Evsiz baba kızına bez almaya çalıştı, CEO gördü ve beklenmedik bir şey yaptı…

.
.

Evsiz Baba, Kızına Bez Alırken Karşılaştığı Mucize

Kadıköy’ün kavurucu sıcak bir öğle vaktiydi. Asfalt, güneşin kavuruculuğuyla adeta fırın haline gelmişken, Murat Yılmaz göğsüne yaslanmış uykuya dalmış 2 yaşındaki kızı Aylin’i kollarında usul usul düzeltiyordu. Üç aydır ev yerine park edilmiş eski bir kamyonetin arka koltuğunda yaşıyordu. O an cebinde sayacağı bozuk paralar, onlar için alınacak belki tek umut demekti.

Titreyerek saydığı üçüncü kez, toplam 57 lira 13 kuruş olduğunu gördü. Bebek bezi almak için gereken miktar tam da bu kadardı. İçeri girdiği süpermarketin klimalı ortamı, dışarıdaki cehennem sıcaklığından kısa bir nefes almış gibi hissettirdi. Raflar, eskiden sahip olduğu evin, düzenin ve imkânların hatırası gibiydi — şimdi her biri uzak bir anıya dönüşmüştü.

Aylin gözlerini açtı. Şaşkın bakışlarla raflara bakarken ağlamadı bile; bu yaşta bile naif bir direnç vardı içindeki. Murat usulca dudaklarının kenarından “Yakında eve döneceğiz aşkım” dedi ve alnına hafifçe öptü.

Raflar arasında ilerlerken sonunda basit bir bebek bezi paketi seçti — parlak olmayan ambalajlı, bilinmeyen marka; ama işini görecek olan. Tam ödeme sırasına yaklaştığında kalp atışları yerinden çıkacakmış gibi oldu: kasiyer, “58 lira” diye seslendi. Fiyat rafta yazdığından 87 kuruş kadar yüksek çıkmıştı.

Murat duraksadı. Param yetmiyordu; zaten tam çıkarabileceği kadarını çıkarmıştı. O anda kasiyerin sabırsız bakışları ve arkasındaki kuyruktakilerin fısıltıları ona ağır bir yük gibi çarptı. Aylin rahatsız oldu, hafif bir inilti çıkardı. Murat kısık sesle sakinleştirmeye çalışırken zihni çaresizlikle dönüyordu.

Tam o sırada yanı başında duran biri adeta aniden devreye girdi. Zarif bir kadın, sessizce 50 lira banknot uzattı ve “Eksik para bu” diyerek bezi alıp Murat’a doğru uzattı. Ne açıklama yaptı ne de gösteriş. Kasiyer kısa bir bakışla ödeme işlemini düzeltti. Kadın ıslak mendil ve iki kavanoz bebek maması da alarak sessizce sıradan biri gibi ödemesini yaptı ve koridorlara doğru ilerledi.

Murat kelimeleri toparlayamadı, gözleri nemlendiğinden “Teşekkür ederim” diyebildi sadece. Kadın başını sallayıp uzaklaştı. O anda Murat için her şey değişmişti — sadece ihtiyaçlarını karşılamak değil, onurunu yeniden kazanmak demekti o an.

Market çıkışında Murat, kucağında huzurla uyuyan Aylin’le kamyonetine doğru yürüdü. Orada o zarif kadının silueti kaybolmuştu. Sanki bir rüya gibiydi. Ama aldığı bez çantası gerçekti. O anın verdiği umut yükü de yüreğinde duruyordu.

O gece uyuyamadı Murat. Kadın neden yardım etmişti? Kimdi bu kişi? Gözlerinden silinmeyen aşinalık hissiyle kolyesi çıkarıp rüyasında kaybettiği anıları canlandırmaya başladı: çocukken yanan bir ev, kurtarılan bir kız çocuğu, bir kolye… Hepsi unutulmuş hatıralar gibi ruhuna dokunuyordu.

Ertesi sabah, kadronun CEO’su Elif Demir, şehir merkezinden Ümraniye’ye doğru gelirken zihni hala o market sahnesinde idi. İş dünyasında sert, planlı ve mesafeli biri olarak tanınan Elif’in içine bu sefer farklı bir şey işlemişti. O akşam, Murat’ın çalışacağı tamirhaneye gelip onunla yüz yüze karşılaştılar. Elif’in bakışlarında acıma değil, tanıma izi vardı. Onu ilk kez ciddiyetle süzdü: yıpranmış eller, yorgun yüz, ama gururla dimdik duran bir adam.

Günler ilerledikçe Murat garajda işe başladı. Elif düzenli aralıklarla projeleri kontrol ediyor, ama Murat’a özel ilgi göstermeye başlamıştı. Aylin ile kurduğu ilişki sıcaklaşıyor; kız ne zaman Elif’i görse gözleri parlıyor, ona koşuyordu. Aralarındaki bağ sadece işten ibaret değildi.

Bir hafta sonra Elif, Murat’a “Test olmalı” dedi. Bu bir yardım değil, iş teklifiydi. Murat şaşırdı ama kabul etti. Kısa süre içinde, Demir Bebek firmasının bakım filosunda arıza çıkaran vanların tamiri Murat’ın elinden kolayca çözüldü. Şirketin teknik ekibi bile bunun karşısında şaşkına döndü.

İçinde büyüyen belirsizlikler ve komplo hissi, Elif’i araştırmaya itti. Umut Evi adlı yardımlaşma kuruluşundan eski belgeler çıkardı: 1999’da yaşanan yangın, kurtarılan çocuklar, Elif’in adı ve Murat’ın adı aynı listeye düşüyordu… Kolyeyi yeniden eline aldığında içindeki bağlantı tamamlandı.

Elif fısıldadı:
“Sen, o gece beni kurtaran çocuk musun?”

Murat sessizce gözleriyle cevap verdi, anılar birleşti, yıllar sonra yeniden karşılaşan kader insanları oldu. Aylin masumca “Teyze bizimle yemek yiyecek mi?” dediğinde, Elif ve Murat artık sadece iş ilişkisi değil; gerçek bir aile olma yoluna adım atmıştı.

O günlerden altı ay sonra, Murat Demir Bebek’te daha önemli görevler aldı. Umut Evi’nin sosyal sorumluluk projeleri genişledi. Aylin büyüdü; sevgiyle, fırsatla çevrili bir hayat buldu. Elif ise sadece başarılı bir iş kadını değil, çocukluğu parçalanmış bir kızın kurtarıcısıyla kurulan köprü oldu.

Artık kolye — eskiden kayıp anıların sembolü — oturma odalarında, çerçeveler arasında duruyordu. Her baktığında, içinde yeniden kurulan bir bağ, ikinci bir şans, geçmişin affıyla geleceğe umut taşıyan bir hikâye hatırlatıyordu.

Ve o markette başlayan jest — “ben sana yardım edeyim” diyen zarif kadın — hayatları sonsuza dek değiştirmişti. Onların kaderi, rastlantı değil; bir zamanlar kaybedilmiş, şimdi tekrar bulunmuş yitik parçaların bir araya gelişiydi.

.