Üvey anne kıza süt dökerek onu aşağıladı — ama babasının geri döndüğünü bilmiyordu!

.
.

Üvey Anne Kıza Süt Dökerek Onu Aşağıladı — Ama Babasının Geri Döndüğünü Bilmiyordu!

Süt Elif’in saçlarından aşağı aktı. Soğuk, yapışkan, kokuşmuş. Mutfakta duruyordu, titreyerek, başı aşağıda. Aylin, boş sürahiyi tutarak üzerinde duruyordu, acımasız ve zafer dolu bir gülümsemeyle.

“Bu sana daha dikkatli olmayı öğretir,” dedi sesi tatlı ama altında nefret ve tatmin vardı.

Elif 8 yaşındaydı. Kendini savunamayacak kadar küçük. Babasının bir yıl önce evlendiği kadının neden ondan nefret ettiğini anlayamayacak kadar küçük.

Ama Aylin’in bilmediği şey, kapının arkasında bir adamın durduğuydu. İş gezisinden bir gün önce dönen bir adam, her şeyi duyan, her şeyi gören ve dünyası az önce yıkılmıştı.

I. Kayıp ve Yalnızlık Gölgesi

Elif Yılmaz, babası Mehmet Yılmaz ve üvey annesiyle İstanbul, Üsküdar’da küçük bir dairede bir yıldır yaşıyordu. İki yıl önce annesi Ayşe Yılmaz, hızlı ve acımasız bir meme kanseri nedeniyle ölmüştü.

Elif, annesinin hastanede, makinelerle çevrili, garip bir yabancı yaratık gibi yattığı son günü hatırlıyordu. Annesi, “Cesur ol canım. Baban seni seviyor. Her şey yoluna girecek,” demişti. Bunlar ondan duyduğu son kelimelerdi.

Cenazeden sonra daireye döndüler. Boştu. Çok boştu. Mehmet, kızıyla başa çıkmaya çalıştı. İnşaatlarda çalışan 40 yaşında bir elektrikçiydi; kira ödemek için bazen haftalarca şehir dışındaki projelerde kalıyordu. Mehmet denedi. Sandviçler yaptı, ödevlerde yardım etti, saçlarını taradı. Ama yalnızlık her ikisini de içten yiyordu.

Mehmet de yalnızdı. Akşam kanepede otururken elinde bira, Ayşe’nin eski fotoğraflarına bakarken iç çekiyordu. Boş eve, Ayşe’nin kahkahasıyla dolu olan o sessizliğe dönmek çok acı veriyordu. Mehmet, Aylin ile tanıştığında, onu doldurmaya çaresizce ihtiyaç duyduğu bir boşluk vardı. Aylin, nazik, ilgili ve Mehmet’e görüldüğünü, önemli olduğunu hissettirdi. İlk buluşmadan altı ay sonra evlendiler.

II. Yavaş Başlayan Zalimlik

Aylin, dairelerine taşındığında, başlangıçta her şey iyiydi. Mehmet yanındayken Elif’e geniş, beyaz bir gülümsemeyle gülümsedi. Yemekler pişirdi, babasından daha iyiydi.

Ama Mehmet işe gittiğinde ve sık sık gitti, Aylin değişti. Dramatik değildi, yavaş yavaş kaynayan su gibiydi. İlk olarak gülümseme yok oldu. Yüz nötr, soğuk oldu. Sesi keskinleşti. Bağırmadı, henüz değil, ama kelimeler sert, incitmek için yapılmıştı.

“Elif, ayakkabıların neden giriş holünde? Ahırda değiliz. Annen sana hiçbir şey öğretmedi mi?”

“Elif neden lavaboda kirli bir tabak bıraktın? Senin hizmetçin olduğumu mu düşünüyorsun?”

Her kelime küçük bir iğne gibiydi. Elif, hata yapmamaya çalıştı ama her zaman bir şey yanlıştı.

Sonra cezalar vardı. Elif yatağı toplamayı unutursa akşam yemeği almadı. Suyu dökülürse bütün gün odasına gönderildi. Yemek yok, su yok. Çok fazla sorarsa Aylin ona “nankör çocuk,” “yük” dedi.

Fiziksel şeyler vardı. Dövmek değil, Aylin bunun için çok zekiydi. Saç çekmek, kola sıkıca çimdik, duvara itmek. Bunlar morluk bırakmazdı ama Elif’in sırtına acı ve güvensizlik tohumları ekerdi.

Ama en derin saplanan kelimelerdi: “Annen seni görürse utanırdı. Böyle tembel, aptal bir çocuk yetiştirdiği için. Herkes sensiz daha mutlu olurdu. Annen de bu yüzden öldü, senden kaçmak için.”

Bu son cümle, Elif’te bir şeyi kırdı. Elif, bunun doğru olup olmadığını merak etmeye başladı. Okulda konuşmayı bıraktı, yalnız oturdu. Gülümsemeyi bıraktı. Sessizce yaşadı.

Mehmet eve döndüğünde Aylin yine çekici, sıcaktı. “Ne kadar özledim, onsuz ne kadar yalnız oldum,” derdi. Elif, gerçeği söylerse cezaların daha kötü olacağından korkarak başını sallardı: “Evet baba, iyiydi.” Mehmet, işten yorgun, her şeyin yolunda olduğuna inanmak istediği için görmedi.

III. Dönüş ve Şok Edici Gerçek

Cuma günüydü. Kasım sonu. Mehmet, Ankara’daki inşaattan erken döndü. Sürpriz yapmak istedi. Ama beklediği türden değil. Çünkü mutfak kapısının ardında gördüğü şey her şeyi değiştirdi.

Saat sabah 9’du. Elif, yere dökülen sütün başında donmuştu. Aylin mutfağa girdi. Dökülen süte baktı, sonra Elif’e. Gözlerinde öfke değil, tarifsiz bir neşe yandı.

“Ne yaptın?” sesi sessizdi, tehlikeli bir sessizlik.

Aylin buzdolabından yeni bir süt sürahisi çıkardı. Elif geri çekildi ama Aylin zaten yanındaydı ve sonra yaptı. Sürahiyi kaldırdı ve Elif’in başına süt döktü. Tamamı. Soğuk, yapışkan, kokuşmuş. Kızın saçlarından aşağı aktı, yüzünden tişörtünün üzerinden ayaklarında bir gölette toplanarak.

Aylin boş sürahiyi tezgaha koydu ve Elif’e o korkunç zafer gülümsemesiyle baktı: “Bu sana daha dikkatli olmayı öğretir. Üzgünüm yeterli değil. Asla yeterli değil. İşe yaramazsın. Annen gibi.”

“Annem iyiydi!” Elif’in sesi amaçladığından daha yüksek çıktı. Son bir gurur kıvılcımı. “Annem iyiydi ve beni sevdi!”

Aylin, yavaşça ve tehlikeli bir şekilde yaklaştı, elini kaldırdı. Elif gözlerini kapattı, vuruşa hazırlandı.

Ama gelmedi. Bunun yerine bir ses duydu. Bildiği bir ses. Onu seven bir ses. “Ne yapıyorsun?”

Elif gözlerini açtı. Mutfak kapısında babası duruyordu. Mehmet Yılmaz, eşikte duruyordu. Hala elinde seyahat çantası. Yüzü duvar gibi beyaz. Elif’e baktı: Islak, titreyen, sütle kaplı. Aylin’e baktı, eli hâlâ kalkık. Ve anladı. Her şeyi.

IV. Gözyaşları ve İtiraflar

Aylin, hemen kendini toparlamaya çalıştı. “Mehmet, erken döndün. Göründüğü gibi değil. Elif süt döktü. Ben ona ders veriyordum.”

Mehmet’in sesi ölümcül sakindi. “Kızıma bak. Sütle kaplı, titriyor. Korkmuş. Ve sen eli kaldırılmış üstünde duruyordun.”

Mehmet, dizlerinin üzerine çöktü. Elif’e yaklaştı. Elleri titrerken saçlarına dokundu. Gözlerine baktı. Çok fazla gören, çok fazla acı çeken gözler.

Elif, babasına baktı. Onu seven ama görmeyen adama. Ve bir yıl sonra ilk kez gerçeği söyledi: “Baba, o her zaman böyle yapıyor. Sen yokken.”

“Ne o? Kötü. Saçlarımı çeker, çimdik atar. Bana yemek vermez. Bana kötü şeyler söyler. Anne hakkında, benim hakkımda.”

Her kelime, Mehmet’in göğsüne bir bıçak gibiydi.

Mehmet yavaşça ayağa kalktı. Aylin’e döndü. Yüzü artık çekici değildi, çaresizdi. “Mehmet yalan söylüyor. Manipüle ediyor. Ona inanamazsın.”

Mehmet’in sesi ölümcül sakindi. “Ona bak. Kızıma bak.”

Aylin, çantasını aldı. Paltosu, bir söz olmadan çıktı. Kapı sessiz bir tıklamayla kapandı.

Mehmet, dizlerinin üzerine düştü. Elif’i kucakladı. Daha önce hiç tutmadığı kadar sıkı ve ağladı: “Üzgünüm. Üzgünüm canım. Bilmeliydim. Seni korumalıydım.”

V. İyileşme ve Yeni Başlangıç

Sonraki aylar zordu. Mehmet işten izin aldı. Kırılanları yeniden inşa etmesi gerekiyordu. Elif’i çocuk travmalarında uzmanlaşan bir psikoloğa götürdü. Doktor Demir, sabırlıydı. Yavaş yavaş Elif konuşmaya başladı: Aylin hakkında, acı hakkında, korku hakkında. Doktor Demir ona asla unutmayacağı bir şey söyledi: “Bu senin hatan değildi. Asla değildi.”

Mehmet öğrendi. Kızının sadece sevgisine değil, varlığına, dikkatine, korunmasına ihtiyacı olduğunu anladı. Uzun işleri almayı bıraktı. Eve yakın iş buldu. Birlikte yemek yaptılar, ödev yaptılar, konuştular ve yavaş yavaş ev tekrar ev oldu.

Aylin boşanma için savaşmaya çalıştı, para istedi. Ama Mehmet’in kanıtı vardı: Elif’in ifadesi, psikoloğun raporları, kendisinin gördükleri. Mahkeme Mehmet’in yanında yer aldı. Aylin hiçbir şey almadı ve bir daha Elif’i görmedi.

Bir yıl sonra Elif 9 yaşındaydı. Okula gidiyordu. Arkadaşları vardı. Yine gülüyordu. Hâlâ terapiye gidiyordu ama yaşıyordu. Ve daha da önemlisi, seviliyordu. Mehmet bir daha evlenmedi. İhtiyacı yoktu. Kızı vardı ve bu yeterliydi.

Bir akşam onu yatırırken Elif sordu: “Baba, annemin bizimle gurur duyacağını düşünüyor musun?”

Mehmet gülümsedi, gözlerinde gözyaşları: “Biliyorum.”

Alnını öptü, ışığı kapattı ve Elif uyudu. Güvende olduğunu bilerek, sevildiğini bilerek, nihayet evde olduğunu bilerek. Bazen bir çocuğun ihtiyacı olan tek şey budur: İnanan biri, koruyan biri, seven biri.

.