MİLYONER EŞİNİN MEZARINI ZİYARET ETTİ; AMA İKİ DİLENCİ İKİZ ERKEK “İŞTE BİZİM BABAMIZ!” DEDİĞİNDE…

.
.

“KIZIN KÖR DEĞİL!” – Zeynep’in Sessiz Çığlığı

İstanbul Boğazı’nın serin rüzgârları, o sabah bile her zamanki kadar canlıydı ama Zeynep’in içinde fırtına vardı. Elinde temizlik malzemeleriyle o gösterişli konağın demir kapısından içeri adım attığında, hayatında yeni bir sayfa açıldığını hissetti. Ama bu sayfanın kâğıdı yırtıktı, köşeleri kanlıydı ve mürekkebi gözyaşıydı.

Zeynep, bir zamanlar göz hastanesinde teknisyenlik yapmış, sayısız çocuğun gözlerindeki ışığı okumuştu. Ama işini kaybetmişti – hem de sırf bir etik ihlali ifşa ettiği için. Hayat ona yeniden ayağa kalkma şansı tanımıştı: Kaya ailesinin konağında temizlikçi olarak çalışmak.

İlk günlerde her şey olması gerektiği gibiydi. Zeynep, işine sadıktı. Ancak üst katta yaşayan küçük kız çocuğu Defne’yi ilk gördüğü an, içindeki eski sezgiler uyanıverdi. Küçük kız, duvara dokunarak yürüyordu. Yüzünde hem korku hem de alışkanlık vardı. Gözleri tuhaf şekilde büyümüş, ışığa karşı fazlasıyla hassastı. “Sen Defne misin?” diye sordu Zeynep. Kız, sessizce başını salladı.

Zeynep’in içi sıkıştı. Gözden anlayan bir kadındı ve bu çocukta bir gariplik vardı – ama doğuştan gelen bir körlük değil, dışarıdan müdahale edilmiş gibi bir bozukluk. Günler geçtikçe bu şüphesi büyümeye başladı. Özellikle her sabah verilen damlalar ve kızın gün içinde giderek bulanıklaşan göz hareketleri, dikkatini daha çok çekti.

Bir gün, Defne’ye ilaç verilirken oradaydı. Şişede yazan şeyi görünce dizlerinin bağı çözüldü: “Atropin %1.” Bu ilaç normalde göz bebeğini geçici olarak büyütmek için kullanılırdı, o da çok kısa süreli tıbbi muayenelerde. Ama bu kadar uzun süre, küçük bir çocuğa? Bu, görme yetisini tamamen kaybetmesine sebep olabilirdi.

Zeynep artık emin olmaya başlamıştı: Bu çocuk kör değildi. Ama birileri onu kör olmaya zorluyordu.

Konağın hanımı Aylin, dışarıdan bakıldığında zarif bir kadındı. Her zaman bakımlı, gülümseyen, içli konuşan… ama Zeynep, onun bakışlarında hep bir bulanıklık hissediyordu. Özellikle kızından bahsederken sesi yapay bir hüzünle titriyordu.

Bir gece, Aylin’in ilaç şişelerinden birkaçını aldı ve eski bir arkadaşını, göz doktoru Leyla’yı aradı. Tahlil sonuçları geldiğinde, Leyla’nın sesi buz gibiydi: “Zeynep… bu çocuk görme kaybına uğratılıyor. Ama bu doğal değil. Bu… bu bir tür çocuk istismarı.”

Ağır bir sessizlik çöktü o an. Zeynep yutkundu. Bu bir hastalık değil, bir “senaryo”ydu. Kendi çocuğunu hasta göstererek ilgi ve acıma toplamak isteyen bir annenin yazdığı karanlık bir oyun.

Ertesi gün, Zeynep tüm cesaretini toplayarak konağın beyi Kemal Bey’le konuştu. O ana kadar içine kapanık, biraz mesafeli bir adam olarak tanımıştı onu. Ama elindeki kanıtları, videoları ve şüpheleri sunduğunda Kemal’in yüzü bembeyaz kesildi. “Böyle bir şey… nasıl olur?” dedi fısıltıyla.

Zeynep ve Kemal birlikte bir plan yaptılar. Evin birkaç yerine gizli kamera yerleştirildi. Defne’nin kan testleri için örnekler alındı. Ve her şey, düşündüklerinden bile daha korkunçtu.

Kameralarda Aylin’in sabahları gizli şekilde şişedeki sıvıyı çocuğa verdiği, sonra onun gözlerini ovuşturmasına aldırmadan, sessizce odadan çıktığı görülüyordu. Testler, Defne’nin kanında çocuklar için tehlikeli seviyede atropin bulunduğunu ortaya koymuştu.

Ve o sabah, konağın büyük salonunda herkes toplandı. Kemal ayakta, Zeynep yanında, doktorlar dosyalarla hazır bekliyordu. Aylin odaya girdiğinde, yüzünde yine o tanıdık gülümseme vardı.

Ama Zeynep’in sesi bu kez duvarları titretti: “Kızınız kör değil!”

Aylin durdu. Gözleri büyüdü. Dudakları titredi.

Ardından doktorlar belgeleri sundu. Kamera kayıtları oynatıldı. Aylin sessizce yere çöktü. Gözyaşları içinde itiraf etti: “Yalnızdım… ilgisizdim… Kemal işe gömülmüştü. Kimse beni dinlemiyordu. Herkes sadece Defne’ye acıyınca ben var oldum. Beni fark ettiler…”

Ama o an artık herkesin odak noktası Defne’ydi. Küçük kız, köşede sessizce oturuyordu. Annesinin yere çöktüğünü izliyordu ama ağlamıyordu. Belki de ilk defa hiçbir şey bulanık değildi.

Aylin, tedavi altına alındı. Zihinsel destek ve mahkeme süreci eş zamanlı başladı.

Kemal ise Defne’yi Zeynep’e emanet etti. “Ben bir baba olarak gözlerimi kapatmışım. Ama sen… sen onun gerçek ışığı oldun,” dedi.

Zeynep, sessizce kabul etti. Çünkü bu artık sadece bir iş değil, vicdanın sesiydi.

Aylar geçti. Defne’nin gözleri iyileşti. Gözlük takmaya başladı ama ışığı, rengi ve babasının gözyaşlarını görebiliyordu artık.

Bir gün Boğaz kıyısındaki bankta otururken, Defne resmini gösterdi: bir ev, bir kadın, bir adam ve güneşin altında gülümseyen bir çocuk. “Bu sensin Zeynep abla,” dedi.

Zeynep, başını okşadı. “Ve bu senin gerçeğin, Defne. Artık hiç kimse gözlerini karartamayacak.”

İstanbul’un ışıkları altında, bir annenin ihaneti, başka bir kadının şefkatiyle iyileşmişti. Ve bir çocuk, nihayet dünyayı kendi gözleriyle görebilmişti.

.