“Kimse Benim Olan Şeye Dokunamaz” — dedi İtalyan mafya babası, kadın kafede saldırıya uğradığında

.
.

“Kimse Benim Olan Şeye Dokunamaz” — dedi İtalyan Mafya Babası, Kadın Kafede Saldırıya Uğradığında

Hiç o kadar çaresiz kaldınız mı ki hiç tanımadığınız bir yabancıdan yardım istediniz? Bugün size Brooklyn’in karanlık sokaklarında tek başına ve tehlikede kalan 24 yaşındaki serbest grafik tasarımcı Mia Thompson’ın inanılmaz gerçek hikayesini anlatacağım. Aracı iptal edildiğinde ve tehditkar bir yabancı onu takip etmeye başladığında Mia, hayatını sonsuza dek değiştirecek bir şey yaptı: Telefonundaki en son kişiye yardım için çaresiz bir yalvarışla konum pinini gönderdi.

Bilmediği şey, bu numaranın Brooklyn’in yeraltı operasyonlarının yarısını kontrol eden 39 yaşındaki İtalyan asıllı Amerikalı iş adamı Adriano Romano‘ya ait olduğuydu. Adriano, “Lütfen yardım edin” mesajını ve ardından korkmuş genç bir kadının konum pinini gördüğünde her şeyi bırakıp onu bulmak için aceleyle yola çıktı.

I. Dumbo’da Gece ve Çaresiz Bir Pin

Mia Thompson, Dumbo’daki Wework binasından çıkarken dizüstü bilgisayar çantasını daha sıkı tuttu. Saat 23:47’ydi. İki yıldır serbest grafik tasarımcı olarak çalışıyordu ve bu geceki müşteri Bright Future Analytics, iyi ödeme yapıyordu. Ama şimdi, gece yarısı neredeyse terk edilmiş bir sokakta tek başına duran Mia, mükemmeliyetçiliğine olan bağlılığından pişman olmaya başlamıştı.

20 dakika önce çağırdığı Uber, sürücü tarafından iptal edilmişti ve bir sonraki müsait araç 43 dakika sonra gelecekti. Mia, metroya doğru yürümeye başlayıp telefonunda Google Haritalar’ı kontrol ederken, arkasında yaklaşık aynı hızda yürüyen birinin olduğunu fark etti. İlk başta, bunun başka bir gece çalışanı olduğunu düşündü. Ancak Jay Street’e doğru sola döndüğünde, arkasındaki ayak sesleri de sola döndü. Hızlandığında onlar da hızlandı.

Mia’nın kalbi, takip edildiğinin farkına vardıkça daha hızlı atmaya başladı. Karanlık pencerenin yansımasından arkasını kontrol etti: 30’lu yaşlarında, koyu renkli giysiler ve beyzbol şapkası giyen bir adam, yaklaşık 15 metre uzakta durmuş, telefonuna bakıyormuş gibi yaparken açıkça onu izliyordu.

Aklında seçenekleri hızla geçiyordu. Her şey kapanmıştı. 911’i arayabilirdi ama onlara ne söyleyecekti? O anda, Mia üniversitedeki oda arkadaşının tehlikeli durumlarda söylediği bir şeyi hatırladı: “Kendini güvende hissetmezsen, konumunu herhangi birine gönder ve yardım iste.”

Mia, WhatsApp’ı açtı ve son görüşmelerine kaydırdı. Orada, hemen tanıyamadığı bir kişi gördü: “Romano markası projesi.” Birisi potansiyel bir proje hakkında onunla iletişime geçmişti diye düşündü. Henüz konuşmamışlardı bile. Ama Mia’nın zamanı tükeniyordu. Onu takip eden adam yaklaşmaya başlamıştı.

Titrek parmaklarla, Romano adlı kişiye konum pinini bıraktı ve kanını donduran mesajı gönderdi: “Lütfen yardım et. Bir adam tarafından takip ediliyorum. Araba bulamıyorum. Korkuyorum.”

II. Milyarder İş Adamının Hızlı Yanıtı

Adriano Romano, kuzeni Marco ile Red Hook’taki bölge anlaşmazlıkları hakkında hararetli bir tartışmanın ortasındaydı. Bildirimin aciliyetini gösteren ses, onu telefonuna bakmaya itti. Gördüğü şey, odadaki her şeyi arka plan gürültüsüne dönüştürdü: Mia Thompson adında birinden gelen bir konum pimi ve ardından gelen mesaj.

Adriano, mesajı tam 3 saniye boyunca inceledi. Şu anda önemli olan kim olduğu değildi. Önemli olan, genç bir kadının tehlikede olmasıydı ve ondan yardım istemesiydi.

“Marco,” dedi Adriano, aniden ayağa kalkıp ceketini kaparak. “Yarın devam ederiz.”

Marco alarma geçti. “Ne oldu?”

“Birinin yardıma ihtiyacı var.” Adriano, telefonunda konum işaretini açarak kapıya doğru yönelmişti bile. Dumbo, hızlı sürerse yaklaşık 15 dakika uzaklıktaydı.

“Destek ister misin?”

“Hayır, bu kişisel bir mesele.”

Adriano’nun şoförü ve koruması Tony, SUV’lerinin dışında bekliyordu. “Tony, buraya mümkün olduğunca çabuk gitmeliyiz,” dedi Adriano, ona telefonu göstererek. “Bir kadın tehlikede.” Tony, adrese baktı ve ciddi bir şekilde başını salladı. “Bir dakikada orada olabiliriz.”

III. Savaş Sanatı ve Kişisel Alan

Mia, telefonunun cevabıyla titredi: “Yoldayım. Güvenliyse olduğun yerde kal. 10 dakika içinde orada olacağım.” Rahatlama hissi onu kapladı.

Yaklaşık iki blok ötede, karanlıkta bir fener gibi parlayan 24 saat açık bir market gördü. İçgüdüsel bir özgüven göstermeye çalışarak markete doğru yürüdü. İçerideki tezgahtar, onu izleyen beyzbol şapkalı adamı güvenlik monitöründe gördü. “Merak etme tatlım,” dedi tezgahtar koruyucu bir tavırla. “Burada kal. Kameralarım var ve kullanmaktan çekinmeyeceğim bir beyzbol sopası var.”

İki dakika sonra, şık siyah bir SUV, mağazanın önüne park etti. Mia, pencereden iki adamın araçtan inmesini izledi. Sürücü iri ve uyanıktı. Ama Mia’nın nefesini kesen yolcu oldu: uzun boyluydu, Akdeniz kökenli olduğunu gösteren zeytin rengi teni ve hemen dikkat çeken bir varlığı vardı. Pahalı görünümlü bir takım elbise giyiyordu. Mağazaya girdiğinde, sadece orada bulunarak mekanı nasıl doldurduğunun hemen farkına vardı.

“Mia Thompson,” sesi derin ve hafif İtalyan aksanlıydı.

“Adriano Romano,” diye cevapladı Mia, elini uzatarak.

El sıkışmaları, agresif olmadan sağlamdı. Adriano’nun cildi sıcaktı ve hafif pürüzlüydü. “Geldiğiniz için teşekkür ederim.”

Adriano’nun ifadesi yumuşadı. “Çılgınca değil, akıllıca. Tehlikeyi fark ettin ve yardım bulmanın bir yolunu buldun. Bu cesaret ister.”

Hala dışarıda olan takipçi, SUV’den inen Tony ile kısa bir konuşma yaptıktan sonra hızla ters yönde uzaklaşmaya başladı. “Bu mahallenin onun için iyi bir yer olmadığını anlamasını sağla,” dedi Adriano hafif bir gülümsemeyle.

SUV’lerine doğru yürürken, Adriano’nun eli nazikçe Mia’nın beline dokundu. Bu koruyucu bir hareketti ama aynı zamanda Mia’nın onu aşırı derecede fark etmesine neden olacak kadar samimi bir hareketti.

IV. İşi Değil, Kalbi

SUV’lerinin içi lüks ama abartısızdı. Adriano, Mia’ya aile işlerinin karmaşıklığını anlattı: restoranlar, inşaat şirketleri, gayrimenkul geliştirme projeleri.

“Baskı altında sorun çözmede iyiymişsin gibi görünüyor,” dedi Adriano gülümseyerek.

“Bu gece alıştığımdan farklı bir tür sorun çözmeydi,” diye yanıtladı Mia.

Adriano, Mia’yı üç farklı Romano restoranına götürdü. Üçünün de kendine özgü karakteri vardı, ancak kaliteli yemek, mükemmel hizmet ve sofistike bir atmosfer sunma konusunda aynı taahhüdü paylaşıyorlardı.

Akşam ilerledikçe, sohbetleri doğal olarak iş konularından kişisel konulara kaydı. Adriano, ailesinin mirasını onurlandırırken aynı zamanda yeni bir şey inşa etmeye olan tutkusundan bahsetti. “Çevrimiçi portföyünüze baktım ve klasik kavramları temel özelliklerini kaybetmeden nasıl modernize edeceğinizi anladığınızı gördüm,” diyerek Mia’ya profesyonel bir iltifat yaptı.

“Böyle bir şey üzerinde çalışmak isterim,” dedi Mia. “Ne zaman bir görüşme ayarlamak istersiniz?”

“Yarın akşam nasıl olur?” diye önerdi Adriano. “Size restoranları gösterebilirim. Neyle çalıştığımızı hissedebilirsiniz. Belki akşam yemeğinde, böylece bir müşteri gibi yemekleri ve atmosferi deneyimleyebilirsiniz.”

Mia’nın apartmanının önüne geldiklerinde, akşamın bitmesini istemiyordu. Adriano onu binanın girişine kadar uğurladı. “Beni neredeyse hiç tanımadığın halde önemli biriymişim gibi davrandığın için,” dedi Mia.

Adriano yaklaştı. Mia’nın koyu renkli gözlerindeki altın rengi parıltıyı görebiliyordu. “Yardıma ihtiyacın olduğunda bana ulaştın ve sana yardım edeceğime güvendin. Bu da seni benim için önemli kılıyor.”

V. En Önemli Mesaj

Ertesi sabah, Mia’nın telefonu titredi. Adriano’dan bir mesaj vardı: “Günaydın güzelim. Umarım iyi uyumuşsundur. Bu akşam sana restoranları göstermek için sabırsızlanıyorum. 19:00.”

Saat tam 19:00’da, Adriano Mia’yı koyu mavi takım elbisesiyle aldı. Üç farklı Romano restoranını gezdiler. Akşam ilerledikçe, Adriano, beş yıl önce babasından aile işlerini devraldığını, ancak İtalyan mutfak geleneklerini korumaya tutkuyla bağlı olduğunu öğrendi.

“Çok kişisel bir soru sorabilir miyim?” diye sordu Mia restorandan ayrılırken.

“Bana her şeyi sorabilirsin.”

“Dün gece mesajımı aldığında neden her şeyi bırakıp bana yardıma geldin? Beni neredeyse hiç tanımıyordun.”

Adriano ona paltosunu giydirirken bir an sessiz kaldı. “Çünkü ben birisi yardım istediğinde, özellikle de korkmuş ve yalnız bir kadın olduğunda, soru sormadan ve riskleri hesaplamadan yardım etmelisin diye yetiştirildim. Sadece yardım edersin.”

“Peki ya sen?” dedi Mia. “Beni korkutan ve heyecanlandıran bir şeyler hissediyorum. Sana çok hızlı aşık olduğumdan korkuyorum.”

Adriano yüzünü ellerinin arasına aldı. “Bunun çok hızlı geliştiğini biliyorum. Ama Mia, sana karşı hissettiklerim görmezden gelebileceğim bir şey değil. Sanki seni beklemediğimi bilmeden beklediğim biriymişsin gibi.”

“Beni güvende, değerli ve canlı hissettirmen beni heyecanlandırıyor. Sana tamamen güvenebileceğimi hissetmem.”

“O zaman buna güven,” dedi Adriano, onu öpmek için yaklaşarak. “Aramızda olanlar gerçek. Bu tam da doğru anda birbirini bulan iki insan.”

Adriano onu öptüğünde, tanıştıkları andan beri biriken bir tutkuyla öptü. Dudakları sıcaktı ve Mia, tüm dünyasının değişmiş gibi hissetti. Birbirlerini buldukları şehri gören balkonda dururlarken Mia, bir anlık çaresizliğin nasıl da istediği her şeye kapı açtığını düşündü.

Bazen yardım en beklenmedik yerlerden gelir. Bazen yabancı sandığımız insanlar, tam da ihtiyacımız olan kişiler çıkar ve bazen en korkutucu geceler, en güzel sabahlara yol açar. Mia ve Adriano’nun aşk hikayesi, kahramanlığın bir telefon ekranından gelebileceğini, modern teknolojinin eski şövalyeliği kolaylaştırabileceğini ve bazen gönderdiğimiz en önemli mesajların, yazmayı hiç planlamadığımız mesajlar olduğunu kanıtlıyor.

.