Hizmetçinin kızı yaşlı adama yardım ederken görüşmeyi kaçırdı — adamın milyarder olduğunu bilmiyordu

.

.

Hizmetçinin Kızı Yaşlı Adama Yardım Ederken Görüşmeyi Kaçırdı — Adamın Milyarder Olduğunu Bilmiyordu

İstanbul’un kenarında arabalar hızla geçerken, lastiği patlak arabasının yanında diz çökmüş yaşlı adamı görmezden gelirken, 22 yaşında, kiralık elbiseli ve ikinci el ayakkabılı bir genç kız durdu. 15 dakika sonra bir iş görüşmesi vardı. Annesi o elbiseyi alabilmek için altı ay boyunca günde 12 saat çalışmıştı. Ama yaşlı adamın anahtarda titreyen ellerini, gözlerindeki derin yorgunluğu gördüğünde içindeki bir şey onu gitmesine izin vermedi.

O adamın parmağında ilk milyonunun yüzüğünü taşıdığını bilmiyordu. Önümüzdeki 30 saniye içinde vereceği kararın hayatını sonsuza kadar değiştireceğini bilmiyordu.

I. Patlak Lastik ve İnsanlık Testi

Ayşe Yılmaz, beş kez saatine baktı. Saat sabahın 9:47’siydi. Görüşme Levent’teki bir gayrimenkul şirketinin merkez ofisinde, şu anda bulunduğu yerden 20 dakika uzaktaydı. Giydiği elbise siyah, sade ve mükemmel ütülenmişti. Ayakkabıları parmaklarını sıkıyordu ama alabileceği tek ayakkabılardı. Bu görüşme her şey demekti: annesi Fatma’nın yıllardır başkalarının zeminlerini ovmaktan dizleri mahvolmuş bir temizlikçinin hiç sahip olamadığı, yasal sözleşmeli bir iş.

Ama iki dar sokağın kesiştiği yere geldiğinde, yolun kenarında durmuş, sağ ön lastiği tamamen inmiş bir araba gördü. Yanında, soğuk asfaltın üzerinde diz çökmüş yaşlı bir adam vardı. Üzerinde deforme olmuş bir yün kazak ve kirli pantolon vardı. Elleri titriyordu, paslı bir anahtarla lastiğin cıvatalarını çözmeye çalışıyordu.

Ayşe durdu. Etraftaki birkaç araba sinirle korna çalarak geçti; kimse durmadı. Ayşe tekrar saatine baktı: 9:49. Eğer durursa görüşmeyi kaçırırdı. Belki yaşlı adama baktı. Adam başını kaldırdı. Mavi, yorgun gözleri onunkilerle buluştu. Yardım istemedi. Sadece bir an baktı. Sanki kayıtsızlığa zaten alışmış gibiydi.

Ayşe göğsünde garip bir sıkışma hissetti. Annesi ona bir keresinde şöyle demişti: “Bizim verecek paramız yok ama ellerimiz var ve kalbimiz var. Eğer onları kaybedersek hiçbir şeyimiz kalmaz.”

Çantasını kaldırım yanına bıraktı. Hafif titreyen adımlarla yaşlı adama yaklaştı. Sesi istediğinden daha zayıf çıktı: “Yardım edebilir miyim?”

Yaşlı adam şaşkın görünüyordu. “Kıyafetlerini kirletmek istemezsin kızım. Gidecek önemli bir yerin var gibi görünüyorsun.”

Ayşe çarpık bir şekilde gülümsedi. “Vardı ama burada diz çökmüş kalmanız daha önemli.” Yanına diz çöktü, ince elbisesinden dizlerine batan keskin taşları hissederek. Yaşlı adam karşı koymadı, sadece geri çekildi. Ayşe, alnı terle kaplanana kadar anahtarı zorladı. Lastiği birlikte sessizce değiştirdiler.

Bitirdiklerinde yaşlı adam ona döndü. Sesi ciddiydi: “Teşekkür ederim. Senin yaptığını kaç kişinin yapacağını bilmiyorum.”

Ayşe ayağa kalktı. Elleri siyah yağ ve lastik tozuyla kirlenmişti. “Herkes aynı şeyi yapardı.”

Yaşlı adam uzun uzun ona baktı. Sonra yavaşça başını salladı. “Hayır, herkes yapmazdı.”

Ayşe saatine baktı: 10:03. Görüşme başlamadan bitmişti. Kalbi sıkıştı ama ağlamadı. Çantasını yerden aldı ve ağır adımlarla otobüs durağına doğru yürümeye başladı. Yaşlı adam, eski arabasının yanında dururken kendi kendine fısıldadığını duymadı: “Allah’ım, hâlâ var.”

II. Annenin Gücü ve Milyarderin Ofisi

Ayşe, öğlen vakti eve döndü. Annesi Fatma masada oturuyordu, bekliyordu. Ayşe, kirli elbisesiyle içeri girdi. Başını ellerinin arasına aldı. “Görüşmeyi kaçırdım anne.”

Fatma sakin bir şekilde sordu: “Neden?”

Ayşe her şeyi anlattı. Fatma ona uzun uzun baktı. Sonra elini Ayşe’nin elinin üzerine koydu. “Doğru yaptın.”

“Ama kaybettim.”

“Bir görüşmeyi kaybettin. Kim olduğunu kaybetmedin. O daha önemli.” Fatma, Ayşe’nin çocukken bir hanımefendinin kaybettiği yüzük yüzünden hırsızlıkla suçlanmasını ve Ayşe’nin o gün annesini nasıl savunduğunu hatırlattı. “Para gelir gider Ayşe. İşler de öyle ama içinde kim olduğunu o kalır.”

İki gün sonra, Ayşe’nin telefonu çaldı. Tanımadığı bir numaraydı. Hattın ucundaki ses profesyoneldi: “Koray Demir Bey’in ofisinden arıyorum. Kendisi bugün saat 12:00’de Demir Holding Merkez Ofisinde sizinle görüşmek istiyor. Müsait misiniz?”

Ayşe’nin kafası karışmıştı. Demir Holding? Türkiye’nin en büyük şirketlerinden biri. Annesi, onu omuzlarından tuttu: “Ne olursa olsun bu bir şans. Giy git.”

Ayşe, tekrar ütülenmiş siyah elbisesiyle 11:30’da evden çıktı. Demir Holding Merkez Ofisi, cam ve çelikten modern bir binaydı. Resepsiyondaki kadın, onu 10. kata, Başkanın ofisine yönlendirdi.

Ayşe, koridordan geçerken kalbi hızla atıyordu. Sonunda, ceviz ağacından büyük bir çalışma masası ve arkası dönük pencereden bakan zarif takım elbiseli bir adam gördü.

Sekreter çıktı. Adam döndü. Ayşe dondu. Oydu. Patlak lastikli yaşlı adam. Ama şimdi, deforme kazak ve kirli pantolon yerine koyu gri bir takım elbise, mükemmel kesim, ipek kravat giyiyordu. Tamamen farklı görünüyordu. Ama gözler, o mavi, yorgun, sıcak gözler aynıydı.

“Siz… Koray Bey misiniz?”

Koray yavaşça başını salladı. “Evet. Bendim. Arızalı arabası olan adam. Bir görüşmen varken yardım ettiğin adam. Her şeyi kaybetmeyi seçtiğin adam.”

III. Karakter Sermayesi ve Yeni Bir Başlangıç

Koray masanın önüne geldi ve ona yaslandı. “Çünkü gerçekte kim olduğunu bilmek istiyorum. O gün bir test yaptım.”

“Sen gelmeden önce kaç kişinin yanımdan geçtiğini biliyor musun? 43. 43 kişi beni görmezden geldi. Duran ilk kişi sendin. Kişisel bir şeyden risk alan ilk kişi sendin. Bu yüzden seni çağırdım.”

Ayşe ona kafası karışmış bakarak baktı. “Anlamıyorum.”

Koray, “Bu şirketi sıfırdan inşa ettim,” dedi. “Sıkı çalışmanın ne demek olduğunu biliyorum. Ama başka bir şey daha öğrendim. İş dünyasında herkes bir iş yapmak için eğitilebilir ama karakter o öğretilmez. Ya sahipsindir ya da değilsindir. Ve sen gösterdin.”

“Benim için çalışmanı istiyorum,” diye devam etti. “İdari asistan olarak değil, kişisel asistan olarak. Başvurduğun maaşın iki katı, uzun vadeli sözleşme, sen ve annen için sağlık sigortası ve profesyonel gelişim fonu.”

Ayşe kendini tutamadı. Gözyaşları yanaklarından aşağı süzüldü. “Bunu neden yapıyorsunuz?”

Koray üzgün bir şekilde gülümsedi. “Çünkü 50 yıl önce, İstanbul’da fakir bir öğrenciyken, yaşlı bir kadın kalacak yerim olmadığında evinin çatı katında uyumama izin verdi. Bana yemek verdi. Ve bana şöyle dedi: ‘Sen de yapabilirsen aynısını yap.’ Hiç unutmadım. Ve sen bana onu hatırlattın.”

Ayşe sözleşmeyi titrek bir şekilde imzaladı.

Sonraki üç ayda Ayşe’nin hayatı inanılmaz bir şekilde değişti. Koray’ın ofisinde çalıştı, hızla öğrendi. İlk maaşıyla annesinin tüm gecikmiş faturalarını ödedi ve lavaboyu tamir ettirdi. İkinci maaşıyla Maltepe’de asansörlü, iki odalı küçük bir daire kiraladı. Annesi anahtarı gördüğünde ağladı. Artık ayın sonuna kadar parayı saymaları gerekmiyordu.

Ayşe hiçbir maaşın satın alamayacağı bir şey öğrendi: İş yerinde onur, karakterle kazanılan saygı ve hayatın iyiliği ödüllendirebileceğine dair güven.

IV. Miras ve Sonsöz

İki yıl sonra, Koray Demir, 78 yaşında, uykusunda huzurla öldü. Vasiyeti okundu. Servetin büyük bir kısmı evsiz çocuklar ve yaşlılar için vakıflara bağışlandı.

Ama Ayşe’nin adına gelindiğinde avukat durdu. Sonra yavaşça okudu: “İnsanlığın hâlâ var olduğunu bana hatırlatan Ayşe Yılmaz’a, Demir Holding hisselerinin %50’sini icra kurulu başkan yardımcılığı pozisyonuyla birlikte bırakıyorum.”

Ayşe ağlamadı, bağırmadı. Sadece hareketsiz kaldı. Sorumluluğun ağırlığının omuzlarına konduğunu hissederek.

Bugün, 40 yaşında, Ayşe Yılmaz, Demir Holding’i annesinden öğrendiği ve Koray’ın sağlamlaştırdığı aynı ilkelerle yönetiyor: saygı, dürüstlük ve merhamet. Şirket sadece binalar inşa etmiyor. Aynı zamanda ailesiz çocuklar için burslar sunuyor, ihtiyacı olan bekar anneleri işe alıyor.

Her yıl 11 Kasım’da, Sarıyer’de patlak lastikli bir yaşlı adama yardım etmek için durduğu günde, Ayşe sade giyinmiş bir sokak kenarında duruyor ve ihtiyacı olan herkese yardım sunuyor.

Çünkü o, hiçbir görüşmenin, hiçbir maaşın, hiçbir pozisyonun öğretemeyeceği bir şeyi öğrendi: En büyük başarının parayla ölçülmediğini, yardım ettiğin insanlarla, satmayı reddettiğin ilkelerle ve geride bıraktığın iyilik mirasıyla ölçüldüğünü.

Ve bazen bir insanı kurtarmak için bir görüşmeyi kaybetmek, tüm bir hayatı kazanmak anlamına gelir.

.