HİÇBİR DOKTOR İYİLEŞTİREMEDİ… 8 YAŞINDAKİ BİR KIZ ÇOCUĞU HERKESI ŞOKE EDENE KADAR

.
.

Doktorların Çözemediği Sır: 8 Yaşındaki Kızın Şefkati ve İş Adamının İyileşme Yolculuğu

I. Yutkunmayı Reddeden Adam

İzmir’deki Atatürk Hastanesi’nin koridorlarında, doktorlar kariyerlerinin en açıklanamaz vakası karşısında bezgin bakışlarını değiş tokuş ederken ağır bir sessizlik hüküm sürüyordu. Üç hafta önce, 45 yaşındaki iş insanı Mehmet Yılmaz, modern tıbbın tümünü zorlayan bir sorunla gelmişti: Bir gecede her türlü sıvıyı veya katı yiyeceği yutma yeteneğini kaybetmişti. Fiziksel bir tıkanıklık, iltihap—testlerin tespit edebileceği hiçbir şey yoktu.

“Bu imkansız,” diye mırıldanıyordu. Tıp ekibinin başı Doktor Ahmet Öztürk. “Tüm organlar kusursuz çalışıyor. Fiziksel olarak onda yanlış giden hiçbir şey yok.” Mehmet hızla eriyordu, yalnızca serumla hayatta kalıyordu.

Kimsenin bilmediği şey ise, Mehmet’in durumunun duygusal bir ihanetle tetiklenmiş olmasıydı. Şirkette ortağı olan ve körü körüne güvendiği küçük kardeşi Mustafa, şirketin fonlarından büyük bir miktarı zimmetine geçirmişti. Bu keşif Mehmet’in midesine yumruk yemiş gibi hissettirmişti. İhanet, duygusal ve aileseldi. Aynı gece, Mehmet yemek yemeyi denedi, ancak bedeni yutmaya çalıştığı her şeye karşı fiziksel bir bariyer oluşturmuştu.

312 numaralı odanın dışında, 15 yıllık eşi Zeynep Yılmaz, kapının camına ellerini bastırıyor, sevdiği kocasını anlamadan kaybeden birinin çaresizliğini yansıtıyordu.

II. Origami ve İlk Kelime

Bu arada hastanenin aynı katında, 8 yaşındaki Elif Kaya hafif ve meraklı adımlarla koridorlarda yürüyordu. O, zatürreden iyileşmekte olan dedesi Ahmet‘i ziyaret ediyordu. Elif’in parlak kara gözleri vardı ve ötesini görebiliyordu.

“Dede, neden şuradaki amca hiç yemek yemiyor?” diye sordu bir öğleden sonra, Mehmet’in odasını işaret ederek.

Ahmet, torununa sevecenlikle açıkladı: “Bazen insanlar çok üzülür, Elif, ve sonra onların bedenleri de hastalanır.”

Elif, altı ay önce babasını bir iş kazasında kaybetmişti ve üzüntünün bedeni tuhaf şekillerde nasıl acıtabileceğini yakından biliyordu.

Bir öğleden sonra Elif, farklı bir şey yapmaya karar verdi. Öğretmeninden origami sanatını öğrenmişti ve umut ve şifa sembolü olan geleneksel Japon kağıt kuşu turnayı katlamaya başladı.

Mehmet’in odasının karşısındaki koridora oturdu. Zeynep, onu gördü ve yanına oturdu. “Üzgün beyefendi için bir şans kuşu yapıyorum,” diye yanıtladı Elif. “Öğretmenim dedi ki, turnaları sevgiyle yaptığımızda iyi dileklerimizi insanlara iletirlermiş.”

Zeynep’in kalbi sızladı. Çocuğun masumiyeti hastanenin ağır havasıyla keskin bir tezat oluşturuyordu.

Elif, Mehmet’in odasına girdi. “Merhaba beyefendi,” diye fısıldadı yumuşak bir sesle. “Bunu sizin daha iyi hissetmeniz için yaptım.” Küçük kağıt kuşu komodinin üzerine bıraktı.

Mehmet yavaşça başını çevirdi ve çocuğa baktı. Haftalardır ilk kez, sönük gözlerinin ardında bir şeyler kıpırdıyordu. Konuşmaya çalıştı ancak sadece fısıldayabildi: “Teşekkür ederim.”

O gece Zeynep, haftalardır ilk kez kocasının bir kelime konuştuğunu fark etti.

III. Kalbin Katlanması ve Affediş

Sonraki günlerde Elif, Mehmet’in odasına yeni bir origami ile uğrar, ona hikayeler anlatırdı. Mehmet kızın ziyaretlerini dört gözle beklemeye başladı. İlk kez kendi durumunun ötesinde bir şeye gerçekten ilgi gösteriyordu.

Bir öğleden sonra Elif, pastel boyayla yapılmış bir resim getirdi. Bir aileyi gösteriyordu, parlak sarı bir güneşin altında gülümsüyorlardı. Elif, resmi Mehmet’e uzatarak, “Bunu ailelerin yaralanabileceğini ama sevginin orada kaldığını hatırlamanız için yaptım,” dedi.

Mehmet kağıdı titreyen elleriyle tuttu. “Ben ailemi incittim,” diye fısıldadı. Haftalardır konuştuğundan daha fazlasını söyleyerek.

Elif, yaşına göre fazla olgun bir şefkatle ona baktı. “Herkes bazen incitir,” dedi. “Ama incitmek sonsuza kadar sürmez. Annem bana kızgınlığın ağır bir taşı taşımak gibi olduğunu anlattı.”

Mehmet resmi göğsüne bastırarak sessizce ağladı. Elif haklıydı. Öfke, onu öldürüyordu.

Birkaç gün sonra, Mehmet, Mustafa ile yüzleşmeye karar verdi. Mustafa, kardeşinin ihaneti için titiz bir geri ödeme planı hazırlamıştı.

“Ben bu taşı taşımaya da devam edemem,” dedi Mehmet sonunda. “Denemeye hazırım.”

Mustafa perişan bir şekilde özür diledi, ve Mehmet, yutkunmayı yeniden öğrenirken, kademeli iyileşmesine başladı. Turna projesi, Mehmet’in ve Zeynep’in desteğiyle, duygusal iyileşme merkezi haline geldi.

Mustafa, turna projesinin bir kolaylaştırıcısı oldu. “İhanet boşlukta olmaz,” diye açıklıyordu katılımcılara. “Amaç, davranışı mazur göstermek değil, tekrarlanmasını önlemek için araçlar geliştirmektir.”

IV. En Güçlü İlaç

Mehmet, fiziksel olarak tamamen iyileşti. Daha da önemlisi, travma deneyimine yeni bir anlam katan bir amaç bulmuştu.

Mustafa’yı, Elif’i ve Zeynep’i yanına aldı. “Turna projesi” adı verilen iyileşme merkezini genişlettiler. Mehmet, Turna projesinin sonuçlarını sunmak üzere uluslararası tıp konferanslarına davet edildi.

“8 yaşındaki bu kız,” dedi Mehmet dinleyicilere, “modern tıbbımızın hala yapmayı öğrenmeye çalıştığı bir şeyi yaptı. O, bana sadece bir dizi semptom değil, bütün bir insan olarak baktı.”

Elif, artık 13 yaşında, merkezin küçük elçisi olmaya devam ediyordu. Ona “Kağıt Kalpler” adını verdiği, kayıplarla başa çıkan çocuklar için origami programı geliştirdi.

Bir gün, Mehmet konferans kürsüsünden izleyicilere seslendi: “Ben kurtarılmaya ihtiyacım olduğunu bile bilmezken beni kurtaran kıza teşekkür etmek istiyorum. Tıp bedeni iyileştirebilir, ama ancak gerçek sevgi ruhu iyileştirebilir.”

Elif, tıp eğitimini tamamlayarak psikiyatri alanında uzmanlaştı ve Turna projesinin liderliğini devraldı.

Mehmet ve Elif’in ilk buluşmasından beş yıl sonra, herkes için hayat değişmişti. Mehmet Yılmaz, zenginliğin sadece finansal rakamlarla değil, insanların hayatlarında yaratılabilecek olumlu etkiyle ölçüldüğünü keşfetmişti.

.