Neslihan Atagül’ün ölmeden önceki son vasiyeti Burak ve ailesini gözyaşlarına boğdu.

.

.

.

Neslihan Atagül’ün Vefatından Önceki Son Dileği, Burak ve Ailesini Gözyaşlarına Boğdu

Sanat Dünyasının Parlayan Yıldızı Sönüyor

Türk televizyonunun ve sinemasının en parlak yıldızlarından biri olan Neslihan Atagül, beklenmedik ve acı bir şekilde aramızdan ayrıldı. Onun zamansız ölümü, sadece Türkiye’yi değil, dünya çapında milyonlarca hayranını yasa boğdu. Güzelliği, zarafeti, ekrana yansıyan o saf ve içten enerjisiyle hafızalara kazınan Neslihan, ardında silinmeyecek izler ve kalplerde derin bir boşluk bıraktı.

Ancak herkesi en çok sarsan, onun ölümünden önce bıraktığı son dileği oldu. Bu dilek, kederin ötesinde, bir annenin sevgisinin ve bir eşin sadakatinin en dokunaklı ifadesiydi. Burak Özçivit ve ailesi, bu vasiyetle birlikte gözyaşlarına boğuldu.

Mutlu Bir Sabahın Ardından Gelen Felaket

O kara gün, sıradan bir sabah gibi başlamıştı. Burak Özçivit sabah erken saatlerde sete gitmek üzere evden ayrılmış, Neslihan ise çocuklarıyla vakit geçirmişti. Evde taze demlenmiş çayın kokusu, mutfakta Neslihan’ın oğulları için hazırladığı kurabiyelerle karışıyordu. Arada bir pencereden bakıyor, Burak’ın arabasının gözden kaybolduğu yöne gülümseyerek dalıyordu.

Kim bilebilirdi ki, o günün, sevdikleriyle geçirdiği son gün olacağını? Kısa bir öğleden sonra gezintisi, kaderin acımasız bir oyunu olarak Neslihan’ın hayatını sonsuza dek değiştirdi. İstanbul’un bir banliyösünde, evine dönerken geçirdiği trafik kazası, tüm müdahalelere rağmen Neslihan’ı hayattan kopardı.

Burak Özçivit İçin Zaman Durdu

Kaza haberi Burak’a ulaştığında, zaman adeta dondu. O anda, sadece eşini değil, hayatının anlamını, sesini, nefesini kaybetti. Neslihan’ın ölüm haberi, sanat dünyasında şok etkisi yaratırken, Burak ve ailesinin yaşadığı acının tarifi yoktu. Neslihan, anneliği öylesine derin ve içten yaşıyordu ki, çoğu zaman geceleri yatağın ucuna oturup Burak’a “Eğer bir gün bana bir şey olursa, lütfen Karan’a onu ne kadar çok sevdiğimi hep anlat” derdi. Burak, bu sözleri hep duygusal bir bağlılık olarak algılamıştı. Oysa Neslihan, annelik içgüdüsüyle, vedaya hazırlanıyordu.

Son Dilek: Oğlunun Kıyafetiyle Sonsuzluğa Uğurlanmak

Kazadan birkaç gün önce, Neslihan bir zarfın içine kısa bir mektup yazıp yastığının altına bırakmıştı. Zarfta yalnızca birkaç satır vardı:

“Eğer bana bir şey olursa, benim için ağlamayın. Beni oğlumun ilk kez giydiği mavi tulumla gömün. Çünkü onu ilk kez kucağıma aldığımda, ikinci hayatım başlamıştı. Kalbim onunla attı. Sonsuz uykumda da onun kokusuyla uyumak istiyorum…”

Bu vasiyet, cenazede okunduğunda tüm mezarlık sessizliğe büründü. Burak Özçivit dizlerinin üzerine çöktü, başını ellerinin arasına alıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Aile üyeleri, yakın dostlar ve orada bulunan herkes gözyaşlarına hâkim olamadı.

Bir Annenin Sonsuz Sevgisi

Neslihan’ın bu son dileği, bir annenin evladına olan sevgisinin ölümsüz bir sembolüydü. O mavi tulum, oğulları Karan’ın doğduğu gün ilk kez giydiği, annesinin kokusuyla bütünleşmiş bir hatıra idi. Burak, vasiyet okunduktan sonra titreyen elleriyle Neslihan’ın odasına girdi, tulumu buldu. O minik giysi hâlâ bebek sabunu kokuyordu. Burak, tulumu eline alıp diz çökerek uzun süre ağladı. O an, sadece bir eş değil, bir baba olarak da yıkılmıştı.

Aile, bu vasiyetin ardından birbirine sarılarak ağladı. Neslihan’ın annesi, “Oğlumun kokusuyla gitmek istemiş… Onun sevgisi her zaman bizimle kalacak” diyerek gözyaşlarını tutamadı.

Cenaze Töreninde Duygu Dolu Anlar

Cenaze günü geldiğinde, Neslihan sade ama zarif bir tabutta, yanında mavi tulumla uğurlandı. Minik Karan, annesini son kez görmek için tabutun yanına getirildi. Küçük elleriyle tabuta bir çiçek bırakan Karan, “Anne neden uyanmıyor baba?” diye sorduğunda, oradaki herkesin kalbi bir kez daha burkuldu. Burak, oğlunu kucağına alarak “Bak, annen uyuyor. Onu çok seviyoruz, değil mi?” dedi. Karan ise sadece “Evet, baba… Ama neden uyanmıyor?” diyebildi.

Bu masum sorunun ardında, bir çocuğun anlamlandıramadığı koca bir acı ve bir babanın taşıyamadığı bir hüzün vardı.

Mezarlıkta Son Veda

Mezar açılırken, imam dualarını okudu. Burak, elindeki mavi tulumu öpüp “Bu senin hatıran Neslihan… Hep kalbimizde yaşayacaksın” diyerek tulumu eşinin yanına bıraktı. O an, mezarlıktaki herkesin gözyaşları sel oldu. Bu sadece bir vasiyetin yerine getirilmesi değil, ölümsüz bir aşkın ve anne sevgisinin sonsuzluğa uğurlanmasıydı.

Cenazeden sonra Burak, uzun süre mezarın başından ayrılmadı. Kimseyi yanına yaklaştırmadı, gözünü mezar taşından ayırmadan sessizce “Sana söz veriyorum Neslihan… Karan’a hem anne hem baba olacağım. Her sabah senin kokunla uyanacak, her gece senin masallarınla uyuyacak. Hep kalbimizde yaşayacaksın…” diye fısıldadı.

Hayat Devam Ediyor Ama Eksik

Bugün, Karan annesiz hayatının ilk adımlarını atarken, Burak her gece oğluna Neslihan’ın ses kaydını dinletiyor. Doğum günlerinden kalan videolar, ilk gülüşlerin fotoğrafları, anne-oğulun birlikte çekilmiş kareleri evin her köşesini süslüyor. Neslihan artık aralarında olmasa da, sesi, kokusu ve hatırası evin içinde dolaşmaya devam ediyor.

Burak, oğluna annesinin sevgisini yaşatmak için elinden geleni yapıyor. Karan, annesinin yokluğunu her gün biraz daha hissediyor ama babasının ona anlattığı hikâyelerle, annesinin sevgisiyle büyüyor.

Neslihan’ın Ardında Bıraktığı İz

Neslihan Atagül’ün ani ölümü, sadece ailesini değil, tüm Türkiye’yi ve sanat dünyasını derinden sarstı. Onun Burak’a ve oğluna bıraktığı bu son dilek, bir annenin sevgisinin ve bir eşin sadakatinin ne kadar kutsal ve kalıcı olduğunu bir kez daha gösterdi. Neslihan’ın hayatı boyunca sergilediği zarafet, sevgi ve içtenlik, vefatından sonra bile insanlara ilham vermeye devam ediyor.

Son Söz: Bir Aşkın ve Annelik Duygusunun Sonsuzluğu

Neslihan Atagül’ün hayatı boyunca savunduğu değerler, onun son dileğinde de açıkça görülüyor: Sevgi, sadakat ve aile. O, oğlunun ilk giydiği mavi tulumla sonsuzluğa uğurlanmak istedi; çünkü bir annenin kalbi, çocuğunun kokusuyla atar. Burak ve ailesi için bu vasiyet, hayatları boyunca taşıyacakları en kıymetli hatıra oldu.

Bugün, Neslihan’ın mezarı başında her sabah bir çiçek açıyor. Karan, o çiçeğe bakıp “Annem burada uyuyor” diyor. Ve Burak, her gece oğluna Neslihan’ın sesinden bir masal dinletirken, gözlerinde hem hüzün hem de sonsuz bir sevgi parlıyor.

Neslihan Atagül artık aramızda olmasa da, sevgisi ve hatırası, Burak’ın, Karan’ın ve tüm sevenlerinin kalbinde yaşamaya devam ediyor.

play video: