MİLYONERİN BEBEĞİNİ EMZİREN TEMİZLİKÇİ KADIN… VE BU AN HER ŞEYİ SONSUZA DEK DEĞİŞTİRDİ!

.
.

Gölde Saklı Kader

Mehmet, İstanbul’un kenar mahallerinden birinde yaşayan sıradan bir işçiydi. Sabahın erken saatlerinde kalkar, eline aldığı çantasını omzuna asar, inşaatlara giderdi. Yoksullukla geçen hayatında alıştığı tek şey, alın terinin değeriydi. Ancak o gün, her şeyin değişeceğini elbette bilmiyordu.

Bir pazar sabahı, hava serindi. Mehmet biraz kafa dağıtmak için evden çıkmış, yürüyüşe koyulmuştu. Adımları onu şehrin kenarındaki küçük bir göle getirdi. Gökyüzü griydi, suyun yüzeyi dalgalıydı. Tam da geri dönmeyi düşündüğü sırada bir çığlık duydu:
“İmdaaat! Kurtarın beni!”

Ses gölün ortasından geliyordu. Mehmet tereddüt etmeden montunu çıkarıp kendini buz gibi suya attı. Birkaç dakika süren mücadeleden sonra, suda çırpınan yaşlı bir adamı kıyıya çıkarmayı başardı. Adam nefes nefeseydi, gözleri korkuyla açılıp kapanıyordu.

“İyi misiniz?” diye sordu Mehmet, su içinde titreyerek.

Adam derin bir nefes aldı, sonra kısık bir sesle, “Beni… kurtardın…” diyebildi. Fakat kısa bir teşekkürden sonra, yanındaki şoförleri gelip onu götürdü. Mehmet’in ne adı soruldu, ne hali hatırı. Sanki bu hayatî olay hiç yaşanmamış gibi geride sadece ıslak giysiler ve şaşkın bir işçi kaldı.

İşsizliğin Darbesi

Aradan birkaç hafta geçti. Mehmet’in çalıştığı inşaat firması iflas etti. Yıllardır verdiği emek bir kalemde silinmiş, işsiz kalmıştı. Evdeki eşi ve küçük kızı Zeynep, her geçen gün daha da zor duruma düşüyordu. Faturalar birikmiş, borçlar kapıya dayanmıştı.

Geceleri Mehmet yatağa yattığında, aklına hep gölde kurtardığı adam geliyordu. O zengin görünümlü adam kimdi? Onun hayatını kurtarmıştı ama kendi hayatı yavaş yavaş kararıyordu.

Tam bu umutsuzluk içinde kıvranırken, bir telefon geldi. Telefonda nazik bir kadın sesi:
“Sayın Mehmet, size bir iş teklifimiz var. Ahmet Öztürk Bey’in malikanesinde çalışmanız için sizi davet ediyoruz.”

Mehmet donup kaldı. O isim, kulağına yabancı değildi. Ara sıra televizyonlarda gördüğü, gazete manşetlerinde okuduğu bir iş adamıydı Ahmet Öztürk. Ve gölde kurtardığı adam… evet, oydu!

Malikanedeki Hayat

Mehmet, çaresizlikten kabul etti. Birkaç gün sonra kendini İstanbul’un en lüks semtlerinden birinde, yüksek duvarlarla çevrili görkemli bir malikanenin önünde buldu. İçeri girdiğinde, koca bahçeler, mermer kaplı salonlar, kristal avizeler gözünü kamaştırdı.

Ahmet Bey onu karşıladı. İlk anda tanımıyor gibi davrandı, sonra kısaca,
“Burada bana yardımcı olacaksın. Güvenilir insanlara ihtiyacım var,” dedi.

Mehmet içinden sormak istedi: “Peki ya gölde? Benim sayemde yaşıyorsun, neden bir teşekkür bile etmedin?” Ama yutkundu. İşe ihtiyacı vardı.

Günler geçti. Mehmet işini yapıyor, bahçeyle ilgileniyor, kimi zaman da evrak işleri için Ahmet’in yanına giriyordu. Ancak bir şey dikkatini çekmişti: Ahmet Bey çoğu gece odasında yalnız kalıyor, bazen de pencereden dışarıya dalıp gözyaşı döküyordu. Bir zengin adam neden böylesine acı çekiyordu?

Gece Yarısı Duyulan Sözler

Bir gece, Mehmet kütüphaneye dosya bırakırken Ahmet’in telefonda konuştuğunu duydu. Ses titriyordu:
“Yıllardır arıyorum… Oğlumu bulmam gerek. Onsuz geçen her gün bana cehennem.”

Mehmet’in kalbi hızla çarpmaya başladı. Oğul mu? Kaybolan çocuk mu? Bu sözler kafasında yankılandı. Çünkü Mehmet, annesinden hep eksik bir hikâye dinlemişti: Babasının kim olduğunu bilmediğini, bir gün ortadan kaybolduğunu.

Şüphe içini kemirmeye başladı. Acaba bütün bu tesadüfler bir işaret miydi?

Gerçeğin Peşinde

Ertesi gün Mehmet cesaretini toplayıp Ahmet’in karşısına çıktı.
“Beyim, size bir şey sormam gerek… Sizin geçmişinizde kaybolan bir çocuğunuz olmuş, doğru mu?”

Ahmet’in yüzü bembeyaz kesildi. Elleri titredi.
“Sen… bunu nereden duydun?”

Mehmet derin bir nefes aldı.
“Benim de babamı hiç tanımadım. Annem hep sustu. Sizin sözlerinizi duyunca… içimde bir his doğdu. Acaba…”

Sessizlik ağırlaştı. Sonunda Ahmet karar verdi:
“DNA testi yapmalıyız. Eğer doğruysa… kader bizi yeniden birleştirdi demektir.”

Şaşırtıcı Sonuç

Günler süren bekleyişten sonra sonuç geldi. Kâğıtlar ellerinde titriyordu. Laboratuvarın soğuk raporunda tek bir cümle yazılıydı:
“Baba-oğul ilişkisi %99,9 doğrulandı.”

Mehmet’in gözleri doldu. Bir yandan öfke, bir yandan şaşkınlık içindeydi.
“Demek… sen benim babamsın…”

Ahmet dizlerinin üzerine çöktü, gözyaşları yanaklarından süzüldü.
“Evet oğlum! Yıllar önceki hatalarım yüzünden seni ve anneni kaybettim. Ama seni aramaktan hiç vazgeçmedim. Bugün Tanrı beni sana kavuşturdu.”

Mehmet kalbinde fırtınalar koparken, küçük kızı Zeynep koşarak yanına geldi. Masum gözlerle Ahmet’e baktı.
“Dede misin sen?” diye sordu saf bir sesle.

Ahmet boğazı düğümlenerek, “Evet, torunum,” dedi ve onu kucakladı. O an, yılların boşluğunu dolduran tek şey masum bir çocuğun sevgisi oldu.

Geçmişin Yükü ve Affetmek

Mehmet kolay affedemedi. Günlerce düşündü. “Onca yıl nerelerdeydin? Annemi yalnız bıraktın, beni babasız büyüttün…” diye içinden isyan etti. Ama her defasında küçük Zeynep’in “dede” diye koşuşu gözlerinin önüne geldi.

Bir gece Ahmet, Mehmet’in odasına geldi.
“Oğlum,” dedi titreyerek, “benim hayatım servetlerle doluydu ama içim hep boştu. Eğer kabul edersen, kalan ömrümü sana ve torunuma adayacağım. Bana bir şans ver.”

Mehmet uzun süre sustu. Sonra gözyaşları içinde başını salladı.
“Benim de babaya ihtiyacım vardı. Belki geç kaldık, ama bundan sonrası için deneyebiliriz.”

Yeni Başlangıç

Bundan sonra hayat değişti. Mehmet artık yalnızca bir işçi değil, güçlü bir adamın oğlu, bir ailenin mirasçısıydı. Ama asıl kazancı para değildi; yıllar sonra bulduğu babası ve yeniden inşa edilen aileydi.

Ahmet, geçmişteki hatalarının kefaretini torununa sarılarak ödedi. Küçük Zeynep’in kahkahaları malikaneyi doldurdu. Mehmet ise hem bir baba, hem de bir oğul olarak huzuru tattı.

Ve göl… O göl ki bir zamanlar neredeyse can alan, ama kaderi değiştiren yer olmuştu. Mehmet sık sık oraya gider, suyun üzerinde parlayan ışıklara bakar, içinden şükrederdi. Çünkü o gölde başlayan hikâye, kaybolmuş bir baba ile oğulu yeniden bir araya getirmişti.

Son

Kimi zaman hayat, insanı en umulmadık anlarda sınar. Bir damla su, bir anlık cesaret, bir el uzatma… Tüm kaderi değiştirebilir. Mehmet’in ve Ahmet’in hikâyesi, bunun en büyük kanıtıydı.

Artık geçmişin acıları değil, geleceğin umutları vardı. Ve bu umut, bir baba, bir oğul ve küçük bir kız çocuğunun yüreğinde büyüyordu.

.
play video: