “kırık alet” gibi satılma fikri karşısında isyan duydu. Kalabalığın arasından yol açtı ve Laura’ya baktı. Kız, gözlerini kaldırmadı.

—Ne kadar? —diye sordu Thomas, sesi tok ve doğrudan.

Beatriz, hemen canlandı. —35 sikke. Anne babası öldükten sonra bu kızı ben büyüttüm. Emeğim için bir karşılığı hak ediyorum, değil mi?

Thomas, ceketinden küçük bir kese çıkardı. $25$ sikke saydı ve elini uzattı. —Ya bu ya da hiç.

Beatriz, parayı kaptı. —Anlaştık. Artık senin sorumluluğun. Sana cevap vermeyecek. Doğru dürüst itaat etmeyecek. Ama bu fiyata şikayet edemezsin.

Thomas, Laura’ya onu takip etmesi için bir işaret yaptı. Kız, ilk kez gözlerini kaldırdı ve onun bakışlarıyla karşılaştı. Bu, ne acıma ne de küçümseme bakışıydı. Saygıydı.

Thomas, Laura’yı arabaya bindirdi ve omuzlarına kalın bir battaniye örttü. Laura, Beatriz’in sikke saymasını görmezden gelerek uzaklaştı. Yıllar sonra ilk kez, göğsünde garip bir şeyin büyüdüğünü hissetti. Kalbinin etrafına ördüğü duvarda küçük, neredeyse görünmez bir çatlaktı bu.

SAĞIRLIĞIN SIRRI 🤫

Çiftlikteki ilk günler sakin geçti. Laura, evi sessiz bir adanmışlıkla çekip çeviriyor; yemek yapıyor, temizliyordu. Thomas, tarlalarda çalışıyor, akşamları avladığı hayvanlarla dönüyordu. Akşamları ateşin yanında otururlardı. Thomas bazen bir amcasından miras kalan eski kitapları yüksek sesle okurdu.

İşte bu okumalardan birinde Thomas ilk garip ayrıntıyı fark etti. Okuduğu komik bir bölümde, Laura’nın dudaklarının hafifçe kıvrıldığını gördü. Tam olarak hikayenin komikleştiği anı nasıl bilmişti?

Sonraki günlerde Thomas daha dikkatli gözlemledi. Onu diğer odadan alçak sesle bile çağırdığında Laura’nın her zaman ortaya çıktığını gördü. Ahırda çalışırken ıslık çaldığında, başının pencerede belirdiğini görüyordu. Laura sağır değildi. Hiç olmamıştı. Numara yapıyordu. Soru şuydu: Neden?

Thomas, yüzleşmemeye karar verdi. Ona, o çiftlikte hiçbir şey numarası yapmasına gerek olmadığını, gerçekten kimse olabileceğini anlaması için gereken zamanı verecekti.

Haftalar aylara dönüştü. Laura, Thomas’ın mavi kumaşla diktiği yeni elbisesini giyiyordu. Kendine başı dik, korkusuzca, saklanmadan yürüyebileceğini kanıtlaması gerekiyordu.

Bir öğleden sonra Thomas köyden döndü ve Laura’nın ellerine mavi kumaşı koydu. “Kendine yeni bir elbise yapman için. Üzerindeki çok eskimiş,” diye yazdı kara tahtaya.

Laura, kumaşı göğsüne bastırdı. Gözleri dolmuştu. Yıllardır kimse ona bu kadar nazik bir şey vermemişti.

O gece, Laura dikiş dikerken düşündü: Thomas, gerçeği hak ediyordu. Yalan söylemenin olmadığı biri gibi davranmanın suçluluğunu hissediyordu. Ama korkuyordu. Thomas’ın onu göndermesinden, Beatriz’in geri alabilmesinden. Bu yüzden sessiz kalmaya devam etti.

SESSİZLİĞİN KIRILMA ANI 🔊

Bir sabah, Thomas Laura’yı ahırda çalışırken gördü. “Seni o meydanda dururken gördüm,” dedi Thomas, dürüst cevabı düşünerek. “O kadar küçük, o kadar korkmuş ki… ve öfke hissettim. O gücün büyümesi için sadece güvenli bir yere ihtiyacın olduğunu düşündüm.”

Laura, Thomas’a doğrudan gözlerinin içine baktı. “Korku, saf korku. Yıllardır kendimi güvende hissettiğim ilk yeri kaybetmekten korkuyordum.” dedi.

Thomas yürüdü, diz çöktü. “Sana güvenebilirsin, Laura, şimdi ve her zaman. Seni satın aldığım için değil, kalmayı seçtiğin için. Ve ben seni korumayı seçtim.”

Laura, gözyaşları içinde, “Biliyorum. Ve burada geçirdiğim her gün için minnettarım. Bana sonsuza dek kaybettiğimi sandığım bir şeyi geri verdin: hayatın iyi olabileceğine dair umudu.”

İkisi de biliyordu. Bu, minnetten, arkadaşlıktan daha fazlasıydı.

Köyde, Thomas’ın aletler almak için gitmesi gereken güneşli bir sabahtı. Laura ona eşlik etti. Köye vardıklarında, Laura’yı meydanda gören Beatriz onu görmezden gelerek yanına yaklaştı.

—Bakın kimler buradaymış. Hala onunlasın —Beatriz Thomas’ı tamamen görmezden gelerek, Laura’nın yanına yürüdü. —Kandırılıp kandırılmadığımı merak etmeme neden oluyor.

—Hayır —ses alçaktı, kullanılamamaktan dolayı boğuktu ama meydandaki sessiz sabahta bir çan gibi netti. Laura, onlarca tanığın önünde, yıllardır ilk kez konuşmuştu.

—Sen konuşabiliyor musun? —Beatriz’in sesi titrek, inanamaz bir şekilde çıktı.

—Her zaman konuşabildim. —dedi Laura, sesi kararlılık kazanarak. —Ve her zaman her hakareti, her darbeyi duydum. Yıllarca sessiz kalmanın daha az acıttığını öğrendim.

Şerif Thompson ve Thomas ortaya çıktı. “Şimdi gideceksin, ve eğer bu genç kızla tekrar temas kurmaya çalıştığını öğrenirsem, bir hücrenin içini tanıyacaksın.”

Beatriz, Laura’nın arkasında titrediğini hissettiği korkuyu şimdi kendisi hissediyordu. Herkes gitmişti.

—Kızgın mısın? —diye sordu Laura, Thomas’a.

—Kızgın değilim. Anlamaya çalışıyorum. Şüphelendiğim tüm anlar şimdi anlam kazanmıştı. Sana kızgın değilim, Laura. Anlıyorum.

Laura ağladı. —Beni göndermenden korkuyordum. Her şeyin geçici olmasından korkuyordum.

—Kaybetmeyeceksin. Ben engelleyebildiğim sürece hayır.

Thomas gülümsedi. “Sen hiç kırık olmadın, Laura. Sadece iyileşmek için zamana ihtiyacın vardı.”

Çiftlikte hayat devam etti. Laura’nın hikayesi yayıldı ve o cesaret ve azmin bir sembolü haline geldi. Artık sağır kız olarak değil, Laura, bir hayatta kalan olarak topluluğun bir parçasıydı.

Laura ve Thomas evlendi. Çocukları oldu. Her biri, anne babalarının nasıl tanıştığının, sevgi ve iyiliğin en umutsuz durumları bile nasıl dönüştürebileceğinin hikayesini dinleyerek büyüdü. Thomas, Laura’ya bir kadın olarak değil, bir eş olarak saygı duyarak, ona olan sözünü tuttu. O, bir kurban değil, bir zaferdi.

.