KİMSE MİLYONERİN İKİZLERİNİ GÖRDÜREMEDİ. TA Kİ YENİ HİZMETÇİYLE BİR MUCİZE GERÇEKLEŞENE KADAR

.
.

Kimse Milyonerin İkizlerini Gördüremedi. Ta ki Yeni Hizmetçiyle Bir Mucize Gerçekleşene Kadar

Antalya’nın güneşi Kadri Tuna’nın görkemli köşkünün pencerelerinden içeri süzülüyordu; ama evin içindeki karanlık, dışarıdaki ışığı adeta yutuyordu. Bahçedeki nar ve zeytin ağaçları dışarıda hayatı anlatırken, köşkün içinde zaman durmuş gibiydi. Yedi yaşındaki ikizler Umut ve Kaan Tuna, doğuştan kördüler. Onların karanlığı sadece gözlerinde değil, ruhlarında da hissediliyordu.

Kadri Bey, Akdeniz’in en zengin müteahhitlerinden biriydi. Eşi Melike Hanım, ikizlerin doğumunda hayatını kaybetmişti. O günden beri Kadri Bey’in dünyası paramparça olmuş, serveti çocuklarının gözlerini açmaya yetmemişti. Ankara’dan İsviçre’ye kadar her doktor, her klinik aynı cevabı vermişti: “Doğuştan korteks körlüğü. Tedavisi yok.”

Köşkün içinde kasvetli bir hava hâkimdi. Umut ve Kaan çoğu zamanlarını odalarında geçiriyor, dış dünyadan izole yaşıyorlardı. Kadri Bey, çocuklarının tedavisi için servetini harcamış, ama hepsi boşa çıkmıştı. Her geçen gün, köşk biraz daha sessiz ve karanlık oluyordu.

Bir gün, Kadri Bey’in sekreteri yeni bir temizlikçi adayının geleceğini bildirdi: Narin Yıldız. Kepez’in kenar mahallelerinden gelen, hayatın zorluklarını görmüş, 32 yaşında bir kadındı. Kendi oğlunu kaybetmenin acısını hâlâ kalbinde taşıyordu; belki de bu yüzden çocuklara yardım etmek ona bir teselli veriyordu.

Narin, köşke adım attığında, duvarlardaki eski aile fotoğraflarına göz gezdirdi. Bir zamanlar mutlu bir aile, şimdi ise kasvetli bir yalnızlık… Kadri Bey ile yaptığı kısa görüşmede, çocukların odasına girmemesi gerektiği özellikle belirtildi. Ama Narin’in içgüdüleri ona bu evde bir şeylerin yanlış olduğunu söylüyordu.

İlk günlerde Narin, evin kurallarına uymaya çalıştı. Ancak üst kattan gelen ağlama sesleri, ikizlerin gerçek durumunu merak etmesine neden oldu. Bir gün temizlik bahanesiyle çocukların odasına girdi. Umut ve Kaan, odanın köşelerinde sessizce sallanıyordu. “Sen kimsin?” diye sordular. Narin, onlara sıcak bir sesle yaklaştı, “Ben Narin. Evinizi temizlemeye geldim.”

Odanın perdeleri tamamen kapalıydı. Narin, çocukların neden karanlıkta tutulduğunu anlamaya çalıştı. Birkaç gün boyunca çocuklarla sohbet etti, onlara müzik dinletmeyi teklif etti. Dikkatle gözlemlediğinde, ikizlerin yeni seslere ve ışık değişimlerine tepki verdiğini fark etti. Hatta bir gün, Umut odadaki güneş ışığına doğru yüzünü çevirdi ve gözlerini kıstı.

Narin, çocuklara “Hiç ışık görüyor musunuz?” diye sordu. İkizler, korkarak “Doktor amca görmememiz gerektiğini söyledi. Gözlerimiz bozuk, parlak şeyler canımızı yakar.” dediler. Narin, onların aslında bir şeyler görebildiğini, ama bunu ifade etmekten korktuklarını anladı.

Bir gün Umut, pencerede bir kuş gördüğünü söyledi. Kaan da kardeşinin işaret ettiği yöne bakarak kuşun kanatlarını tarif etti. Narin, bu anları gizlice kaydetti. Akşam Kadri Bey’e videoları gösterdiğinde, adam gözyaşlarını tutamadı. Yedi yıl boyunca çocuklarının tamamen kör olduğuna inanmıştı; şimdi ise umut doğmuştu.

Kadri Bey, ertesi gün ikizleri Akdeniz Üniversitesi Hastanesi’ne götürdü. Harvard’da eğitim görmüş, görme bozuklukları üzerine çalışan Doktor Selim Yalçın, çocukların görsel uyarana verdiği tepkileri ölçtü. Testler sonucunda Umut ve Kaan’ın %30 oranında görme kapasitesi olduğu ortaya çıktı. Doğru tedaviyle bu kapasite geliştirilebilirdi.

Kadri Bey, yıllardır çocuklarını karanlıkta tutan Doktor Demir Karadağ’a öfkelendi. Demir Hoca, teşhisinin arkasında dursa da, Kadri Bey ve Narin pes etmedi. Profesör Nesrin Yılmaz’ın laboratuvarında yapılan ileri tetkikler, çocukların beyinlerinin görsel bilgiyi işleyebildiğini kesin olarak gösterdi.

Evde yeni bir dönem başladı. İkizlerin odasında ışık seviyeleri artırıldı, renkli objelerle oyunlar oynandı. Umut ve Kaan her gün yeni bir şey keşfediyordu. Bir sabah Umut, “Baba, şu ağaçtaki kuşun kanatları sarı!” dediğinde, Kadri Bey mutluluktan ağladı.

Narin, çocukların gelişiminde büyük rol oynadı. Onlara cesaret verdi, sevgisini esirgemedi. Kadri Bey, Narin’e “Sen olmasaydın, hâlâ karanlıkta yaşardık.” dedi. Aralarındaki bağ giderek güçlendi; birlikte verdikleri mücadele onları birbirine yakınlaştırdı.

Bir gün Kadri Bey, “Narin, bizimle kalır mısın? Sadece bir çalışan olarak değil, hayatımın partneri olarak…” dedi. Narin’in cevabı gözyaşları ve sıcak bir sarılma oldu. İkizler de Narin’e “Artık annemiz olacak mısın?” diye sordular. Narin, “Eğer isterseniz, evet.” dedi.

İkizler, İstanbul’daki Işık Akademisi’ne kabul edildi. Görme kapasitesi kısıtlı çocuklar için özel bir okuldu. Burada sadece akademik eğitim değil, sanat, müzik ve spor da öğreniyorlardı. Umut resme, Kaan ise müziğe özel yetenek gösterdi.

Bu süreçte Demir Karadağ’ın kliniği kapatıldı, hakkında soruşturma açıldı. Diğer aileler de benzer hikayelerini paylaşmaya başladı. Kadri Bey, Umut Vakfı’nı kurdu; vakıf görme engelli çocuklara ücretsiz tedavi ve eğitim imkânı sunmaya başladı.

Bir yıl sonra, Antalya’da Umut Vakfı’nın açılışında Kadri ve Narin evlendi. Düğün, nar ağaçlarının altında, çocukların ve onlarca mağdur ailenin katılımıyla gerçekleşti. Umut ve Kaan, piyanoda “Işığa Yolculuk” adlı şarkılarını çaldılar. Tüm konuklar gözyaşları içinde onları alkışladı.

Yıllar geçti. Umut ve Kaan, Türkiye’nin önde gelen engelli hakları aktivistleri oldu. Umut Vakfı, yüzlerce çocuğa umut oldu. Kadri ve Narin, karanlıktan aydınlığa çıkan yolculuklarını binlerce aileyle paylaştılar.

Bir akşam, Kadri ve Narin bahçede yürürken Kadri sordu: “Hiç pişman mısın?”
Narin gülümsedi: “Tek pişmanlığım, daha erken gelmemiş olmam. Ama biliyorum ki ışık her zaman karanlığı yener.”

Và thực sự, một phép lạ đôi khi xảy ra với sự can đảm của một người sạch sẽ, đôi khi với tình yêu của một người cha, và đôi khi với hai đứa con nhỏ bắt đầu gặp lại thế giới.

.
play video: