Baba ve Oğul Denizde Kayboldu, 25 Yıl Sonra Balıkçılar Tedirgin Edici Bir Şey Keşfetti…

.
.

Baba ve Oğul Denizde Kayboldu — 25 Yıl Sonra Balıkçıların Keşfettiği Gerçek Herkesi Sarstı

1. BÖLÜM — DENİZİN DİLİ

Karadeniz, Hüdaverdi Çelik için yalnızca bir deniz değildi. O, Hüdaverdi’nin dilini konuştuğu, öfkesini anladığı, ne zaman susacağını bildiği bir canlıydı. Yıllar boyunca tuzla sertleşmiş elleri, dalgaların ritmiyle çalışmayı öğrenmişti. Takvimler onun için anlamsızdı; zamanı gelgitlerle, rüzgârın yönüyle, martıların uçuşuyla ölçerdi.

Oğlu Oytun ise henüz on beşindeydi. Denizi babası gibi bir sınav alanı olarak değil, sonsuz bir macera olarak görüyordu. Ufka baktığında tehlike değil, ihtimal görüyordu. Onun için deniz, özgürlüğün ta kendisiydi.

İnsanlar limandan baktığında sıradan bir manzara görürdü: Bir baba, oğluna balık tutmayı öğretiyordu. Oysa Hüdaverdi ile Oytun arasında paylaşılan şey bundan çok daha derindi. Bu, nesiller arası aktarılan bir hayattı. Bir meslekti. Bir kaderdi.

2. BÖLÜM — MARTI

Teknenin adı Martı idi. Yedi metrelik, fiberglass gövdeli, dıştan takma motorlu eski bir balıkçı teknesi. Gövdesi çiziklerle doluydu, bazı yerleri yamalıydı ama Hüdaverdi için güvenilir bir dosttu.

Martı, sakin sularda çevikti. Ancak açık denizde, yanlış bir fırtınaya yakalanırsa, savunmasız kalabilirdi. Hüdaverdi bunu biliyordu. Yine de yılların verdiği deneyimle sınırları zorlamaya alışmıştı.

O sabah limanda güneş sessizce doğdu. Su altın rengine bürünürken kasaba henüz uyanıyordu. Komşular el salladı, bazıları şaka yaptı, bazıları sadece başını eğdi.

Kimse bunun son veda olacağını bilmiyordu.

3. BÖLÜM — AÇIK SUYA DOĞRU

O gün Hüdaverdi her zamankinden daha ileri gitmeye karar verdi. Limana gelen söylentilere göre açıkta büyük balık sürüleri vardı. Daha fazla balık, daha fazla para demekti. Daha fazla para ise Oytun için daha iyi bir gelecek.

Radyo, dış bankalarda hava değişiminden söz ediyordu. Bazı balıkçılar dönmeyi tercih etmişti. Ama Hüdaverdi fırtınaları tanıyordu. Daha kötüsünü görmüştü.

En azından öyle sanıyordu.

4. BÖLÜM — FIRTINANIN GELİŞİ

Ufukta gri bir çizgi belirdiğinde Oytun fark etmedi bile. Oltasıyla meşguldü, her dalgalanmayı heyecanla izliyordu. Hüdaverdi ise gökyüzüne bakıyordu.

Hava ağırlaşmıştı. Nem artmıştı. Deneyimli balıkçıların kelimeye dökmeden hissettiği o değişim vardı.

Saatler ilerledikçe rüzgâr sertleşti. Dalgalar Martı’yı daha sert savurmaya başladı. Ve sonra… motor öksürdü.

5. BÖLÜM — SON ÇAĞRI

Geceye doğru Sahil Güvenlik istasyonunun telsizinde bir cızırtı duyuldu.

“Hüdaverdi Çelik… su alıyoruz…”

Sonra sessizlik.

Operatör tekrar tekrar çağrı yaptı. Koordinat istedi. Yanıt gelmedi.

Kasabada haber hızla yayıldı. Liman doldu. Farlar suya çevrildi. Kimse konuşmuyordu ama herkes aynı şeyi düşünüyordu.

6. BÖLÜM — ARAMA

Arama kurtarma başladı. Devriye botları, helikopterler, gönüllü balıkçılar… Günlerce deniz tarandı.

Hiçbir şey bulunamadı.

Ne enkaz. Ne can yeleği. Ne de bir beden.

Dördüncü günün sonunda resmi rapor hazırlandı: Denizde kayıp.

7. BÖLÜM — PINAR’IN SESSİZLİĞİ

Pınar Çelik için sessizlik, acının en ağır haliydi. Bir mezar yoktu. Bir veda yoktu.

Her sabah iskeleye yürüdü. Her dönen tekneye baktı. Oytun’un ceketini hâlâ dolabında tutuyordu.

Kasaba zamanla normale döndü. Ama Pınar dönmedi.

8. BÖLÜM — EFSANEYE DÖNÜŞEN KAYIP

Yıllar geçtikçe hikâye değişti. Kimileri fırtınayı suçladı. Kimileri kaçakçılıktan söz etti. Bazıları Hüdaverdi’nin bilinçli olarak açıldığını iddia etti.

Gerçek ise denizin altındaydı.

Ve tam 25 yıl boyunca orada kaldı.