ZENGİNİN TEKERLEKLİ SANDALYEDEKİ OĞLU UÇAĞA BİNEMEDİ… MÜTEVAZI ÇOCUK GÜZEL BİR ŞEY YAPTI

.
.

Gökyüzüne Uzanan Eller

Kemal, yıllar boyunca kalbinin derinliklerinde taşıdığı acılarla yaşayan bir adamdı. Yoksulluk çekmiyordu, serveti vardı; ama hayattan alacaklıydı, çünkü yaşadığı kayıplar onu her şeyden soğutmuştu. Karısını genç yaşta kaybettikten sonra bütün sevgisini oğlu Eren’e yöneltmiş, fakat zamanla o sevgiyi bile göstermekte zorlanır hâle gelmişti. Günleri, içini kemiren karamsarlık ve geleceğe dair umutsuzlukla geçiyordu.

Bir gün, hayatının belki de en sıradan görünen ama en büyük kırılma noktalarından biri olacaktı. Eren’le birlikte şehir dışına yolculuk etmek için havalimanına gittiklerinde, kalabalığın ortasında küçük bir tekerlekli sandalyede oturan Ali ile karşılaştılar. Ali’nin gözlerinde ilk bakışta hüzün vardı; ama dikkatle bakıldığında, o hüzünle karışan güçlü bir ışık ve hayata meydan okuyan bir kararlılık seçilebiliyordu.

Ali, hiç çekinmeden Eren’e döndü ve içten bir gülümsemeyle, “Sen uçakları sever misin?” diye sordu. Bu beklenmedik soru, Eren’in şaşkınlığını gizleyememesine yol açtı; fakat ardından gözleri parladı ve “Evet, ben büyüyünce pilot olmak istiyorum,” dedi. Ali’nin yüzünde beliren tebessüm, o anda bütün havalimanını aydınlatacak kadar samimiydi. “Ben de gökyüzüne dokunmak istiyorum,” dedi yavaşça, “belki bir gün bunu birlikte başarırız.”

Kemal, o küçücük diyaloğu izlerken boğazına düğümlenen bir his hissetti. Uzun zamandır unuttuğu bir şey vardı: hayal kurmanın gücü. Ali’nin sözleri, içinin derinliklerinde sakladığı ama unuttuğu umudu yeniden uyandırmıştı.

Bir süre sonra Ali’nin bakışları, havalimanındaki uzun merdivenlere takıldı. O merdivenler, onun için sadece yukarıya çıkan basamaklar değildi. Onlar, özgürlüğün, cesaretin ve başkalarının gözünde imkânsız görünen şeylere meydan okumanın sembolüydü. Küçük çocuk, birden kararlı bir sesle, “Ben o merdivenleri çıkmak istiyorum,” dedi.

Eren, duyduklarına inanamadı. “Ama bu çok zor,” diye fısıldadı. Ali ise gülümsemekten vazgeçmedi. “Zor olabilir, ama imkânsız değil,” diye karşılık verdi. Kemal, önce ne yapacağını bilemedi. Oğlunun gözleri endişeyle kendisine bakıyor, kalabalık da merakla onları izliyordu. Ama Ali’nin gözlerinde gördüğü ışık, yıllardır unutulmuş olan cesaretini harekete geçirdi.

Ve işte o anda karar verdi. Yavaşça eğilip Ali’nin sandalyesine dokundu, sonra Eren’e dönüp “Hadi oğlum, beraber yapalım,” dedi. Üçü birlikte, adım adım merdivenleri tırmanmaya başladılar. Her basamakta Ali’nin nefesi biraz daha hızlandı, yüzünde ter damlacıkları belirdi; fakat dudaklarından hiç eksilmeyen bir gülümseme vardı. Eren, küçücük elleriyle Ali’nin kolunu tutuyor, “Dayan, az kaldı,” diye fısıldıyordu.

Kalabalık etraflarında toplanmıştı. Kimileri şaşkın gözlerle bakıyor, kimileri gözyaşlarını tutamıyordu. Çünkü herkes biliyordu ki, orada sadece bir çocuk merdiven çıkmıyordu; orada insan iradesi, dostluğun gücü ve inancın mucizesi sergileniyordu.

Sonunda en tepeye vardılar. Ali, gözlerinden süzülen yaşlarla, kısık ama gururlu bir sesle, “Ben başardım… Ben de yükseklere çıktım,” dedi. O an Kemal’in kalbi paramparça oldu. Onca yıl boyunca kendini karanlığa hapsetmiş, oğlunun bile umutlarına kulak tıkamıştı. Ama şimdi, küçücük bir çocuğun cesareti sayesinde hem kendi kalbinin hem de oğlunun gözlerindeki ışığı yeniden görebiliyordu.

Kemal, yıllardır gizlediği duygulara hâkim olamadı; gözyaşları yanaklarından süzüldü. Eren babasına sarıldı, Ali sevinçle ikisine de gülümsedi. O an, üç farklı hayat birbirine bağlanmış, karanlık bir yolun ucunda yeni bir umut ışığı doğmuştu.

O gün, Kemal anladı ki; asıl engel bedenlerde değil, kalplerdeydi. Ali, herkese hayallerin gücünü göstermişti. Eren, dostluğun anlamını kavramıştı. Ve Kemal… yıllar sonra ilk defa gerçekten nefes aldığını hissetmişti.

Belki gökyüzüne dokunmak hemen mümkün olmayacaktı, ama o günden sonra gökyüzü artık çok daha yakın görünüyordu. Çünkü insanın içinde umut varsa, hiçbir merdiven fazla yüksek değildi.

.