ÇALIŞAN EVSIZ ADAMA NAZIKÇE YARDIM EDIYOR… CEO’NUN IZLEDIĞINDEN HABERSIZ VE…

.
.

Çalışan Evsiz Adama Nazikçe Yardım Ediyor… CEO’nun İzlediğinden Habersiz

Zeynep Yılmaz, büfenin tezgahındaki son dokunuşları yaparken, yaşlı adamın kaldırımda ağır adımlarla yaklaştığını gördü. Her gün aynı saatte, İstanbul’un en pahalı özel üniversitelerinden biri olan Boğaziçi Üniversitesi’nin önünde beliriyordu. “Günaydın Ahmet amca,” diyerek sıcak bir gülümsemeyle önceden hazırladığı kahve fincanını uzattı. “Gece nasıl geçti?”

Dağınık, kır sakallı ve daha iyi günler görmüş giysiler içindeki yaşlı adam, yorgun gözlerini kaldırdı. Titrek elleriyle bardağı özenle tuttu. “Teşekkürler kızım. Bana her zaman çok naziksin,” diye mırıldandı boğuklaşmış bir sesle. Zeynep, içten bir gülümseme yaydı yüzüne ve kahvenin yanına sessizce iki kesme şeker bıraktı. Ahmet amcanın kahvesini çok şekerli sevdiğini biliyordu.

Ahmet Amcanın Hikayesi

Ahmet amca, açık havada geçirdiği geceden dolayı yorgun görünüyordu. Zeynep, onun için özel olarak hazırladığı bir jambon sandviçini de uzattı. “Ziyan olmasın, değil mi?” dedi. Caddenin karşısında siyah Mercedes’in yanında duran Mehmet Yıldırım, o hafta üçüncü kez bu sahneyi izliyordu. 62 yaşındaki iş adamı, her zamanki gibi özel dikim takım elbisesi içinde erkenden işe gelme alışkanlığına sahipti. Ama son zamanlarda giderek daha çok merakını çeken bu sabah rutinine şahit oluyordu.

“İyi misiniz?” diye sordu 15 yıldan fazla süredir şoförü ve sağ kolu olan Mustafa. “İyiyim Mustafa. Sadece izliyorum,” diye yanıtladı Mehmet. Daha iyi görmek için gözlüğünü düzeltti. Zeynep, kağıda sarılı sandviçi uzattı ve Ahmet amcayla birkaç dakika daha sohbet etti. Mehmet, gencecik kızın yaşlı adama sanki sıradan bir müşteriymiş gibi içten bir saygıyla davrandığını fark etti. Bakışlarında acıma yoktu; sadece iyilik vardı.

Bir Değişim Başlıyor

Ahmet amca yavaşça uzaklaştı ve Zeynep büfenin içine döndü. Mehmet, Mustafa’ya devam etmesi için işaret etti ama bütün sabah o sahneyi kafasından atamadı. Şirketler merkezinin bulunduğu iş merkezinin 20. katında Mehmet Yıldırım, finansal raporları incelerken kapı çalındı. “Girin,” dedi gözlerini kağıtlardan kaldırmadan.

“Doktor Mehmet, Boğaziçi Üniversitesi’nin aylık raporunu getirdim,” diye bildirdi 10 yıldan fazla süredir yönetici asistanı olan Ayşe. “Masaya bırakın,” diye karşılık verdi. Hala sayılara odaklanmış haldeydi. “Efendim, temerrüt oranları hakkında bir şey söylememi ister misiniz? Bu dönem beklenenin biraz üzerindeler.”

Mehmet nihayet başını kaldırdı. Boğaziçi Üniversitesi, onun en yeni satın almalarından biriydi ve özel yükseköğretimin ülkede zor zamanlar geçirdiğini biliyordu. “Ayda kaç öğrenci kaybediyoruz?” “Ortalama 45 efendim. Çoğunluğu maddi zorluklar nedeniyle,” diye yanıtladı Ayşe notlarına bakarak.

Zeynep’in Mücadelesi

Zeynep, öğle yemeği saatindeki müşterilere her zamanki etkinliğiyle hizmet ediyordu. Bu onun günlük ikinci işiydi. Sabahları burada çalışıyor, öğleden sonraları şehir merkezindeki bir eczanede nöbet tutuyordu. Para zar zor masraflarını karşılıyordu ama şikayet etmiyordu. “Zeyno! Yarın sabah benim nöbetimi devralabilir misin?” diye sordu iş arkadaşı Elif, “Oğlumu doktora götürmem gerekiyor.” “Tabii ki Elif. Sorun değil,” diye yanıtladı Zeynep.

Ancak bu durum, arka arkaya 14 saat çalışmak anlamına gelecekti. Büfenin sahibesi Fatma Hanım, 50 yaşlarında, işletmeyi katı bir şekilde yöneten bir kadındı. Tezgahın köşesinden her şeyi izliyordu. “Zeynep, seninle konuşmam gerekiyor,” dedi. Genç kıza yaklaşması için işaret ederek, “Evet Fatma Hanım, o dilenciye bedava yemek verdiğini görüyorum. Bu böyle devam edemez.”

Zeynep’in kalbi hızla çarpmaya başladı. Fatma Hanım sadece bir espresso ve bazen de zaten bozulacak olan küçük bir tost veriyordu. “Önemli değil. Yemek parayla alınır ve para ağaçta yetişmez. Hayır yapmak istiyorsan kendi cebinden yap. Ben o şeyleri ödüyorum Fatma Hanım. İsterseniz maaşımdan kesin.” İşletme sahibesi sert bir ifade takındı. “Konuyu düşüneceğim ama bu durumu bir daha görmek istemiyorum, anladın mı?”

Umutsuzluk ve Yeni Fırsatlar

Zeynep, başını iki yana salladı. Maaşının zar zor temel ihtiyaçlarını karşıladığını biliyordu. Ama Ahmet amcayı terk edemezdi. O akşamüstü büfeyi kapatırken Zeynep’in gününü tamamen değiştiren bir telefon aldı. “Alo, Yılmaz Hanım. Burası Boğaziçi Üniversitesi Akademik Sekreterliği.” “Ne tür bir işlem?” diye sordu cevaptan korkarak. “Mali durumunuzla ilgili konular. Lütfen saat 10’a kadar gelin.”

Telefon kapatıldı ve Zeynep kaldırımda öylece durdu. Etrafında dünyanın döndüğünü hissederek bunun neyle ilgili olduğunu biliyordu. Kısmi bursu olmasına rağmen aylık ödemelerde 3 aydır gecikmeliydi. Ertesi sabah üniversiteye iki saat erken geldi. Akademik sekreterliğe doğru ilerlerken adımları boş koridorlarda yankılanıyordu.

“Günaydın, ben Zeynep Yılmaz. Dün bir telefon almıştım,” dedi resepsiyoniste. “Bir dakika lütfen,” diye yanıtladı kadın bilgisayara bakarak. “Orada bekleyebilir misiniz? Koordinatör hanım sizi birazdan görecek.” Zeynep, mavi plastik sandalyelerden birine oturdu. Ahmet amcaya kahve veren aynı eller şimdi gerginlikten titriyordu.

Bir Şans Daha

Zeynep, kaydını iptal etmekten korkarak bekledi. “Zeynep Yılmaz,” diye çağırdı kararlı bir ses. Ayağa kalktı ve masasında açık bir dosya bulunan orta yaşlı bir kadının beklediği küçük bir odaya doğru ilerledi. “Oturun lütfen. Ben Leyla Kaya, idari koordinatör. Doğrudan konuya gelelim. Mali durumunuz sürdürülemez durumda.”

“Biliyorum Leyla Hanım ama elimden gelenin en iyisini yapıyorum. İki vardiya çalışıyorum. Büyükanne ve büyükbabama bakıyorum.” Zeynep, “Durumunuzu anlıyorum ama maalesef hiçbir şey yapamam. %50 bursunuz olmasına rağmen 3 aylık gecikme var. Kaydınızı iptal etmek zorunda kalacağız.”

Zeynep şok içinde üniversiteden ayrıldı. 3 yıllık eğitim, mükemmel notlar, insanlara yardım etmek için hemşirelikten mezun olma hayali, her şey orada sona erebilirdi. Otobüs durağına doğru yürüdü. Gözyaşlarını tutmaya çalışarak. Tam o sırada bir elin nazikçe omzuna dokunduğunu hissetti. “Kızım, iyi misin?” yüzünde endişeli bir ifadeyle Ahmet amcaydı.

Zeynep’in Kararı

Zeynep, “Ahmet amca, siz hala burada mısınız?” dedi. “Büfeden ağlayarak çıktığını gördüm. Her şeyin yolunda olup olmadığını görmek istedim.” Zeynep artık kendini tutamadı ve ağlamaya başladı. “Ahmet amca, hayatım bitiyor. İşimi kaybedeceğim. Üniversiteyi kaybedeceğim.”

Yaşlı adam, otobüs durağındaki bankta yanına oturdu. “Zeynep, beni iyi dinle,” dedi Ahmet amca onda hiç görmediği bir ciddiyetle. “Tanıdığım en cömert insansın. Bütün bu aylar boyunca sen bana insan gibi davrandın. Kimse ilgi göstermezken sen bana şefkat gösterdin. Bunun boşa gitmesine izin veremem.”

Ahmet Amcanın Teklifi

“Ahmet amca, çok naziksiniz ama çaresi yok. Parayı bulmamın imkanı yok.” “Ya sana yardım edebileceğimi söylesem?” Zeynep ona şaşkınlıkla baktı. “Nasıl yani Ahmet amca?” “Kızım, burada benimle bir dakika otur.” Büfenin önündeki bankta oturdular. Ahmet amca konuşmaya başlamadan önce derin bir nefes aldı. “Zeynep, ben her zaman sokaklarda yaşamadım. Birkaç yıl öncesine kadar farklı bir hayatım vardı.”

Ahmet Amcanın Geçmişi

“Nasıl yani? Ben doktordum. Tıp fakültesi hastanesinde 30 yıldan fazla çalıştım.” “Zeynep ona inanmaz bir şekilde baktı. Ahmet amca benimle dalga mı geçiyorsunuz?” “Hayatımda hiç bu kadar ciddi olmamıştım kızım. Gerçek adım Ahmet Mehmet Yalçın. Kardiyoloji bölüm başkanıydım. Ama nasıl oldu da siz?”

“Uzun bir hikaye kızım. Adaletsizliğin işlemediğim bir tıbbi hatanın bana sahip olduğum her şeyi alan bir davanın hikayesi.” Zeynep bu sürreal açıklamayı sindirmeye çalışarak sessiz kaldı. “Doktor Ahmet, neden bana bunu hiç anlatmadınız?” “Çünkü gerçek olup olmadığını bilmek istedim. Kızım, iyiliğinizin samimi mi olduğunu yoksa kim olduğumu bilirseniz değişir miydiniz?”

Zeynep’in Düşünceleri

Zeynep, “Ahmet amca, ben kim olduğunuzu bilmiyorum. Ama sizin gibi birinin hayatında bir değişim yaratabileceğine inanıyorum.” Ahmet amca, “Bunu yapmalısın. Hayatta her şey göründüğü gibi değil. Fazla bir şeyim olmayabilir ama birikmiş biraz param var. Bu parayı kabul etmemi istemiyorum.”

“Bu para değil. Bu bir borç. Mezun olup iyi bir iş bulduğunda bana geri ödeyeceksin. Anlaştık mı?” O gece Zeynep, Yıldırım Grubu binasından tamamen değişmiş bir hayatla çıktı. Yeni bir işi, dedesine ameliyat garantisi ve insanlara yardım etme tutkusunu hemşirelik eğitimi ile birleştirecek bir proje umudu vardı.

Yeni Bir Başlangıç

Zeynep, doktor Ahmet’e yardım etmenin bir yolunu bulacağını biliyordu. O akşam, Zeynep, üniversitedeki dersleri ve iyileşmekte olan dedesi Hasan amcayı birlikte geçireceği bir gelecek hayal etti. Zaman geçtikçe, Zeynep’in hayatı olumlu yönde değişmeye başladı.

Ahmet amca, Zeynep’in özverisini gördükçe ona daha fazla destek olmak istedi. Zeynep, Ahmet amcanın bu cömertliğini kabul etti ve birlikte birçok insanın hayatına dokunacak projeler geliştirmeye başladılar.

Sonuç

Zeynep, hemşirelik eğitimini tamamladığında, Ahmet amcayla birlikte açtıkları sağlık merkezi sayesinde birçok insana yardım etti. Hayatının en zor döneminde, bir sokak sakini ona umut olmuştu. Ahmet amca, Zeynep’in hayatında sadece bir kahve ile başlayan bir dönüm noktası olmuştu.

Zeynep, Ahmet amcanın ona verdiği bu destekle, sadece kendi hayatını değil, aynı zamanda çevresindekilerin hayatını da değiştirmeyi başardı. İyilik, bazen en beklenmedik yerlerde başlar ve bir kişinin hayatını değiştirebilir.

.