Kocasını kaybettikten sonra sadece nefes almaya çalıştı… beklenmedik bir şey ona tekrar hissettirdi.

.
.

KOCASINI KAYBETTİKTEN SONRA SADECE NEFES ALMAYA ÇALIŞTI… BEKLENMEDİK BİR ŞEY ONA TEKRAR HİSSETTİRDİ

Bazen insan yıllarca sessizce acısını taşır. Kimse bilmez, kimse görmez. Sonra bir gün en sakin görünen yerde, hiç beklemediğiniz bir anda, içinde sakladığınız her şey patlar.

Zeynep, Üsküdar’ın boğaza bakan evinde, kocasının yokluğuyla örülmüş ağır bir sessizlikle yaşıyordu. Ahmet’in yokluğu, konuşulmayan ama her eşyanın üzerinde duran ağır bir toz gibiydi. Göğsünün tam ortasında, hava değil anılarla dolu bir nefes darlığı hissiyle yaşıyordu. Kızı Elif’in Ankara’ya taşınması, bu sessizliği daha da derinleştirmişti.

Bir gün, aile hekimi Zeynep’in omuzlarından aşağı inen sertleşmiş kasları hissederken, “Zeynep Hanım, bedeniniz ruhunuzun yükünü taşıyamıyor artık. Yoga deneyin. Nefes, bazen insanın kendine açılan en güvenli kapıdır,” dedi.

Zeynep, bu tavsiyeyi küçümseyerek gülmüştü. Ama o gece yatarken kalbine bir soru düştü: Peki ya gerçekten başka bir yol kalmadıysa?

YUSUF’UN ÇIĞLIĞI VE 112 🚨

Bu düşünce, onu o cuma sabahı küçük bir yoga stüdyosunun kapısına götürdü. Stüdyonun öğretmeni Derya, sesi yumuşak ama tanımlayamadığı bir ağırlık taşıyan, gözlerinde yılların sakladığı bir hikaye olan bir kadındı.

Sınıfta, aralarında Sevim Teyze ve bir köşede Yusuf adında, gözaltlarında uykusuzluğun koyu gölgeleri olan, iri omuzlu bir adam vardı. Yusuf’un elleri ateşe girmiş, hayat taşımış bir itfaiyecinin ellerine benziyordu. Zeynep, Derya’nın gözlerinin fark edilmemesi imkansız bir biçimde Yusuf’a kaydığını gördü. Sanki aralarında, yıllardır üstü örtülen bir yara nefes almayı bekliyordu.

Meditasyon pozisyonuna geçildiğinde, Derya insanlara geçmişin içinden bir duyguyu yakalamalarını söylüyordu. Tam o anda, Yusuf’un göğsü hızla inip kalkmaya başladı, elleri titriyor, gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Koca bir dağın çöküşü gibiydi.

Derya ona doğru yaklaştı, yüzünde panik saklıydı. Odanın içindeki hava ağırlaşmış, duvarlar nefesini tutmuştu.

Zeynep, o ana kadar hiç fark etmediği bir içgüdüyle hareket etti. Yusuf’un göğsünün hızla daraldığını, nefesin düzensizleştiğini gördü. Ellerinin nasıl hareket ettiğini bile fark etmeden çantasına uzandı. Parmakları hafifçe ekranın üzerinde kaydı. Rakamlar birleşti: 1 1 2.

O üç rakam, odadaki sessizliğin duvarlarını çatlatan o görünmez çığlık oldu.

Ambulansın sireni sokak boyunca yankılanırken, Zeynep ne yaptığını bilmediğini sanıyordu ama aslında ilk kez hayatındaki ağırlığı yönlendiren şeyin yalnızca kaybetme korkusu olmadığını anlıyordu.

KELİMELERİN SÖYLEYEMEDİĞİ 💔

Hastaneye geri döndüğünde, Zeynep, Yusuf’un odasının önünde oturan annesi yaşlarında bir kadın gördü. Kadının bakışlarında suçlama yoktu, sadece uzun yıllardır acıyı sessizce taşımayı öğrenmiş insanların çizgileri vardı.

Zeynep, Yusuf’un odasına girdi. Yusuf yatıyordu, göğsü yavaşça yükselip iniyordu. Zeynep, kalbindeki ağırlığın bir kısmının Yusuf’un sessizliğiyle yankı bulduğunu hissetti.

Birkaç gün sonra, stüdyoya geri döndü. Derya minderin üzerinde oturuyor, boşluğa bakıyordu. Zeynep, Derya’nın bakışındaki gölgenin, yıllardır saklı kalan bir yaranın aynası olduğunu fark etti.

Tam o sırada, kapı açıldı. Karnı belirgin şekilde şişmiş, gözlerinde hem korku hem öfke taşıyan genç bir kadın içeri girdi. Zeynep’in gözleri şaşkınlıkla açıldı. Yusuf evliydi ve bir bebek geliyordu.

Zeynep, şokla geri çekildi. Genç kadın, Derya’yı ve sonra Zeynep’i süzdü. Derya’nın yüzünde o eski ve tanıdık acı yeniden canlanan bir gölge gibi kıpırdadı.

Zeynep, kendi içindeki sessizliğin şehrin dillerinde yankı bulduğunu duyabiliyordu. Mahallede konuşulanlar, Zeynep’in dul oluşunu, yalnızlığını, hatta yoga dersine neden gitmiş olabileceğini bile tartışıyordu.

IŞIK ÇATLAĞI 💡

Yusuf’un eşi Meryem, bir süre sonra Zeynep ile konuşmak için hastanenin bahçesinde buluştu. Meryem’in yorgunluğunda ve sükunetinde, Zeynep, Yusuf’un içindeki kırılmanın çok daha eski bir yerden geldiğini anladı. Yusuf’a duyduğu şey, bir aşk hikayesi değil, acıdan doğan bir tanıma hissiydi.

Zeynep, bu karmaşık hikayenin içinde kendini bulmuştu. Stüdyoda, Derya’nın nefesi birden düzensizleşti, göğsüne bir ağırlık çöktü. Zeynep, bir kez daha, Yusuf’un o derste yere çöktüğü anı hatırladı. İçinden gelen ses, ne yapacağına dair hiçbir tereddüt bırakmadı: 112.

Bu sefer aramanın anlamı farklıydı. Bir acıyı sonlandırmak için arıyordu.

Derya’nın ambulansla uzaklaştığı o gün, Zeynep’in içindeki sessizlik çözülmeye başladı. Hikaye, artık bir sona doğru gidiyordu. Ama bu son, kimsenin düşündüğü gibi olmayacaktı.

Derya’nın hastaneden Zeynep’e gönderdiği mektup, aralarındaki her şeyi açıklıyordu. Yıllardır görmek için çabaladığı şeyi en sonunda fark etmişti: Zeynep hiçbir zaman düşmanı olmamıştı. Onun varlığı, Derya’nın içinde saklı kalan yaranın aynasıydı. Yusuf ise iyileşmişti fakat Üsküdar’a dönmedi. Meryem ve doğan çocuklarıyla birlikte, kendini yeniden kurabileceği bir yerde hayatına devam ediyordu.

Zeynep’in kendi yalnızlığı, kayıpların insanda açtığı boşluğun aslında insanın kendini arayışı olduğunu gösteriyordu. Kızı Elif arayıp da, “Anne, müsait misin?” dediğinde Zeynep’in sesi kırılmadı. Çünkü artık içindeki sessizlik farklıydı: Sessizlik artık bir yokluk değil, bir huzur alanıydı.

Hayat, Zeynep’e, kayıpların sadece bir son olmadığını öğretmişti. Bazen kaybetmek, insanın kendine geri dönme yolculuğuydu. Ve Yusuf’un çığlığı, Zeynep’in sessizliğinde açılan ve ışığın içeri girdiği bir çatlak olmuştu.

.