Mafya babası, sessiz kadına bulaştı. Omzundaki o tek yıldızı GÖRMEMİŞTİ.

.
.

TEK YILDIZIN GÖLGESİ

Ankara’nın sakin bir semtinde, eski apartmanların arasında sıkışmış Demir Bilek Spor Salonu, çoğunlukla emekçi insanların uğrak yeriydi. Salonda, demirlerin şıkkırtısı, koşan adımların ritmi ve nefeslerin buğusu arasında bir gün, alışılmışın dışında bir gürültü patladı. Kapı, duvara çarparak açıldı ve içeri Kenan Aydı girdi. Arkasında iki dev gibi adam, yanında ise kibir ve korkunun gölgesi vardı. Kenan, bölgenin mafya babasıydı; yıllardır mahallede terör estiriyor, esnaftan haraç alıyor, kadınlara sarkıntılık ediyordu. Gözleri, salondaki kadınların üzerinde gezindi; onları birer mal gibi süzüyordu.

Salondaki herkes onun adını duymuştu, hikâyelerini biliyordu. Kimse onunla göz göze gelmek istemiyordu. Gençler antrenmanlarını yavaşlatırken sohbetler fısıltıya dönüştü. Hava, elle tutulur bir gerilimle ağırlaştı. Hüseyin Usta, salonun sahibi, korku ve çaresizlikle Kenan’ın karşısına çıktı. Kenan, haraç parasını istedi. Hüseyin Usta, işleri kötü gittiğini, biraz mühlet vermesini rica etti. Kenan, devasa elini Hüseyin’in omzuna indirdi, onu aşağılayarak herkesin önünde küçük düşürdü.

Salonun köşesinde, pencere yanında bir kadın sessizce olanları izliyordu. Elindeki dambılları yerine bırakırken her duyusuyla Kenan’ı analiz ediyordu. Siyah spor kıyafetleri, çelik gibi kaslarını ortaya seriyordu. At kuyruğu saçları, zarif ensesini ve pürüzsüz tenini açıkta bırakıyordu. Alnından süzülen ter damlaları, birinci tanesi gibi parlıyordu. Dışarıdan bakıldığında, 30’larının başında, disiplinli bir kadın gibi görünüyordu. Oysa gerçek kimliği bambaşkaydı: Asena Kılıç, 44 yaşında, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin Bordo Berelilerinde ilk kadın tuğgeneraliydi.

Omzundaki tek yıldız, sayısız operasyonun, uykusuz gecenin, kanın ve terin simgesiydi. Hayatta kalan silah arkadaşlarının ve şehit düşenlerin sorumluluğunu taşıyordu. Aylar süren uluslararası bir tatbikatı başarıyla yönettikten sonra komutanları tarafından iki haftalık izne gönderilmişti. Üniformasını çıkardığında sivil hayatta ne yapacağını bilemeyen, kaybolmuş bir ruh gibi hissediyordu. Normal hayat kelimesi onun için düşman hattına sızmaktan daha yabancıydı. Bu yüzden tatil için seçtiği yer, lüks bir otel değil, Ankara’nın ara sokaklarındaki bu spor salonu olmuştu.

Kaydını sahte bir isimle, Elif Sönmez olarak yaptırmıştı. Burada, sadece spor yapan bir kadın olarak var olmak istiyordu. Fakat Kenan’ın varlığı, huzurunu bozuyordu. Askeri disiplinle kendini olaylardan uzak tutmaya çalıştı. Ancak Kenan’ın kadınlara sarkıntılık etmesi, aşağılayıcı tavırları ve Hüseyin Usta’ya uyguladığı şiddet, Asena’nın içindeki fırtınayı tetikledi.

Kenan, Asena’yı fark ettiğinde ona yaklaşmaya çalıştı. Flört teklifleri, kaba tavırları, tehditleri Asena’yı hiç etkilemedi. Kadın, soğuk ve net bir şekilde ilgilenmediğini söyledi. Kenan, gururu kırıldığı için öfkelendi. Bir gün Asena’ya dokunmaya kalktı; Asena, bir Bordo Bereli refleksiyle Kenan’ın bileğini yakaladı, adamı yere serdi ve “Bana dokunma,” diye uyardı. O an Kenan, karşısındaki kişinin sıradan bir kadın olmadığını anladı.

Olaydan sonra Kenan, Asena’nın kimliğini araştırmaya başladı. Salona her gün gelerek gücünü ve parasını sergilemeye çalıştı. Fakat Asena, onu tamamen görmezden geliyor, sadece antrenmanına odaklanıyordu. Kenan’ın takıntısı giderek arttı. Sonunda, salonda iki yeni kadın üye belirdi: Asubay Zeynep Kaya ve Asubay Sema Gür. Onlar, askeri istihbaratın seçkin ajanlarıydı. Ofis çalışanı gibi davranarak salona sızdılar, Kenan’ın suç faaliyetlerini kayıt altına aldılar.

Asena, Fırat Demir adlı bir albayla temas kurdu. Operasyonun kod adı “Huzur” olarak belirlendi. Zeynep ve Sema, salon üyeleriyle sohbet ederek Kenan’ın haraç, tehdit ve rüşvet ağıyla ilgili bilgiler topladılar. Gizli dinleme cihazları yerleştirildi, Hüseyin Usta’nın bilgisayarından tüm kayıtlar alındı. Bir hafta içinde Kenan’ın suç imparatorluğu deşifre edildi. Yerel memurlara rüşvet verdiği, rakip çeteleri takip ettirdiği, esnafa tehditler savurduğu tüm konuşmalar kaydedildi.

Fakat Asena, sadece hukuki delillerin yeterli olmayacağını biliyordu. Kenan’ın halkın önünde, otoritesinin illüzyon olduğunu gösterecek bir sahneye ihtiyacı vardı. Plan hazırlandı: Asena, Kenan’ı kışkırtacak, Zeynep ve Sema olayı videoya çekecek, Fırat ise askeri inzibatlarla birlikte salona baskın yapacak, gazeteciler de olayı haberleştirecekti.

Hesaplaşma günü geldiğinde salonun havası farklıydı. Asena, serbest ağırlık alanında antrenman yaparken Kenan ve iki adamı içeri girdi. Kenan, Asena’ya kimliğini açıklamasını istedi. Asena, soğukkanlılıkla karşılık verdi. Kenan’ın adamları, Asena’yı zorla götürmeye kalktı. Asena, Bordo Berelilerin ölümcül yakın dövüş teknikleriyle iki devi saniyeler içinde etkisiz hale getirdi. Kenan şaşkın ve çaresizdi. O anda gazeteciler içeri girdi, flaşlar patladı. Asena, “Senin gibi toplumun kanser hücrelerini kökünden kazımak bir askerin görevidir,” dedi.

Askeri inzibatlar Kenan’ı ve adamlarını kelepçeleyerek götürdü. O an, Türkiye’de bir dönüm noktası oldu. Tüm gazeteler manşet attı: “Bordo Berelilerin ilk kadın generali mafya babasını tek başına alt etti!” Olay, ulusal bir kahramanlık destanına dönüştü. Kenan’ın suç imparatorluğu çöktü, onunla işbirliği yapan yozlaşmış polisler ve memurlar tutuklandı.

Kenan, gözaltında umutsuzluğa kapıldı. En iyi avukatları bile davayı kazanamayacaklarını söyledi. Kamuoyu, onun idam fermanını çoktan vermişti. Spor salonunda ise Hüseyin Usta, yılların korkusundan kurtulmuştu. Esnaf derneği kuruldu, mahalle dayanışması arttı. Kadın üyeler özgüvenle antrenman yapmaya başladılar. Asena’nın kullandığı pencere kenarındaki simit makinesine “Kraliçenin Tahtı” adını verdiler; orası adaletsizliğe karşı duruşun sembolü oldu.

Asena, tüm televizyon ve röportaj tekliflerini reddetti. “Asker sadece yapması gerekeni yapar. Benim yerim kameraların önü değil, vatanı koruduğum cephe hattıdır,” diyerek birliğine döndü. Bordo Bereli tugayında hala astları tarafından saygı duyulan bir komutan ve bazen bir anne gibi şefkatli bir liderdi. Günlük hayatı değişmemişti; sabah koşusunu yapıyor, askerleriyle antrenman yapıyor, sessizce görevini yerine getiriyordu.

Bir gün, spor salonunda küçük bir kız çocuğu Asena’ya bir resim verdi. Resimde pelerinli bir kadın kahraman ve omzunda parlak bir yıldız vardı. Kız, annesinin Asena’ya teşekkür ettiğini söyledi. Asena, resme bakarken kalbi titredi. Sessizce dizlerinin üzerine çöktü, kıza teşekkür etti. O an, koruduğu şeyin sadece bir mahallenin huzuru değil, çocukların gelecekte yaşayacağı adil bir dünya olduğunu fark etti.

Şehrin en karanlık köşesinde, Kenan A cezaevinde, 30 yıllık hapis cezasıyla baş başa kalmıştı. Her şeyini kaybetmişti. Parasını, gücünü, adamlarını ve onurunu… Tek yıldızlı bir askerin karşısında, bir ömür boyu taşıyacağı pişmanlıkla baş başa kalmıştı.

Asena, spor salonuna döndü. Kraliçenin Tahtı’nda ağırlık kaldırırken, küçük kızın verdiği resmi çantasına koydu. Gücü gösteriş için değil, korunması gereken şeyler için vardı. Karanlığı yırtan, şafağı getiren tek yıldızın hikayesi daha yeni başlıyordu.

Bu hikaye size ne düşündürdü? Yorumlarda paylaşın. Adaletsizliğe karşı duran sessiz kahramanların her zaman var olduğuna inanıyorsanız, hikayeyi beğenmeyi ve daha fazla dokunaklı hikaye için kanalımıza abone olmayı unutmayın.

.