MİLYONER ERKEN GELİNCE BAKICININ BABASINA NASIL DAVRANDIĞINI GÖRÜP PANİĞE KAPILDI

.
.

MİLYONER ERKEN GELİNCE BAKICININ BABASINA NASIL DAVRANDIĞINI GÖRÜP PANİĞE KAPILDI

O sabah İstanbul’da Arnavutköy sırtlarında, boğaza bakan geniş bir villanın bahçesindeki fıskiyeler çalışıyor, kuşlar dalların arasında ötüyordu. Ama içeride her şey bu kadar huzurlu değildi.

Villa’nın sahibi Serhan Demir ($40$‘lı yaşlarının ortasında), başarılı bir iş insanıydı. Annesini kaybettikten sonra, babası Mehmet Demir yalnız kalmasın diye bu villada onunla yaşıyordu. Ancak yaş ilerledikçe Mehmet Dede’de demans belirtileri görülmeye başlamıştı.

Serhan, işleri nedeniyle babasıyla ilgilenemeyince profesyonel bir bakıcı tutmuştu: Neriman Hanım. Neriman, titiz, düzenli ve kusursuz görünüyordu. Her gün Serhan’a rapor gönderir, ilaç saatlerini bildirir, mutfakta düzeni sağlardı. Ama kimse bilmezdi ki bazı maskeler en parlak yüzlerde saklanır.

KIRIK BİR TABAĞIN YANKISI 🍽️

O sabah Serhan, şirket toplantısını erken bitirmişti. Yorgundu ama içi huzurluydu. “Üç gündür babamı aramadım. Dönüşte sürpriz yaparım,” diye düşündü. Yolda giderken aklına babasının son sözleri geldi: “Oğlum, bazen insanın hafızası değil, kalbi unutur. Sen kalbini unutma.”

Villa’nın kapısına vardığında saat henüz $11$ bile olmamıştı. Serhan sessizce içeri girdi. Mutfağa yaklaştıkça boğuk bir mırıltı fark etti, sanki biri bağırıyordu, sonra susturulmuştu.

Serhan yavaşça kapıya yaklaştı. İçeriden bir ses geldi: “Sen yemeği hak etmedin!”

Serhan dondu kaldı. Kapıyı itip içeri girdi. Geniş mutfağın ortasında, babası Mehmet Dede tekerlekli sandalyesinde oturuyordu. Üzerine baştan aşağı dökülmüş yemek artıkları vardı. Mahcup ve üzgün görünüyordu.

Tam karşısında Neriman, öfkeden kıpkırmızı olmuş yüzüyle bağırıyordu: “Ben sana ne dedim? Bak gene döktün. Gene rezil ettin her yeri. Seninle mi uğraşacağım ben her gün?”

Serhan’ın nefesi kesildi. Sadece babasının titreyen sesi duyuldu: “Elim kaydı. Özür dilerim kızım. Bir daha yapmam.”

Serhan’ın elleri yumruk oldu. “Yeter!” diye gürledi.

Neriman, şaşkınlıkla Serhan Bey, siz erken dönmüşsünüz,” dedi.

—Uyardın mı? Üzerine dökülmüş yemek, yere saçılmış tabak, bağırış çağırış… Bu mu senin uyarın?

Neriman toparlanmaya çalıştı: —Demans hastaları bazen çok inatçı olur. Ben disiplinli davranmazsam asla yemek yemez.

Serhan’ın sesi kısık ama keskin çıktı: —Zor bir hastalık değil. Zor olan senin vicdanın.

Serhan babasının yanına eğildi. Mehmet Dede’nin gözleri bir anlık ışıldadı. “Serhan, sen misin oğlum?” dedi, şaşkın ve utangaç.

—Ben geldim baba. Senin oğlun buradayım.

—$3$ aydır bu evdesin —dedi Serhan, Neriman’a dönerek. —Bana her gün fotoğraflar, raporlar yolladın. Hepsi kusursuz görünüyordu. Ama babamın üstü başı neden böyle? Yüzü neden korkuyla dolu?

Kadın eliyle saçını düzeltti, titreyen bir sesle konuştu: —Ben elimden geleni yaptım. Zor bir hastalık bu.

Serhan elini kaldırdı. —Valizini hazırla. Bu evde senin bir dakikan bile kalmayacak.

Neriman bir şey söylemeye çalıştı ama Serhan’ın gözlerindeki soğuk kararlılık onu susturdu.

—Hayır, sen sadece işini değil, insanlığını da kaybetmişsin.

KALBİN ONAYI VE VİCDANIN SESİ 💔

Neriman, sessizce valizini aldı ve çıktı. Serhan mutfakta babası için kendi elleriyle çorba pişirdi.

—Baba —dedi yumuşak bir sesle—, biraz çorba yaptım.

Mehmet Dede gülümsedi. —Sen misin benim babam? Sen küçükken de böyle yapardın. Annen izin vermezdi ama mutfağa gizlice girer, pilav yapmaya çalışırdın.

Serhan’ın gözleri doldu. Babası bir süredir hiçbir şeyi doğru düzgün hatırlamıyordu. Ama o gece, o anlık parıltı, geçmişle bugünü birbirine bağlamıştı.

—Biliyor musun baba? Annem öldükten sonra ben hep işlere sığındım. Sanki çalıştıkça acıyı unutacaktım ama unuttuklarım hep yanlış şeyler oldu.

—Unutmak bazen beynin değil, kalbin oyunudur —fısıldadı Mehmet Dede.

Serhan babasının ellerini tuttu. —Ben seni korumam gerekirken, bir yabancının ellerine bıraktım. İş adamı oldum ama evlat olmayı unuttum.

—Sen fark ettin. Geç olsa da fark ettin —dede gülümsedi.

Serhan o an kararını verdi: Artık sadece babası için değil, hiçbir yaşlı insan böyle acı çekmemeliydi. Laptopunu açtı. Görüntüleri kaydetti. Dosyanın adını yazdı: Gerçekler Mehmet Demir Dosyası.

Ertesi sabah, Serhan, yaşlı bakım uzmanı Doktor Elif Karaca’yı villaya davet etti.

—Babanız çok kırılgan bir evrede. Onun için en önemli şey hatırlatmak değil, hissettirmek —dedi Elif.

—Ben onu koruyamadım —dedi Serhan.

—Sizin de iyileşmeye ihtiyacınız var, Serhan Bey. Çünkü bazen hasta olan sadece yaşlılar değildir. Pişmanlık, suçluluk da ruhu hasta eder.

Elif, Serhan’a babasıyla birlikte eski fotoğraflara bakmasını ve “kendi içindeki evladı da unutmaması” tavsiyesinde bulundu.

—Bugün senin adını taşıyan bir şey doğacak —dedi Serhan, babasına dönerek.

O gün boğaza bakan bir otelde basın toplantısı düzenledi. —Bugün size bir utancı, bir uyanışı ve bir sözü anlatacağım.

Ekran açıldı. Vakfın logosu belirdi: Mehmet Demir Yaşam Vakfı. Her Yaşta Bir Umut.

—Bu vakıf sadece yaşlıların değil, vicdanını unutan herkesin uyanışı için var olacak.

Mehmet Dede’nin gözleri doldu. —İyilik demek hala işe yarıyor ha.

Serhan elini tuttu. —Her zaman işe yarıyor baba. Bazen sadece iyi olmak bir ülkeye yetiyor.

O gece, bir baba ve oğulun arasındaki kırık bağ onarılmıştı. Yıldızlar İstanbul’un üstünde biraz daha parlaktı, çünkü bir baba bir oğulun kalbinde yeniden doğmuştu.

.