Trafik polisi ceza yazarken şoförün hayatını değiştiren adam olduğunu fark etti

.
.

🚨 Trafik Polisi Ceza Yazarken Şoförün Hayatını Değiştiren Adam Olduğunu Fark Etti

Çarşamba günüydü. Hava güneşliydi. İstanbul’un Mecidiyeköy semtinde trafik yoğundu. Zeynep Yılmaz, radyo arabasının yanında duruyordu. Üniforması ütülü, elinde ceza defteri. Okul bölgesinde hız yapan siyah bir BMW’yi durdurmuştu.

Sürücü camı indirdi. Zeynep baktı ve nefes almayı unuttu. O, Kerem’di. Bir zamanlar ona gelecek vadeden adam. On iki yıl önce hiçbir söz söylemeden kaybolan adam. İçindeki tüm yumuşaklığı yok eden adam, şimdi önünde oturuyordu. Parmağında yabancı bir alyans. Belirsiz bir şekilde gülümsedi.

Zeynep sadece başını eğdi ve ceza formunu çıkardı.

💔 12 Yıllık Boşluk

Zeynep o gece uyuyamadı. Üsküdar’daki küçük dairesinde yatıyordu, tavana bakıyordu. Pencerenin arkasından gelen siren sesleri, kalp atışlarıyla karışıyordu. Gördüklerini düşünüyordu: Bir zamanlar tüm dünyası olan yüz, hiç var olmamış gibi kaybolan yüz.

On iki yıl önce ikisi de yirmi üç yaşındaydı. Kerem, İstanbul Üniversitesi’nde hukuk okuyordu. Zeynep, Ankara’da polis akademisini bitiriyordu. Baharda evlenmeyi planlıyorlardı. Ancak Kasım ayının bir Pazartesi sabahı, Zeynep mesaiye çıktığında Kerem geri dönmedi. Telefonu kapalıydı. Kıyafetleri kaybolmuştu. Mektup yoktu. Veda yoktu. Sadece sessizlik vardı.

Aylar boyunca onu aradı. Annesini, arkadaşlarını, üniversiteden tanıdıklarını aradı. Herkes aynı şeyi söyledi: “Görmedik, bilmiyoruz.” Polis, kayıp ihbarı üzerine soruşturma yürüttü, ancak bir yıl sonra dosyayı kapattılar: Delil yok, ceset yok, iz yok.

Zeynep o gün, onunla birlikte öldü. En azından insanlara inanan, masallara güvenen tarafı.

İlk birkaç ay en kötüsüydü. Yemedi, uyumadı, zayıfladı. İşe bir robot gibi gitti. Görevlerini duygusuzca yerine getirdi. Zamanla acı, hayatının bir parçası oldu; her yere taşıdığı kör bir ağırlık haline geldi.

Onunla yaşamayı öğrendi. Normalmiş gibi davranmayı öğrendi. Kerem’in kaybolmasından bir yıl sonra İstanbul’a taşındı. Mecidiyeköy’deki karakolda iş buldu. Ağlamayan, sormayan ve güvenmeyen sert bir polis memuru oldu. Yüreğinde çelik yelek taşıyordu.

Aşka inanmayı bıraktı, insanlara inanmayı bıraktı. Güvenilebilecek tek kişinin kendisi olduğunu öğrendi.

Ve şimdi bu adam, hayalet gibi geri geldi. BMW’de, alyansla ve gülümsemeyle. Sanki zaman hiç geçmemiş gibi. Zeynep, göğsünde öfkenin patladığını hissetti. Neden geri döndü? Neden şimdi? Neden onu dikkatlice inşa ettiği hayatıyla rahat bırakmadı?

🔎 Gerçeğin Peşinde

Ertesi gün Zeynep, karakoldaki bilgisayarın başına oturdu. Polis kaynaklarını kişisel amaçlar için kullanmaması gerektiğini bilmesine rağmen, BMW’nin plaka numarasını sisteme girdi.

Araç Kerem Demir adına kayıtlıydı. Karısının adı Elif Demir‘di. On yıldır evlilerdi. Kerem, Zeynep’in hayatından kaybolduktan iki yıl sonra yeni bir aile kurmuştu. Sanki Zeynep hiç var olmamıştı.

Zeynep, çenesini sıktı, bilgisayarı kapattı. Akşam eve döndüğünde pencereye oturdu. Kerem mutluluğunu onun acısının enkazı üzerine inşa etmişti. Tek sorusu vardı: Neden söz söylemeden kayboldu?

Onu görmesi, ondan açıklama duyması gerekiyordu.

Ertesi gün Sarıyer’de, Boğaz Caddesi üzerindeki adrese gitti. Ev, bahçeyle çevrili, temiz, düzenli, zarif. Birlikte sahip olamadıkları her şey. Sokağın karşısında durdu, gözlemledi.

Bir saat sonra kapı açıldı. Kerem, Elif’le çıktı. Güldüler. Elif, Kerem’in omzuna elini koydu. Arabaya bindiler ve gittiler. Zeynep, hareketsiz durdu. Göğsünde bir şey ikinci kez kırıldı. Ama bu sefer ağlamadı. Daha fazlasını bilmesi gerekiyordu.

💥 Karşılaşma ve Çelik Gibi Bir Duruş

İki hafta sonra Zeynep, Beşiktaş’ta gece devriyesi yaparken bir kaza ihbarı aldı. Olay yerine ilk ulaşan oydu. Polis arabasının ışıkları bir sürücünün yüzünü aydınlattı: Kerem’di.

Bir anlığına durdu. Geri dönüp kaçmak istedi ama yapamazdı. Bu onun işiydi.

Profesyonel bir adımla yaklaştı. Duygularını ifadesiz bir memur maskesinin arkasına sakladı. —Lütfen sakin olun —dedi. Sesi sert ve soğuktu.

Kerem döndü. Onu gördü ve dondu. —Zeynep —diye fısıldadı. —Komiser Yardımcısı Yılmaz —diye sert bir şekilde düzeltti, gözlerinin içine bakarak.

Kerem, yutkundu. Elleri titriyordu. —Bu… bu bir hata. İstemeden oldu. —Diğer sürücünün adını soruyorum —diye tekrarladı.

Zeynep, tutanağı tuttu, muayene yaptı, tanık ifadelerini aldı. Her şey prosedüre göre, kusursuz, duygusuz. Kerem, bir köşede durdu, solgun, sessiz. Bir kez ona baktı ama Zeynep onu görmezden geldi.

Belgeleri doldurma işini bitirdiğinde yanına yaklaştı. —Konuşabilir miyiz? —diye sessizce sordu.

Zeynep başını kaldırdı. —Sizinle konuşacak bir şeyim yok —diye kuruça yanıtladı. —Yolda dikkatli olun.

Döndü ve arabasına doğru ilerledi. Adını seslendiğini duydu ama durmadı. Kendisine zayıflık göstermesine izin vermedi. Arabaya bindi ve gecenin karanlığında uzaklaştı.

✉️ İtiraf ve Kapanış

Bir hafta sonra Zeynep, gece vardiyasından sonra eve döndü. Kapının üzerindeki paspasın üzerinde bir zarf duruyordu. İçeri götürdü. Uzun süre zarfa baktı.

Sonunda açtı. İçinde, Kerem’in el yazısını taşıyan, sararmış bir kağıt üzerinde bir mektup vardı.

Zeynep, Seni affetmemi istemeye hakkım olmadığını biliyorum… Ama gerçeği bilmelisin. On iki yıl önce seninle birlikteyken mutluydum… Ama senden bir şey saklıyordum. Çok büyük borçlarım vardı. Yanlış insanlardan para aldım.

Sonunda benim için geldiler. Ödemezsen sana zarar vereceklerini söylediler. Bana fotoğraflarını gösterdiler. Nerede yaşadığını biliyorlardı. Korktum. Kendim için değil, senin için. Bu yüzden kaçtım. Kaybolmak, bunun tek çıkış yolu olduğunu düşündüm. Seni onlardan koruyarak seni kendimden koruyordum.

Seni birkaç gün önce gördüm. Çok farklıydın. Sert, soğuk. Gözlerinde sana ne yaptığımı gördüm. Özür dilerim Zeynep.

Zeynep, mektubu masaya bıraktı. Kerem onu korumak için kaçtı ama onu başka herkesten daha çok yok etti. Belki gerçeği söylüyordu. Ama artık bunun önemi yoktu. Geçmiş geri gelmeyecekti.

Masadan çakmağı aldı. Kağıdın köşesini yaktı. Alevin kelimeleri yutmasını, harf harf küle dönüşmesini izledi.

Yağmur yağıyordu. Ertesi gün Kerem’in evine gitti. Elif’le yalnız konuştular. —Mektubunu okudum. —Şimdi ne olacak? —diye sessizce sordu Kerem. —Şimdi hiçbir şey —diye yanıtladı Zeynep—. Sen kendi hayatını yaşıyorsun. Ben kendimi yaşıyorum. Olan şey artık geri gelmeyecek.

Geçmişten bir hayalet gibi ona baktı. —Özür duymak istemiyorum. Açıklama istemiyorum. Hiçbir şey istemiyorum. Sen kaçışı seçtin. Ben ilerlemeyi seçtim.

Bir anlığına durdu. —İyi yaşa, Kerem. Karını sev, çocuklarına bak ve beni unut.

Yağmura çıktı, radyo arabasına bindi. Geri dönüp bakmadı. Eve kadar olan yol boyunca ağladı. On iki yıldan sonra ilk kez gözyaşlarına izin verdi. Ama eve vardığında yüzünü sildi ve aynaya baktı. Her zamankinden daha güçlü bir kadın gördü. Geçmişe kapıyı kapattı.

Üç ay sonra Zeynep, terfi aldı. Cinayet masasında çalışacaktı. Yeni bir bölüm için bir şanstı.

Bir akşam iş arkadaşı Murat, onu Kadıköy’deki yeni bir kafeye davet etti. Zeynep tereddüt etti. Belki, diye yanıtladı. Gelecek hafta ara.

Hafifçe gülümsedi. Hayat devam ediyordu. Kırılanı tamir edemezdin ama ileriye gidebilirdin. Zeynep, artık hayaletlerden korkmuyordu.

Derin bir nefes aldı. Yüzünde soğuk rüzgarı hissetti ve yıllardır ilk kez kendini özgür hissetti. Bu eski hikayenin sonu ve yenisinin başlangıcıydı. Hayat, devam ediyordu.

.