Uderzyli ją w twarz, mówiąc „Chcesz zginąć?” — Zamarli, gdy dowiedzieli się, że jest GROM

.

.

Yüzüne Vurdular, “Ölmek mi istiyorsun?” Dediler – GROM Olduğunu Öğrenince Donup Kaldılar

1. Gecenin Sessizliği

Ankara’nın arka sokaklarında, gecenin sessizliğini yalnızca ara sıra geçen arabaların motor sesi ve uzaktaki köpek havlamaları bozuyordu. Eski bir apartmanın bodrum katında, nemli duvarların arasında, üç adam ve bir kadın vardı. Kadının elleri arkadan bağlanmış, başı öne eğilmişti. Koyu renkli saçları alnına yapışmış, yüzünde morluklar ve kurumuş kan izleri vardı.

Adı Asya’ydı. Ama onu buraya getirenler için sadece bir “paket”, bir “tehdit”ti. Oysa onlar, karşılarında kim olduğunu bilmiyorlardı. Asya, Polonya’da eğitim almış, Türkiye’de ise GROM’un (Polonya Özel Kuvvetleri) değişim programıyla görev yapan bir Türk özel kuvvet subayıydı. Fırtınadan önceki sessizliğin ne demek olduğunu iyi bilirdi.

2. İlk Darbe

Adamların en genci, sinirli ve sabırsızdı. Bir anda öne atıldı, Asya’nın çenesini zorla kaldırdı. “Bize yalan söyledin!” diye bağırdı. “Kimsin sen, ha? Kim gönderdi seni?” Asya cevap vermedi. Adam öfkeyle elini kaldırdı ve yüzüne sert bir tokat indirdi. Yanağı anında kızardı, dudakları kanadı.

“Burada konuşmazsan, cesedini kimse bulamaz!” dedi adam. Diğer ikisi ise köşede sigara içiyor, olanları izliyordu. Bir tanesi, daha yaşlı olan, gözlerini Asya’dan ayırmıyordu. Sanki bir şeyler tuhaf gelmişti.

“Ölmek mi istiyorsun?” diye bağırdı tokadı atan adam. “Sana bir şans veriyoruz. Konuş!”

Asya başını kaldırdı. Gözlerinde korku yoktu. Sadece bir kararlılık ve soğukkanlılık vardı. İçinden, “Henüz zamanı değil,” diye geçirdi. Onları analiz ediyordu: Silahları, duruşları, konuşmalarındaki aksaklıklar. Hepsi birer zayıflıktı.

3. Geçmişin Gölgesi

Asya’nın zihni hızla çalışıyordu. GROM’da aldığı eğitimleri, Polonya’daki soğuk kış gecelerinde yaptığı hayatta kalma tatbikatlarını, İstanbul’da istihbaratla geçen günlerini hatırladı. O, sıradan bir kurban değildi. GROM’un ilk Türk kadın subayıydı. Disiplin, sabır ve zekâ onun en büyük silahıydı.

Bir an için gözlerini kapadı. Babasının sesi kulaklarında çınladı: “Kızım, bazen en büyük güç, beklemeyi bilmektir.” O an, acıya teslim olmamayı, pes etmemeyi öğrendiği tüm antrenmanları hatırladı.

4. Beklenmedik An

Adamlar kendi aralarında tartışmaya başladığında, Asya fırsat kolluyordu. Kısa boylu olanı, “Bence bu kız sadece bir gazeteci. Korkutalım, bırakalım gitsin,” dedi. Diğeri, “Hayır! Patronun emri açık, konuşmazsa yok edeceğiz,” diye karşılık verdi.

Bir anda kapı açıldı. İçeri yeni biri girdi. Diğerlerinden daha iyi giyimli, yaşça büyük. Patronları olduğu belliydi. Yavaşça Asya’ya yaklaştı, göz hizasına indi. “Kimsin sen?” dedi alçak bir sesle. “Neden burada, bu dosyanın peşindesin?”

Asya başını kaldırdı. Gözlerinin içine baktı. Sonunda konuştu:

“Adım Asya Demir. Ankara 3. Kolordu İstihbarat. Kodum: GROM.”

Odadaki herkes bir an dondu kaldı. Patronun yüzü bembeyaz oldu. Diğerleri şaşkınlıkla birbirine baktı.

5. Şok ve Panik

“Ne dedin sen?” diye fısıldadı patron.

Asya soğukkanlılıkla devam etti: “GROM. Polonya Özel Kuvvetleri. Türkiye’de değişim görevindeyim. Şimdi bana dokunursanız, sizi kimse kurtaramaz.”

Bir anda kısa boylu adam panikledi. “Abi, bu kadın gerçekten asker mi?” Patronun sesi titriyordu: “GROM… Onlar öldürmek için eğitilir. Bizi bulurlar. Kızın dosyası gerçekse yandık…”

O an Asya, onların korkusunu hissetti. Zihinlerinde bir panik başladı. Biri kapıya yöneldi, diğeri telefonunu çıkardı. Ama Asya için fırsat doğmuştu.

6. Tersine Dönüş

Asya, bağlı ellerini sandalyenin arkasına sürterek, bileklerindeki kelepçeyi gevşetmeye çalıştı. GROM’da öğrendiği bir numara vardı: Nefesini tut, kaslarını şişir, sonra gevşet. Kelepçe biraz oynadı. Adamlar tartışırken bir anlık boşlukta Asya, sandalyeden sıçradı, ellerini kurtardı.

Bir hamlede kısa boylu adamın bileğini kavradı, yere indirdi. Diğeri silahına davranırken Asya, masadaki kül tablasını fırlattı, adamın kafasına isabet etti. Patron kaçmaya çalıştı ama Asya onun yolunu kesti.

“Beni hafife aldınız,” dedi. “Şimdi polisi arayacaksınız ve itiraf edeceksiniz.”

Adamlar korkudan titriyordu. Patron, “Tamam, tamam! Lütfen… Bize zarar verme!” diye yalvardı. Asya, cep telefonunu çıkardı, hızlıca özel bir numarayı çevirdi: “GROM kod 17. Konum: Ankara, Yıldız Mahallesi, eski depo. 3 hedef pasifize edildi.”

7. Gerçek Kimlik

Kısa süre sonra siren sesleri duyuldu. Polis ve özel kuvvetler binayı sardı. Asya, kapıda onları karşıladı. Komiser şaşkınlıkla, “Siz… Siz gerçekten GROM musunuz?” diye sordu.

Asya gülümsedi: “Kimliğim çantamda. Lütfen bu adamları alın. Hepsi suçlu.”

Adamlar elleri kelepçelenmiş halde dışarı çıkarılırken, gözlerinde korku ve hayranlık vardı. Onlar için sıradan bir kadın, bir anda ölümcül bir profesyonele dönüşmüştü.

8. Sonrası

Olaydan sonra Asya hastanede tedavi gördü. Yanağındaki morluklar, dudaklarındaki kan izleri günlerce geçmedi. Ama içindeki güç daha da büyümüştü. GROM’dan ve Türk Özel Kuvvetleri’nden gelen tebrik mesajları, ona yalnız olmadığını hissettirdi.

Bir gün, Ankara’daki bir parkta yürürken eski bir komutanı yanına geldi. “Aferin Asya,” dedi. “Seninle gurur duyuyoruz. Bazen bir tokat, bir tehdit insanı korkutmaz. Ama gerçek kimlik, gerçek cesaret, herkesi susturur.”

Asya başını salladı. “Ben sadece görevimi yaptım, komutanım. Ama artık biliyorum; bazen en büyük silahımız, kim olduğumuzu hatırlatmaktır.”

9. Dönüşüm

O günden sonra Asya, sadece bir asker değil, bir ilham kaynağı oldu. Kadınlara, gençlere, korkunun üstesinden gelmenin, cesaretin ve kimliğin gücünü anlattı. Her konuşmasında, “Size kim olduğunuzu unutturmalarına izin vermeyin,” dedi. “Çamura batsanız, yüzünüze vursalar, tehdit etseler bile… Köklerinizi, eğitimini, cesaretinizi unutmayın.”

Adamlar yargılandı, suçlarını itiraf etti. O gece yaşananlar, Ankara’da sessiz bir kahramanlık hikayesine dönüştü. Asya ise yoluna devam etti. GROM’un ve Türk Özel Kuvvetleri’nin onuru olarak, yeni görevler için hazırdı.

SON

.