Neslihan Atagül’ün ölmeden önceki son dileği, Burak’ı ve ailesini ağlattı.

.

.

Neslihan Atagül – Türk sanatının baharında solan bir çiçek

Neslihan Atagül’ün ani trafik kazasında hayatını kaybettiği haberi tüm Türkiye’yi gözyaşlarına boğdu. Sadece ekranların güzelliğiyle değil, aynı zamanda sade yaşam tarzı, eşi Burak Özçivit’e olan derin aşkı ve annelik rolüne olan bağlılığıyla da tanınıyordu.

Neslihan sadece bir oyuncu değildi. O, modern kadının sembolüydü: yetenekli, cesur ve duygularla dolu. İlk rollerinden başrol oyunculuğuna uzanan yolculuğunda, yalnızca Türkiye’de değil, Arap ülkeleri, Avrupa ve Asya’da milyonlarca hayranın kalbini fethetti.

Ancak milyonların kalbini en çok acıtan, onun ölümünden önce bıraktığı vasiyet oldu:

“Beni oğlumun kıyafetiyle uğurlayın…”

Cenazede bu vasiyet okunduğunda mezarlık sessizliğe gömüldü. “Beni oğlumun ilk giydiği mavi tulumla gömün…” sözleri, sadece bir mezar arzusu değil, aynı zamanda bir annenin sonsuz sevgisinin, eşine bıraktığı kutsal bir hatıranın yansımasıydı.

Güçlü rolleriyle tanınan Burak Özçivit, o anda sadece bir koca ve baba olarak dizlerinin üstüne çöktü, başını ellerinin arasına alarak hıçkıra hıçkıra ağladı. Bu ağlayış bir veda değil, bir ömrün yasını tutan bir adamın sessiz çığlığıydı.

Sıradan bir sabah – Son gün

O gün diğer günler gibi başlamıştı. Burak işe gitmiş, Neslihan ise küçük oğlu Karan ile evde vakit geçiriyordu. Mutfakta çay kokusu, bisküvi hamurunun sıcaklığı vardı. Camdan dışarı bakıp Burak’ın arabasına gülümseyerek bakıyordu. Kim bilebilirdi ki, bu onun sevdikleriyle geçireceği son gün olacaktı?

Öğleden sonra yaptığı kısa bir yolculuk, acı bir kazayla sonuçlandı. İstanbul’un dışında geçirdiği kazada hayatını kaybetti. Olay yerine gelen sağlık ekiplerinin tüm müdahalelerine rağmen kurtarılamadı.

Sezgiler, geceler ve oğluna fısıldadığı sözler

Yakın çevresine göre, Neslihan son zamanlarda sanki bir veda hazırlığındaymış gibi davranıyordu. Bazı geceler yatağın ucuna oturup Burak’a şöyle derdi:
“Bir gün bana bir şey olursa, Karan’a onu ne kadar çok sevdiğimi hep anlat.”

Burak bunu annelik duygusunun hassasiyeti sanmıştı. Ama kazadan sonra her şey daha da netleşti: Neslihan, annelik içgüdüsüyle derin bir vedaya hazırlanıyordu.

Kazadan sadece birkaç gün önce, başının altına koyduğu yastığın altına bir zarf bıraktı. Zarfta sadece birkaç satır vardı:

“Eğer bir gün bana bir şey olursa, benim için ağlama. Beni oğlumuzun ilk giydiği mavi tulumla gömün. Çünkü onu kucağıma aldığım an, ikinci hayatıma başladım. Kalbim artık onunla atıyor. Sonsuz uykuma onun kokusuyla dalmak istiyorum…”

Gözyaşları içinde bir veda

Vasiyet okunduktan sonra Burak uzun süre eşinin odasına giremedi. Titreyen elleriyle, oğlu Karan’ın doğduğu gün giydiği mavi tulumu buldu. Tulum hâlâ bebek sabunu kokuyordu. Dizlerinin üstüne çöktü ve uzun uzun ağladı.

Cenaze töreni gözyaşlarıyla doluydu. Neslihan sade ama zarif bir tabutta uğurlandı. Yanına o mavi tulum kondu. Küçük Karan da annesini son kez görmek için tabuta getirildi. Henüz çok küçüktü, olanları anlamaya çalışıyor ama anlayamıyordu. Küçük elleriyle tabutun üstüne bıraktığı çiçek, oradaki herkesin kalbini dağladı.

Burak oğlunu kucağına aldı, “Bak oğlum, annen uyuyor. Onu çok seviyoruz değil mi?” dedi. Karan sadece, “Evet baba… ama neden uyanmıyor?” diye sordu. Bu soru sadece bir çocuğun masum merakı değil, aynı zamanda bir babanın yüreğine saplanan en derin acıydı.

Bir ömürlük söz

Mezar açıldığında, imam dualarını okurken Burak elindeki mavi tulumu son kez öptü ve şöyle dedi:

“Bu senin hatıran, Neslihan… Kalbimizde hep yaşayacaksın.”

Tulum, Neslihan’ın yanına konulduğunda mezarlıkta tek bir göz kuru kalmadı. Bu sadece bir vasiyetin yerine getirilmesi değil, sonsuz bir aşkın vedasıydı.

Cenazeden sonra Burak, mezarın başında uzun süre yalnız kaldı. Kimsenin yaklaşmasına izin vermedi. Baş taşına bakarak fısıldadı:
“Sana söz veriyorum Neslihan… Karan için hem anne hem baba olacağım. Her sabah senin kokunla uyanacak, her gece senin sesinle uyuyacak. Her zaman bizimle olacaksın.”

PLAY VIDEO:

Neslihan artık yok, ama aşk hâlâ burada

Bugün, Karan annesiz bir hayata ilk adımlarını atarken Burak her gece oğluna Neslihan’ın ses kaydını açıyor. Doğum günü videoları, ilk gülümsemesi, anne-oğul fotoğrafları evin her köşesini süslüyor. Neslihan artık fiziksel olarak yok, ama sesi, kokusu, hatıraları hâlâ o evde dolaşıyor