TEMİZLİKÇİ KADIN HERKESİN ÖNÜNDE KOVULDU… AMA MİLYONERİN KIZI İNANILMAZ BİR ŞEY YAPTI!

.
.

Avizeler Altında Saklanan Gerçek

İstanbul’un Beşiktaş semtindeki Özdemir Konağı, o akşam her zamankinden daha görkemliydi. Kristal avizeler, altın sarısı ışıklarını salonun her köşesine yayıyor, mermer zeminler misafirlerin ayak seslerini yankılıyordu. Kemal Özdemir’in şirketi için düzenlenen yıllık gala gecesi, Türkiye’nin en nüfuzlu isimlerini bir araya getirmişti. Ancak bu şatafatlı gecede yaşanacaklar, kimsenin beklemediği bir dramın başlangıcı olacaktı.

Ayşe Yılmaz, 32 yaşında, üç yıldır bu konakta temizlik işçisi olarak çalışıyordu. Mavi üniformasıyla sessizce dolaşıyor, kristal bardakları toplarken ellerindeki nasırlar ve yüzündeki yorgunluk, hayatının zorluklarını anlatıyordu. Oğlu Mehmet’in okul masrafları ağırdı ve bu iş onlar için hayati öneme sahipti.

Büyük salonun kalabalığında, iş dünyasının önemli isimleri ellerinde kadehlerle sohbet ederken, Ayşe dikkatle çalışıyordu. Ancak o an, tüm atmosferi değiştirecek bir olay yaşandı. Bir misafir, elindeki pahalı kristal bardağı masaya bırakırken dikkatsizce düşürdü ve bardak yere parçalandı. Ayşe hemen diz çöktü, kırıkları toplamaya başladı. Bu küçük an, onun için büyük bir sınavın başlangıcıydı.

Saatler ilerlerken, Kemal Özdemir’in asistanı Murat Bey telaşla yanına geldi. Yüzü solgun, endişeliydi. “Kemal Bey, çok önemli bir sorun var. Yarınki ihaleye hazırlanan belgeler kayboldu. Özel kasadan alınmış.” Kemal şaşkındı. “Ne demek kayboldu? Kim erişebilir o kasaya?” Murat, “Kasa şifresini sadece siz, ben ve temizlik görevlileri biliyoruz. Temizlik sırasında kasayı açmaları gerekiyor.” Kemal’in bakışları sertleşti. İhalenin kaybı şirket için felaket demekti.

Güvenlik kameraları incelendi. Saat 3:00’te temizlik sırasında Ayşe hanım ofiste tek başınaydı. Kemal’in gözleri Ayşe’ye çevrildi. O anda Ayşe yerdeki kristal parçalarını topluyordu, hiçbir şeyden habersiz.

Kemal’in sesi salonda yankılandı, sert ve öfkeliydi. Ayşe’nin kalbi hızlandı. Elindeki temizlik bezini bırakarak ayağa kalktı. Tüm gözler üzerindeydi. “Bugün ofisimde ne işin vardı?” diye sordu Kemal. “Temizlik yaptım, efendim. Her zamanki gibi.” “Kasaya dokundun mu?” “Evet, açmam gerekiyordu ama içindekilere dokunmadım.” “Yalan söyleme. O kasadan önemli belgeler kayboldu ve sen tek başına oraya erişebilen kişisin.” Salon sessizleşti. Misafirler merakla sahneyi izliyordu. Ayşe’nin yüzü al al olmuştu. “Size yemin ederim, hiçbir belgeye dokunmadım.” “Üç yıldır burada çalışıyorsun ve güvenimi böyle mi karşılıyorsun?” Kemal öfkeyle bağırdı. “O belgeler olmadan ihaleyi kaybedeceğiz.” Ayşe’nin sesi titriyordu ama kararlıydı. “Efendim, ben dürüst bir insanım. Hiçbir zaman böyle bir şey yapmam.” “Öyleyse dürüst müsün? Belgeler nerede?” “Bilmiyorum, ama ben almadım.” Kemal sinirle ellerini havaya kaldırdı: “Yeter! Hemen toplanıp defol git bu evden ve bir daha yüzünü göstermeyeceksin.” Ayşe’nin gözleri doldu. Üç yıl boyunca dürüstçe çalışmış, oğlu için gece gündüz emek vermişti. Şimdi herkesin önünde haksız yere aşağılanıyordu.

Tam o anda salon kapısından küçük bir figür belirdi. Sekiz yaşındaki Elif, pembe pijamalarıyla bir melek gibi görünüyordu. Uzun kahverengi saçları omuzlarına dökülmüş, büyük kahverengi gözleri uykulu ama meraklıydı. Baba ne oluyor? Neden bağırıyorsun? diye sordu. “Elif, sen ne arıyorsun burada? Hemen odana çık!” diye karşılık verdi Kemal. Ama Elif sahneyi fark etmişti. Babasının öfkeli yüzünü, Ayşe’nin gözyaşlarını, misafirlerin yargılayıcı bakışlarını gördü ve küçük kalbi bir karar verdi.

Pijamalarıyla koşarak salonun ortasına geldi ve doğruca Ayşe’nin yanına gitti. “Baba dur!” dedi, sesi küçük ama kararlıydı. “Ayşe abla kötü bir şey yapmamıştır.” Salon iyice gerilmişti. Küçük Elif’in cesareti herkesin nefesini kesti. Kemal şaşkınlıkla kızına baktı. Böyle bir davranış beklemiyordu. “Elif, sen ne yapıyorsun burada? Hemen odana git!” Elif yerinden kımıldamadı. Tersine, Ayşe’nin yanında durdu, onun önünde bir kalkan gibiydi. “Baba, sen yanlış yapıyorsun,” dedi. Sesini tüm salon duydu. Ayşe abla kötü biri olamaz.

Misafirler arasında şaşkınlık yayıldı. Bazıları gülümsemeye başladı, bazıları durumu ciddiyetle izliyordu. “Elif, sen çocuksun. Büyüklerin işlerini anlamazsın,” dedi Kemal, sesi biraz yumuşamıştı ama kararlılığını koruyordu. “Bu ciddi bir iş meselesi.” “Anlıyorum baba,” dedi Elif, gözleri dolmuş ama sesi güçlüydü. “Ayşe abla her gün benimle konuşur, bana masallar anlatır, ödevlerimde yardım eder. Böyle iyi birisi kötü bir şey yapmaz.” Ayşe artık gözyaşlarını tutamıyordu. Bu küçük melek onu nasıl böyle güzel savunabiliyordu? Kalbi minnet ve endişeyle doluydu.

“Lütfen, kendinizi zor durumda bırakmayın,” dedi Ayşe zor duyulur bir sesle. “Hayır Ayşe abla,” dedi Elif, daha da kararlı. “Baba, hatırlıyor musun geçen hafta hasta olduğum günü?” Kemal duraksadı. “Evet, ne olmuş?” “Ayşe abla bütün gün yanımdaydı. Ateşim çok yüksekti ve sen toplantıdaydın. O bana ilaç verdi, alnımı soğuk bezle sildi, hiç yanımdan ayrılmadı.” Elif’in sesi güçleniyordu. “Böyle biri nasıl kötü olabilir?” Bu anı duyan misafirler arasında yumuşak mırıltılar başladı. Yaşlı bir hanım, “Ne sevimli çocuk,” diye fısıldadı.

Kemal’in amcası Osman Bey araya girdi. “Elif, bu farklı bir konu. İş dünyasında böyle şeyler olmaz.” Elif keskin bir şekilde döndü amcasına. “İş dünyası da olsa doğrular değişmez. Annem hep söylerdi: İnsanları karakterlerinden tanırsın. Ayşe ablanın karakteri temizdir.” Bu sözde annesine yapılan atıf, Kemal’in yüz ifadesini değiştirdi. Karısının adının anılması onu derinden etkiliyordu.

Murat Bey endişeyle araya girmeye çalıştı. “Kemal Bey, belki başka biri yapmıştır.” “Sen sus!” dedi Elif. “Sen hep Ayşe ablaya kötü davranırsın, hiç teşekkür etmezsin.” Bu suçlama Murat’ı şaşırttı. Gerçekten de Ayşe’ye karşı pek sıcak davranmazdı.

Kemal dizlerinin üstüne çökerek kızıyla göz hizasına geldi. “Bak canım, bu çok ciddi bir konu. O belgeler çok önemli. Ve baba…” Elif küçük ellerini babasının eline koydu. “Sen beni seviyor musun?” “Tabii ki seviyorum.” “O zaman bana güven. Ben Ayşe ablayı çok iyi tanıyorum. O, annem öldükten sonra bana annelik yapmaya çalışıyor. Böyle biri senin evinden para çalmaz.” Bu sözler salonda derin bir sessizlik yarattı. Kemal’in gözleri doldu. Kızının annesini bu kadar özlediğini ve Ayşe’nin bu boşluğu doldurmaya çalıştığını ilk kez bu kadar net fark ediyordu.

Ayşe artık sessiz kalmaya dayanamadı. “Kemal Bey, Elif Hanım doğru söylüyor. Ben gerçekten o belgelere dokunmadım. Güvenlik kameralarını tekrar incelerseniz…” “İnceledik,” dedi Murat keskin bir şekilde. “Sen tek başına oradaydın.” “Evet, tek başıma temizlik yapıyordum ama sadece temizlik yaptım.” Elif birden aklına gelen bir şeyi hatırladı. “Baba, bugün öğleden sonra Murat amcayı senin ofisinden çıkarken gördüm. Sen dışarıdayken.” Bu söz bomba gibi patladı, tüm gözler Murat’a çevrildi. Murat şaşırmış görünüyordu. “Ben bugün ofise girmedim.” “Girdin!” Elif ısrarcıydı. “Saat 2 civarıydı. Balkondan gördüm. Elinde dosyalar vardı.” Kemal yavaşça ayağa kalktı. Gözleri amcasına dikildi. “Murat, bu doğru mu?” Murat kekeleyerek konuştu. “Sadece başka bir dosya almaya girmiştim.” “Hangi dosya?” “Geçen haftaki rapor.” “Peki neden söylemedin?” Salon tamamen sessizleşti. Herkes bu gelişmeyi merakla bekliyordu.

Elif zafer dolu bir gülümsemeyle babasına döndü. “Gördün mü baba? Ben sana demiştim. Ayşe abla yapmamıştır.” Kemal kafası karışmış bir halde Ayşe’ye baktı. Acaba gerçekten haksızlık mı etmişti kızının bu kadar güvendiği bu kadına?