Miras uğruna yaşlı annesini Amazon’da terk eden kızı; jaguarın yaptığı herkesi şok etti!.

.

.

Amazon ormanlarının üstünde güneşin son ışıkları gezinirken, Margaret titrek dizleriyle kayaların kenarında dengesini korumaya çalışıyordu. Yaşının ağırlığı omuzlarında hissedilirken, arkasında kızının yüzünü gördü. Sara’nın bakışlarında daha önce hiç görmediği bir kararlılık vardı; öfke değil, buz gibi bir amaç. O anda Ricardo’nun elleri Margaret’in sırtına bastırdı ve ayaklarının altındaki boşlukta kendini buldu. Çığlığı, yakındaki şelalenin uğultusunda kayboldu. Vücudu dallara ve taşlara çarparak yuvarlandı, sonunda çamurlu dere kenarında hareketsiz kaldı. Bilinci yavaşça kaybolurken, bu düşüşün hayatını sonsuza dek değiştireceğini, en sevdiği insanlarla ilgili karanlık gerçekleri ortaya çıkaracağını ve Amazon’un en korkulan canlılarından biriyle imkânsız bir bağ kuracağını bilmiyordu.

Margaret, üç gün önce Manaus’taki küçük otelinde huzurlu bir sabaha uyanmıştı. Connecticut’taki malikanesinden neredeyse hiç çıkmıyordu. Beş yıl önce kocasını kaybetmiş, onun kurduğu tütün imparatorluğunun tek varisi olmuştu. Çevresinde hep nazik ama mesafeli insanlar vardı; kızı Sara ise hep meşguldü, ziyaretleri seyrekleşmişti. O sabah Sara, heyecan dolu bir sesle Amazon’a anne-kız gezisi teklif etti. “Hep görmek istemiştin anne! Küçükken bana yağmur ormanlarıyla ilgili kitaplar okurdun, hatırlıyor musun? Haydi, bu hayali birlikte gerçekleştirelim.” Margaret telefonda gözyaşlarına boğulmuştu; yıllarca süren soğukluğun ardından, kızı nihayet onunla vakit geçirmek istiyordu. Ama Sara, telefonu kapatır kapatmaz Ricardo’ya dönüp “Kabul etti!” diyerek sinsi bir gülümsemeyle planlarını hızlandırdı. Ricardo’nun gözlerinde ise sevgi değil, saf açgözlülük vardı.

Her şey titizlikle hazırlanmıştı. Ricardo, Manaus’ta bir rehber bulmuştu: Júlio. Yeterince para karşılığında kritik anda göz yumacaktı. Seçtikleri alan, yerel halkın özellikle kaçındığı, bölgeye hükmeden bir dişi jaguarın yaşadığı tehlikeli bir yerdi. Margaret orada ölse, yaşlı bir turistin trajik kazası gibi görünecekti. Kimse sorgulamazdı; Sara ise 200 milyon dolarlık servetin, mülklerin ve hisselerin tek varisi olurdu.

Yolculuk, Rio Negro boyunca saatler süren bir tekne yolculuğuyla başladı. Rehber Júlio, kırklı yaşlarında, gözleri hep kaçan bir adamdı. Sorulara kısa yanıtlar veriyordu. Margaret bunu dil bariyerine bağladı, ama aslında Júlio’nun omuzlarında görünmez bir yük vardı. Kızının acil ameliyat parası için bu parayı kabul etmişti. “Sadece rehberlik edeceğim, kimseyi öldürmüyorum,” diye kendini kandırıyordu. Ama yaşlı kadının her nefes alışında, kelebekleri ve maymunları hayranlıkla anlatışında, vicdanı daha da sıkışıyordu.

Planlanan noktaya ulaştıklarında, yüksek bir kayanın üzerinde, aşağıda sık bitki örtüsünün kapladığı derin bir uçurum vardı. Júlio biliyordu ki, aşağıda bir mağarada dişi jaguar yavrusunu büyütüyordu. Avcılar orayı asla yaklaşmazdı; jaguar saldırgan ve bölgesini koruyan bir hayvandı. Burası, “doğanın işi” gibi görünen bir ölüm için mükemmeldi. Júlio, “Biraz ayrılmam gerek,” diyerek bir yan patikaya yöneldi ve kayboldu. Kalbi öyle hızlı atıyordu ki, sanki herkes duyabilirdi. Bir ağaca yaslanıp, “Tanrım, beni affet,” diye fısıldadı.

Margaret, uçurumun kenarında manzarayı izliyor, eski telefonuyla fotoğraflar çekiyordu. Sara arkasına yaklaştı; Margaret gülerek, “Gel bak, harika görünüyor!” dedi. Ama Sara’nın gözlerindeki değişimi fark etti: soğuk, taş gibi bir bakış. Ardından omzunda elleri hissetti, sendeledi, tutunmaya çalıştı ama Ricardo arkasından sertçe itti. Dünya döndü; gökyüzü, ağaçlar, kayalar… Son bir çarpma, nefesini kesti ve karanlık çöktü.

Sara ve Ricardo, uçurumun kenarında bir süre durdu. Margaret’in bedeni aşağıda hareketsizdi, başında kan vardı. “Öldü mü?” diye Sara sordu titrek bir sesle. Ricardo omuz silkti: “Bilmiyorum ama fark etmez. Ya düşüşte öldü, ya da jaguar işi bitirir. Gidelim.” Júlio geri döndü, yüzü solgundu. “Bitti mi?” Onayladılar ve hızla oradan uzaklaştılar. Sara arkaya bakmadı, Ricardo ise cesedin bulunma süresini ve cenaze planını kafasında hesaplıyordu. Júlio önde yürüyordu, ruhunu satmış gibi hissediyordu.

Margaret, düşük bir hırıltıyla uyandı. Sol gözü şişmiş ve kanla kaplıydı, vücudu ise acı içindeydi. Kırık kaburgalar, belki de kırık bir kol… Hareket etmeye çalışınca inledi. O anda jaguarı gördü; üç metre ötesinde, taşların arasında çömelmiş, altın gözleri Margaret’e kilitlenmişti. Kalbi acıdan zaten hızlı atıyordu, şimdi ise panik içindeydi. Jaguar devasa ve muhteşemdi; altın sarısı tüylerinde siyah rozetler, kasları belirgindi. Margaret, Charles’ı düşündü, ölümün hızlı olmasını diledi. Sağ gözünü kapattı, ölümü bekledi. Ama saldırı gelmedi. Dakikalar geçti. Margaret gözünü tekrar açtı; jaguar hâlâ oradaydı, sadece izliyordu.

Yavaş yavaş, jaguarın nefes alışının tehditkâr değil, yorgun olduğunu fark etti. Ağzı açık, bir köpek gibi nefes alıyordu. Ve Margaret gördü: sol omzunda çirkin, enfekte olmuş bir yara vardı. Jaguar da yaralıydı. Margaret, acı ve şaşkınlık içinde, beklenmedik bir duygu hissetti: merhamet. “Sen de yaralısın,” diye fısıldadı. Jaguar başını yana eğdi, kulakları öne döndü, sonra olağanüstü bir şey yaptı: yere uzandı, vücudunu gevşetti ama gözünü Margaret’ten ayırmadı. Tehdit değil, koruma vardı.

Saatler belirsizce geçti; Margaret zaman zaman bilincini kaybediyordu. Ne zaman uyansa, jaguar hep oradaydı, hep gözleriyle onu izliyordu. Bir seferinde, Margaret su içmek için dereye doğru sürünmeye çalıştı. Jaguar hemen kalkıp yolunu kesti. Margaret korktu, ama jaguar saldırmadı; sadece yolunu kapadı ve Margaret geri dönünce tekrar yanına uzandı. Sonradan Margaret anladı; dere kenarında timsah izleri vardı, jaguar onu koruyordu.

Güneş batarken jaguar aniden kalktı ve ormana girdi. Margaret yeniden korkuya kapıldı, yalnızdı. Ama jaguar kısa bir süre sonra geri döndü, ağzında bir şey vardı: yeni yakalanmış bir balık. Jaguar balığı Margaret’in önüne bıraktı. Margaret gözlerine inanamadı; vahşi bir yırtıcı, avını onunla paylaşmıştı. Margaret ağlamaya başladı, “Teşekkür ederim,” diye fısıldadı. Balığı çiğ yiyemedi ama titreyen parmaklarıyla ona dokundu, minnetini gösterdi. Jaguar izledi, sonra Margaret’in etrafında yarım bir daire çizerek korumaya devam etti.

Gece boyunca, ormandan gelen sesler, hırıltılar, yılanların tıslaması, ama hiçbir şey yaklaşmadı. Ne zaman bir ses çok yakınlaşsa, jaguar derinden bir hırıltı çıkarıyor, tehditleri uzaklaştırıyordu. Margaret, jaguar tarafından korunuyordu.

Bu sırada, Manaus’ta Júlio uyuyamıyordu. Eşinin yanında yatarken, aldığı parayı yatağın altında saklamıştı. Ama vicdanı rahat değildi; yaşlı bir kadını ölüme terk etmişti. Kızının ameliyatı için bu paraya ihtiyacı vardı, ama kızının bir katilin çocuğu olarak büyümesini istemiyordu. Gece üçte, kararını verdi. Sessizce giyindi, yürüyerek merkeze gitti ve polise itirafta bulundu: “Bir suç işledim, yardım ettim.”

Júlio’nun itirafı olayları hızlandırdı. Federal yetkililer ve Amerikan konsolosluğu devreye girdi. Sara ve Ricardo, Miami’ye dönmek üzere havalimanında yakalandı. Sara bayıldı, Ricardo kaçmaya çalıştı ama yakalandı. Júlio’nun verdiği paralar, mesajlar ve planın detayları kanıt olarak bulundu. Artık tek öncelik Margaret’i bulmaktı.

Gün doğmadan bir kurtarma ekibi hazırlandı. Júlio, tam işbirliğiyle ekibi olay yerine götürdü. Dronlar, termal kameralarla bölgeyi taradı. Sabahın ilk ışıklarında, bir drone pilotu bağırdı: “Buldum! Ama yanında büyük bir hayvan var!” Ekranda Margaret, taşların yanında zayıf hareketlerle yatıyordu; yanında ise devasa bir jaguar koruyucu şekilde kıvrılmıştı. “Tanrım! Jaguar onu öldürmemiş, koruyor!”

Kurtarma ekibi, saatler süren hassas bir operasyonla Margaret’e ulaştı. İplerle inip hayvanı uzaklaştıracak ekipman getirdiler. Ama jaguar, ekibe yaklaşınca sadece kalktı, Margaret’e son bir bakış attı ve usulca ormana çekildi. Bir itfaiyeci, jaguarın başını hafifçe eğdiğini gördüğünü iddia etti: “Hayatımda böyle bir şey görmedim. O jaguar, o kadını kurtardı.”

Margaret sedyeyle hastaneye götürüldü; saatler süren ameliyat, kırık kaburgalar, kırık kol, ağır sarsıntı ve susuzluk… Ama hayatta kaldı. Uyandığında, yanında polis şefi vardı. Ona, Sara ve Ricardo’nun planını, parayı, mesajları anlattı. Margaret sessizce dinledi, gözlerinden yaşlar süzüldü; fiziksel acıdan değil, ihanetten.

Sara ve Ricardo, Brezilya’da cinayete teşebbüs suçundan yargılandı. Savunmaları yetersiz kaldı; Júlio’nun tanıklığı, mesajlar ve kanıtlar netti. Jüri kısa sürede karar verdi: suçlu. Sara, Amazon’daki kadın cezaevine uzun yıllar; Ricardo, başka bir eyaletteki erkek cezaevine daha uzun yıllar hapis cezası aldı. Servetleri ise ceza masraflarına aktarıldı.

Margaret, aylar boyunca Brezilya’da iyileşti. Bu süreçte içindeki yalnız ve yaslı kadın gitmiş, yerine kararlı bir öfke gelmişti. Kızının ihaneti artık eskisi kadar acıtmıyordu; çünkü Sara’yı yıllar önce açgözlülüğe kaybettiğini anlamıştı. Asıl öfkesi jaguara, tüm jaguarlara ve Amazon’daki muhteşem canlılara yapılan zulme idi.

Jaguar ona hayatını bağışlamıştı; şimdi borcunu ödemeliydi. Yerel biyologlarla, çevre aktivistleriyle tanıştı. Amazon jaguarlarını koruyan Onça Pintada Enstitüsü’nü keşfetti; ama her zaman kaynak sıkıntısı vardı. Margaret, enstitünün merkezini ziyaret etti. Müdür Teresa, bir jaguarın fotoğrafını gösterdi: “Bu dişi çok özel. Son zamanlarda bölgesini aşırı koruyor. Turistlerin ilginç bir hikayesi var, biriyle karşılaşmış…” Margaret gözyaşlarıyla başını salladı: “O benim hayatımı kurtardı. Bana yemek getirdi, gece boyunca korudu. Ben onsuz ölürdüm. O da yaralıydı ama bana baktı.”

Teresa Margaret’in elini tuttu: “Bu canlılar birçok insandan daha asil. Ama onları kaybediyoruz. Kaçak avcılık, ormansızlaşma, çiftçi saldırıları… Hep kaynak sıkıntısı var.” Margaret sordu: “Ne kadar paraya ihtiyacınız var?” Teresa acı bir şekilde güldü: “Bir mucizeye. Milyonlarca dolar olsa koruma alanları, araştırma istasyonları, eğitim programları kurardık.” Margaret orada büyük bir bağış yaptı. Teresa ağladı: “Bu gerçek olamaz!” Margaret gülümsedi: “Çok gerçek. Ve sadece başlangıç. Onça Protetora Vakfı’nı kuracağım. Her yıl şirketimin kârının büyük bir kısmı Amazon jaguarlarını korumaya gidecek.”

Haberler yayıldı; gazeteciler Margaret’e neden insanlara değil jaguarlara bu kadar yardım ettiğini sordular. Margaret sadece şöyle dedi: “Bir yaralı jaguar, bir gecede bana ailemin bir ömür boyu göstermediği kadar insanlık ve merhamet gösterdi. Kimlerin korumayı hak ettiğini anlamak için bundan daha iyi bir ders yok.”

Aylar sonra, Margaret yeni kurulan bir rezervde, dürbünle bir dişi jaguarı ve yavrusunu izliyordu. Jaguarın omzundaki yara iyileşmişti, sadece ince bir iz kalmıştı. Yavru, yapraklarda oynuyordu. Teresa yanına geldi: “O mu?” Margaret başını salladı, konuşamadı. Jaguar, Margaret’e doğru başını çevirdi; bir anlığına, göz göze geldiler. Aralarında kelimelerin ötesinde bir anlaşma vardı: “Hayatta kaldık. Senin sayende, benim sayemde, birlikte başardık.”

Margaret Connecticut’a dönmedi. Malikaneyi, mülkleri sattı; sadece şirket hisselerinin bir kısmını koruma fonuna aktardı. Manaus yakınlarında sade bir ev aldı, rezervleri düzenli ziyaret etti. Gerçek dostluklar kurdu; biyologlar, rehberler, doğanın değerini bilenlerle. Júlio, itiraf eden rehber, vakfın en çalışkan çalışanı oldu; eğitim programlarında gençlere kendi hatasını anlatıyordu. Kızının ameliyatı vakıf tarafından

.