Yoksul Çiftçi, Yaralı Dev Prensesi Sakladı — Ertesi Gün Şef Gelip Tüm Çiftlik Borçlarını Ödedi

.
.

Yoksul Çiftçi, Yaralı Dev Prensesi Sakladı — Ertesi Gün Şef Gelip Tüm Çiftlik Borçlarını Ödedi

Bölüm 1: Borçlar ve Sabahın Sessizliği

Ken Whitmore, hayatı boyunca babasının sırtını kırarak elde ettiği topraklarda yaşamıştı. Son yıllarda kuraklık, hastalık ve kötü hasatlar çiftliğini sarsmış, umutlarını yıkmıştı. O sabah, mutfağında alacaklılardan gelen son mektubu ellerinde tutarken içindeki çaresizlik bir boşluk gibi büyüyordu. Borcunu 45 gün içinde ödeyemezse, çiftliği elinden alınacaktı. Babasının teriyle suladığı, kendi elleriyle büyüttüğü topraklar bir başkasına geçecekti.

Güneş doğmadan tarlalarını kontrol etmek için dışarı çıktı. Her adımı, kurak toprakta bir başka kırık vaadi hatırlatıyordu. Sulama kanallarını, solmuş ekinleri gözden geçirirken, gözleri bir kaya oluşumuna takıldı. Orada, kanlar içinde bir kadın yatıyordu. Kadın tanıdığı çoğu erkekten uzundu, koyu renk saçları kanla yapışmış, giysileri yırtılmıştı. Göğsü sığ ve çaresizce inip kalkıyordu. Ken’in içgüdüsü uzaklaşmasını, kabile meselelerine karışmamasını söylüyordu. Ama kadının ölmek üzere olduğunu görebiliyordu.

Bölüm 2: Yardım ve Tehlike

Ken, kadına yaklaştı. Kadının gözleri açıldı, bir bıçak aradı ama gücü yetmedi. Ken iki elini kaldırdı, “Sana zarar vermek için burada değilim,” dedi. Kadın ona uzun süre baktı, sonra gözleri ufku taradı. Korkusu Ken’den değil, yaklaşmakta olan tehlikedendi. “Seni arıyorlar,” dedi Ken. Kadın başını salladı ve bayıldı.

Ken, kadını omuzlarının altına aldı, çiftliğine taşıdı. Ahırda eski bir saman yatağına yatırdı. Yarası derindi, kaburgalarında kasıtlı bir kesik vardı. Ken eski bir gömleği yırtıp bandaj yaptı, yarayı temizlerken kadın uyandı ve bileğini kavradı. “Yapmamalısın,” dedi. Ama Ken vazgeçmedi. “Bir saat daha dayanamazsın,” dedi. Kadın sonunda elini gevşetti ve Ken’in yardım etmesine izin verdi.

Kadın, “Bir süre sonra gelip arayacaklar,” dedi. “Benim halkım, bunu yapanlar, belki başkaları da.” Ken, “Ne oldu?” diye sordu. Kadın, “Bir pusu, üç adam, belki dört. Kendi bölgemizin ötesinde avlanıyordum. Bekliyorlardı.” Ken, kadının kendi halkından birine mi ihanet ettiğini anladı. Bu sıradan bir saldırı değildi, bir kabile içi hesaplaşmaydı.

Bölüm 3: Takipçiler ve İlk Savaş

Güneş yükselirken Ken uzakta bir toz bulutu gördü. Atlılar yaklaşıyordu. Kadın ayağa kalktı, bir eliyle ahır duvarına tutundu, diğer eliyle kaybettiği silahını aradı. Ken, “Savaşamazsın,” dedi. “Ayakta zor duruyorsun.” Kadın, “O zaman ayakta öleceğim,” dedi. Ama Ken, ahırın köşesinden tüfeğini aldı. “Saklanacaksın,” dedi. “Davetsiz gelenlerle ben ilgileneceğim.”

Atlılar geldi. Üç adam, kabile kıyafetleri ve yerleşimcilerden alınmış eşyalarla. Liderin şakaklarında yara izi vardı. “Günaydın,” dedi Ken. Adam, “Uzun boylu, koyu saçlı, yaralı bir kadın arıyoruz. Gördün mü?” diye sordu. Ken, “Burada sadece ben varım,” dedi. Adamlar yayılmaya başladı. Ken tüfeğini kaldırdı. “Arazimden gitmenizi istiyorum,” dedi.

O anda kadın ahırın kapısında belirdi. Yaralı ama ayakta, varlığında bir otorite vardı. Üç adam ona döndü. Lider, “Ayana,” dedi. Adını söylerken sesi ağırlaştı. “Sen her zaman zayıftın, Takakota.” İki adam ellerini silahlarına götürdü. Takakota bıçağını çekti. Ayana, “Onlara ne söz verdiğini söyle, Takakota. Avlanma alanlarımızı altın ve viski karşılığında satmayı planladığını söyle,” dedi. Takakota inkâr etti ama sesinde kesinlik yoktu. Ayana’nın babasının şef olduğunu söyledi. Takakota, “Babam burada değil. Ölü kadınlar hikaye anlatmaz,” dedi ve saldırdı.

Ken ateş etti, atı vurdu. At, Takakota’yı yere attı. Diğer biniciler saldırdı. Ayana bir dirgenle birini devirdi. Ken, bir adamla boğuştu, Ayana müdahale etti. Takakota kaçtı, bir düşman olarak çalılıklarda kayboldu. Ayana bayıldı, Ken onu tekrar ahıra taşıdı.

Bölüm 4: Şefin Gelişi ve Hesaplaşma

Şafak vakti, gerçek savaşçılar çiftliğe geldi. 15 süvari, düzenli ve disiplinli. Ortadaki adam, kartal tüyü başlığıyla, otoritesiyle şef Otak’tı. “Kızım sende,” dedi. Ken, “Kız içeride yaralı ama hayatta,” dedi. Takakota kaçmıştı. Şefin adamları Ayana’yı ve bağlı biniciyi dışarı çıkardı.

Otak, “Kızımın hayatını kurtardın. Bu bir borç yaratır,” dedi. Ken, “Hiçbir şey istemiyorum,” dedi. Otak, “Yine de bir borç var,” dedi ve Ken’in kapısındaki alacaklı mektubunu gördü. “Ne kadar borcun var?” diye sordu. Ken, “400 dolar artı faiz,” dedi. Otak, “Bu borç ödendi. Yarın savaşçılarım sana altın getirecek,” dedi.

Ayana gözlerini açtı, babasını gördü. “Takakota’ya izin verme,” dedi. Şef, “Takakota bulunacak ve yaptıklarının hesabını verecek,” dedi. Ken, verandasında oturup yabancıların kampını izledi. Hayatının bir vicdan anıyla nasıl altüst olduğunu düşündü.

Bölüm 5: Onur ve Yeni Başlangıç

Otak, Ken’in yanına oturdu. “Dün bir adam öldürdün. İlk kez yaptın ve bunun seni olmak istemediğin bir şey haline getirip getirmediğini merak ediyorsun,” dedi. Ken, “Babam bir erkeğin değerinin sahip olduklarıyla ölçülmediğini söylerdi. Kimse izlemediğinde doğru olanı yapmak önemli,” dedi. Otak, “Sen öldürmek değilsin. Sen korumayı seçtiğin şeysin,” dedi.

Otak, “Kızım iyileşecek. Senin sayende. Onu ölmesine izin verebilirdin, tüm bu belayı önleyebilirdin. Neden yapmadın?” dedi. Ken, “Bir ödül beklemedim. Doğru olanı yaptım,” dedi. Otak, “Babam toprak için çalıştı. Sense bir hayat için her şeyi riske attın. Bunlar aynı şey değil,” dedi.

Otak, “Takakota yerleşim yerinin yakınlarında görülmüş. Yerleşimcileri topluyor, tekrar deneyecek. Kızım onu ifşa etti, sen gerçeği anlatmasına yardım ettin. Onun etkisini sürdürmek istiyorsa ikinizin de hayatta kalmasına izin veremez,” dedi. Otak, “Burada 10 savaşçı bırakacağım. Seni ve kızımı koruyacaklar,” dedi. Ken, yardım teklifini kabul etti.

Bölüm 6: Borcun Ödenmesi

Ertesi gün öğlen, Otak’ın oğlu Maka geldi. Yanında altın keseleri vardı. “Babamın borcunun ödemesini getirdim,” dedi. Altın sikkeler verandaya döküldü. Ken, “Bu doğru değil,” dedi. Maka, “Onur yardım kabul etmekle azalmaz. Kız kardeşimin hayatı altından daha değerli. Bu ailemizin sana olan borcunun bir kabulüdür,” dedi.

Ayana kapıda belirdi. “Hayatımı iki kez kurtardın. Bu altından daha fazlasını hak ediyor ama elimizde sadece altın var,” dedi. Ken, “Bunu para için yapmadım,” dedi. Ayana, “İşte bu yüzden bunu hak ediyorsun. Ödül bekleyerek bir hayat kurtaran kişi sadece yatırım yapar. Sen doğru olanı yaptın,” dedi. Ayana, “Takakota geri dönecek. Hazır olmalısın,” dedi. Ken, “Ben savaşçı değilim,” dedi. Ayana, “Ama sen bir hayatta kalanısın. Altın sana seçenekler sunar,” dedi.

Ken, çiftliğine, çatlamış toprağa, babasının elleriyle inşa ettiği eve baktı. “Bunu alırsam, bu sizin halkınızla benim halkım arasındaki ilişkiyi değiştirir,” dedi. Ayana, “Beni ahırınıza taşıdığın anda zaten değişti. Soru, bu değişimin ne anlama geldiğini kabul edecek kadar cesur olup olmadığın,” dedi. Ken, “Kabul ediyorum,” dedi.

Bölüm 7: Barış ve Veda

Beş gün sonra Otak geri döndü. “Bitti. Takakota artık sana veya kızıma sorun çıkarmayacak,” dedi. Ayana, babasının yanına yürüdü, kucaklaştılar. “Bugün ayrılıyoruz,” dedi Ayana. Ken, “Teşekkür ederim,” dedi. Ayana, “Gururun seni yok etmesine izin vermediğin için. Çok fazla iyi adam bunu yaptı,” dedi.

Otak, “Artık halkım seni tanıyor. Yardıma ihtiyacın olursa kuzeydeki kanyon topraklarına haber gönder. Biz cevap vereceğiz,” dedi. Ken, “Bunu unutmayacağım,” dedi. Otak, “Unutmayacağını biliyorum. Bu yüzden teklif ediyorum,” dedi. Ayana, Ken’in çiftliğine son bir kez baktı, zarafetle atına bindi ve gittiler.

Bölüm 8: Yeni Bir Hayat

Ken, altını alıp borçlarını ödedi. Tarlaları hala kuruydu, ama artık yeniden inşa etmek için bir şansı vardı. Yardımcı tutacak, yeni bitkiler ekecekti. Hayatında ilk kez, babasının mirasını korumak için değil, kendi yolunu çizmek için çalışacaktı.

Kuzeydeki kanyonlarda bir şef ve kızı, bir çiftçinin cesaretini ve merhametini hatırlayacaktı. Ken, bazı borçların altınla ölçülemeyeceğini, bedelin kim olmak istediğini seçtiğin anlarla ölçüldüğünü fark etti.

Çekicini aldı ve işine döndü. Metal ve ahşabın çarpıştığı ses, sonunda gerçekten ev gibi hissettiren bu topraklarda yankılanıyordu.

.