Miras için 85 yaşındaki babalarını denize attılar… ve kader onları cezalandırdı.

.

.

Denize Atılan Baba

1. Bölüm: Bir Hayatın Son Baharı

Arturo, 85 yaşındaydı. Hayatının büyük kısmını çalışarak, yoktan var ederek, ailesi için bir servet inşa ederek geçirmişti. Gençliğinde yoksullukla, yoklukla mücadele etmiş, zamanla ticaretten, gayrimenkulden, yatırımlardan büyük bir miras biriktirmişti. Ama yaşlandıkça, sahip olduğu her şeyin anlamı azalmıştı. Çünkü en büyük hayali, çocuklarının da kendisi gibi çalışkan, sorumluluk sahibi insanlar olmasıydı. Ancak yıllar geçtikçe Santiago ve Laura, babalarına hayranlık duyan küçük çocuklardan, gözlerinde sadece para ve kolay hayat parlayan iki yetişkine dönüşmüştü.

Arturo, yıllarca onlara sınır koymaya, çalışmayı öğretmeye çalıştı. Ama çocukları sadece daha fazlasını istemeyi öğrendi: daha fazla para, daha fazla lüks, daha fazla özgürlük. Arturo, kendi elleriyle yetiştirdiği çocukların gözlerinde artık bir baba değil, bir engel olduğunu fark ettiğinde kalbi kırılmıştı. Onlar için artık bir sevgi kaynağı değil, bir mirasın önündeki son engeldi.

2. Bölüm: Son Yolculuk

Bir sabah, Santiago ve Laura, babalarını özel bir yat gezisine davet ettiler. Arturo, içten içe bir şeylerin ters gittiğini hissediyordu. Ama yine de belki çocuklarının gerçekten birlikte vakit geçirmek istediğini umarak kabul etti. Yat, açık denize doğru yol aldı. Güneş parlıyordu, rüzgar yumuşaktı. Ama Arturo, Santiago ve Laura’nın fısıldaşmalarındaki gerginliği hissediyordu.

Yatın güvertesinde, Santiago babasına yaklaştı. “Baba, gel, biraz konuşalım,” dedi yapmacık bir gülümsemeyle. Laura ise, “Bugün hava çok güzel, lütfen tartışma çıkarma,” diyerek gerginliği örtmeye çalıştı. Arturo, onlara güvenmeye çalıştı. Belki de gerçekten bir aile anı yaşanacaktı.

Ama pruvaya geldiklerinde Santiago’nun sesi değişti. “Baba, seninle hiçbir zaman yetinmedik. Hep daha fazlasını istedik. Ve sen, hiçbir zaman bize hakkımızı vermedin.” Laura da ekledi: “Sen bize her şeyi borçlusun.”

Arturo, onlara hayatta verdiği her şeyi hatırlattı. Ama çocukları gözlerinde sadece öfke ve açgözlülük vardı. “Sen asla bize hak ettiğimizi vermeyeceksin, değil mi?” dedi Laura. Arturo, “Size hayatımı borçlu değilim. Sadece çalışmayı ve insan olmayı öğretmek istedim,” dedi.

O an, Santiago derin bir nefes aldı. Gözlerinde yıllardır biriken nefret ve kararlılık vardı. Bir anda, Santiago ve Laura, babalarını acımasızca denize ittiler. Arturo’nun son gördüğü şey, çocuklarının taş gibi soğuk bakışları oldu.

3. Bölüm: Suyun Altında

Denizin soğukluğu Arturo’yu şoke etti. Ağır kıyafetleriyle dibe çekiliyordu. Yaşlı vücudu, gençliğindeki gibi kuvvetli değildi ama hayatta kalma içgüdüsüyle mücadele etmeye başladı. Gençliğinde sabahın erken saatlerinde nehirde yüzmeyi, nefesini kontrol etmeyi öğrenmişti. Şimdi, yılların deneyimini kullanarak suyun üstüne çıkmaya çalıştı.

Başını suyun üstüne çıkardığında, yatın uzaklaştığını, çocuklarının ise hiç arkasına bakmadığını gördü. “Santiago! Laura!” diye bağırdı. Ama cevap gelmedi. Sonra Santiago’nun sesi uzaktan duyuldu: “Bu bir kazaydı, baba. Herkese böyle söyleyeceğiz.” Motorun sesi, yatı hızla uzaklaştırdı.

Arturo, boğulmak üzereydi. Ama içindeki yaşama arzusu, çocuklarının ihanetiyle birleşince bir öfkeye dönüştü. “Ben burada ölmeyeceğim!” diye düşündü. Tüm gücünü toplayarak yüzmeye başladı. Dalgalar büyüyordu. Bir an, uzakta bir gölge gördü. Bir kayık mıydı, yoksa bir hayal miydi?

4. Bölüm: Kurtuluş

Bir süre sonra, bir motor sesi duydu. Genç bir adam, küçük bir balıkçı teknesiyle yaklaşmaktaydı. “Dayanın, geliyorum!” diye bağırdı genç. Arturo, son gücüyle elini kaldırdı. Genç adam suya atladı, Arturo’yu kıyıya çekti. Tekneye çıktıklarında yaşlı adam titriyordu. Hem soğuktan, hem de yaşadığı ihanetin acısından.

“Benim adım Matteo,” dedi genç. “Yatınızdan düştüğünüzü gördüm.” Arturo, gözlerinde yaşlarla teşekkür etti. “Sana nasıl teşekkür edeceğimi bilmiyorum,” dedi. Matteo, “Ben sadece yapılması gerekeni yaptım,” dedi mütevazılıkla.

Kıyıya döndüklerinde Matteo, Arturo’ya yardım etti. “Ben sizi taşımıyorum, sadece eşlik ediyorum,” dedi. Bu cümle, Arturo’nun kalbine dokundu. Yıllardır çocuklarından duymadığı bir nezaketti bu.

5. Bölüm: Gerçekler ve Yargı

Hastanede Arturo, başına gelenleri polise anlattı. Yatın güvenlik kameraları, limanda duyulan tartışmalar, olayın kaza olmadığını kanıtladı. Santiago ve Laura, kısa sürede yakalandı. Gözaltına alındıklarında şaşkındılar, ama asıl şoku yargı süreciyle yaşadılar.

Arturo, çocuklarının tutuklanmasına gitmedi. “Onlara verecek başka bir şeyim kalmadı,” dedi. Yılların ardından ilk kez, iç dünyasında bir huzur hissetti. Çünkü gerçek mirasın para ya da mülk değil, insanlık ve vicdan olduğunu anlamıştı.

6. Bölüm: Yeni Bir Miras

Hastaneden çıkınca, Arturo Matteo’yu görmek istedi. Genç adam çekinerek geldi. “Sadece teşekkür etmek istediniz sanmıştım,” dedi. Ama Arturo ona bir dosya uzattı. “Bu belgeler, servetimin yarısını temsil ediyor. Bunu sana bırakıyorum.”

Matteo şoke oldu. “Bunu kabul edemem,” dedi. “Etmelisin,” dedi Arturo. “Çünkü sen bana çocuklarımın hiç göstermediği bir insanlık gösterdin. Onlar sadece adımı miras aldı, değerlerimi değil. Sen ise, tanımadığın birine yardım ederek gerçek bir insanlık örneği gösterdin.”

Matteo, “Ben sadece doğru olanı yaptım,” dedi utangaçça. Arturo ise elini onun omzuna koydu. “İşte bu yüzden, gerçek miras sana ait. Çalış, inşa et, başkalarına yardım et. Benim çocuklarıma öğretemediğimi sen başkalarına öğret.”

Matteo, gözleri dolu dolu, “Söz veriyorum,” dedi.

7. Bölüm: Kaderin Adaleti

Santiago ve Laura, mahkemede babalarını öldürmeye teşebbüs suçuyla yargılandılar. Savunmaları, “Kazaydı,” oldu. Ama kamera kayıtları, liman tanıkları ve Arturo’nun ifadesiyle gerçek ortaya çıktı. Yıllarca hapis cezasına çarptırıldılar. Medya, “Miras için babalarını denize atan evlatlar” başlığıyla günlerce bu olayı konuştu.

Arturo, çocuklarının yokluğunda ilk başlarda büyük bir boşluk hissetti. Ama zamanla anladı ki, gerçek aile kan bağıyla değil, kalbin iyiliğiyle kuruluyordu. Matteo, ona düzenli olarak uğruyor, birlikte vakit geçiriyorlardı. Matteo, Arturo’nun hayat tecrübelerinden çok şey öğreniyor, Arturo ise genç adamın dürüstlüğünden ve çalışkanlığından umut buluyordu.

8. Bölüm: Gerçek Miras

Yıllar geçti. Arturo yaşlandı, ama huzurlu bir hayat sürdü. Matteo, ona sadece bir kurtarıcı değil, bir evlat gibi oldu. Beraber vakit geçirdiler, balığa çıktılar, sohbet ettiler. Matteo, Arturo’nun değerleriyle büyüyen bir iş adamı oldu. Çalışkan, dürüst ve yardımsever biri olarak çevresinde saygı gördü.

Arturo, son günlerinde geçmişini düşündü. “Gerçek miras para değilmiş,” dedi kendi kendine. “Asıl miras, insanlıktır. Ve bunu paylaşacak birini bulduğum için şanslıyım.”

Bir gün, Matteo Arturo’nun elini tuttu. “Bana hayatımın en büyük dersini verdiniz. Gerçekten teşekkür ederim,” dedi. Arturo ise, “Teşekkür etme. Sadece başkalarına da iyilik yapmayı unutma,” dedi.

9. Bölüm: Sonsöz

Arturo’nun vefatından sonra Matteo, onun vasiyetini yerine getirdi. Servetinin bir kısmını ihtiyaç sahibi gençlere burs olarak bağışladı. Kendi işinde dürüstlüğü ve çalışkanlığıyla örnek oldu. Arturo’nun mezar taşında şu sözler yazıyordu:

“Gerçek miras, kalbin iyiliğindedir.”

Ve Arturo’nun hikayesi, kasabada nesiller boyunca anlatıldı. Miras için babalarını denize atan çocukların trajedisi, ama aynı zamanda vicdanı ve insanlığı seçen bir gencin yükselişi olarak hafızalara kazındı.

.