Türk Askeri – Dev Amerikalı Dalga Geçti – 30 Saniyede Gördüğü Manzara Kanını Dondurdu!

.
.

Türk Askeri – Dev Amerikalı Dalga Geçti – 30 Saniyede Gördüğü Manzara Kanını Dondurdu!

Bölüm 1: Tozlu Kamp ve Sessiz Adam

Birleşmiş Milletler’in Afrika’daki tozlu barış gücü kampında öğle yemeği vaktiydi. Kantinin boğucu sıcağında, farklı ülkelerden gelen askerler yemeklerini almış, masalara dağılmıştı. O sırada Amerikalı bir deniz piyadesi, lakabı “Golyat”, kantinin ortasında sesiyle bir kırbaç gibi şakladı:

— Bu mu? Şu Türk mü? Tek elimle, en fazla 30 saniye!

Sözleri kantini doldurdu. Kahkahalar, ıslıklar, alaycı bakışlar… Golyat neredeyse iki metre boyunda, göğsü bir fıçı, kolları sıradan bir insanın bacakları kalınlığında bir adamdı. Ona kimse adıyla hitap etmezdi. O, burada bir anıt gibiydi.

Ama kantinin en ücra köşesinde, tek başına oturan Türk astsubay kıdemli çavuş Murat Yılmaz başını kaldırmadı bile. Ne öfke, ne cevap, ne de bir bakış. Yemeğine devam etti. Sanki çevresindeki cehennemi gürültü görünmez bir kalkan tarafından engelleniyordu.

Bu tepkisizlik, kahkahaları yavaş yavaş boğdu. Hava ağırlaştı. İnsanlar, aşağılamaya ses çıkaranın mı yoksa sessiz kalabilenin mi daha güçlü olduğunu sorgulamaya başladı. Golyat’ın gülümsemesi dondu. Çünkü karşısındaki adam, onun kurduğu oyunu oynamayı reddetmişti. Ve evet, 30 saniye gerçekten de yetecekti. Ama kimsenin, özellikle de Golyat’ın hayal ettiği şekilde değil.

Bölüm 2: Seçkinler Arasında Sıradan

Bu kamp, resmi olmayan ama dünyanın en seçkin askerlerinin davet edildiği bir yetenek ve dayanıklılık değerlendirmesiydi. Rusya’dan, Fransa’dan, Brezilya’dan, Amerika’dan gelenler… Her biri çelik gibi kaslara, keskin bakışlara sahipti. Murat Yılmaz ise bir ikmal kamyonunun arkasından sessizce inmişti. Üzerinde yolun tozu, ne zayıf ne de iri yapılıydı. Duruşunda bir çınar ağacının köklü sükûneti vardı.

Kampın komutanı, çelik bakışlı bir albay, eğitim alanının ortasında konuştu:

— Buraya birbirinizi yenmek için gelmediniz. Ama ayakta son kalan hatırlanacaktır.

Bu cümle, yabancı askerlerin gözlerinde rekabet ateşini yaktı. Murat ise sadece sırt çantasının kayışını hafifçe tutarak hareketsizce duruyordu. Golyat ise dev cüssesiyle eğitim alanında yürüyüp Murat’ın önünde durdu. On saniye boyunca tek kelime etmeden onu baştan aşağı süzdü, sonra o alaycı gülümsemesini takındı.

— Bu mu? Şu Türk mü? Tek elimle, en fazla 30 saniye!

Kahkahalar patladı. Murat hiçbir tepki vermedi. Sadece hafifçe başını eğerek selam verdi ve dinlenme çadırına yürüdü. Türk birliğinin komutanı Binbaşı Ömer yanından geçerken fısıldadı:

— Unutmadın, değil mi?

— Emredersiniz komutanım.

— Hepsini ilk seferde göstermek zorunda değilsin.

Bölüm 3: Testler ve Sessiz Güç

O öğleden sonra ilk testler başladı. Nabız kontrolü, refleks ölçümü, şarjör değiştirme hızı, acil durum senaryoları… Murat en sona kalmıştı. Sıra ona geldiğinde acele etmedi. Her hareketi akıcı, temiz ve kusursuzdu. Gürültü yoktu, bağırma yoktu. Diğer askerler gibi gösteriş yapmıyordu. Bu yüzden kimse ondan etkilenmedi.

Golyat, Murat’ı izlerken yanındaki askere güldü:

— Kan mı? Bence hapşırsa bayılır.

Murat cevap vermedi. Aşağılamalara karşı ne yüzünü buruşturdu, ne arkasını döndü. Sadece bir kez, eğitim alanından ayrılırken başını kaldırıp Golyat’a baktı. Bu bakışta ne meydan okuma vardı ne de tehdit. Sadece bir tespitti. Bir avcının avını gördüğündeki o sakin, hesaplı bakışı…

O gece Murat Yılmaz, çadırının önünde botlarını temizliyordu. Her bir dikişi, bağcığı özenle siliyordu. Her şey gürültüsüz ama kaçınılmaz bir şeye hazırlık gibiydi.

Bölüm 4: Sabır ve Sükûnet

Ertesi sabah, kampı inleten toplanma borusu çaldı. Günlük bayrak töreninde tüm ülkelerin birlikleri yarım ay şeklinde dizilmişti. Türk birliği en sonda, Golyat’ın yine bir duvar gibi ortada durduğu Amerikan birliğinin tam karşısındaydı. Murat Yılmaz, sıranın ortasında dimdik duruyordu. Elleri arkasında hafifçe kenetlenmiş, gözleri bir an bile sağa sola kaymıyordu. Tören boyunca yarım bile kıpırdamadı.

Diğer ülkelerin askerleri onun üzerinde merakla bakıyorlardı. Alman bir asker fısıldadı:

— Ne bir özelliği var, ne kaslı, ne de tehlikeli bir hali.

Brezilyalı omuz silkti:

— Herhalde kadroyu doldurmak için göndermişler.

Golyat ise parmaklarını kütletiyor, gözleri Murat’ın üzerinde bir saniye fazla duruyordu. Şimdiye kadar alt ettiği her rakibinde bir şeyler görmüştü. Kibir, korku, acemilik… Ama bu askerin gözlerinde hiçbir şey yoktu. Bu boşluk bir ayna gibiydi.

Tören bittiğinde birlikler testlere hazırlanmak için dağıldı. Golyat Murat’ın yanından geçerken fısıldadı:

— Sessizliği severim. Özellikle de birisi yere düşmeden hemen önce.

Cevap beklemeden yürüdü. Murat sadece baktı. O bakış, Golyat’ın adımlarını hızlandırmak istemesine neden oldu.

Bölüm 5: Dayanıklılık ve Karakter

Sabah saat 8’de ilk ciddi dayanıklılık testi başladı. 4 kilometrelik yapay orman parkuru, çamur havuzları, keskin kayalar, devrilmiş ağaçlar ve bataklıklarla doluydu. Her katılımcı 15 kiloluk tam teçhizat taşıyacaktı.

Golyat bir savaş makinesi gibi öne fırladı. Her adımı yere inen bir balyoz gibiydi. Murat ise acele etmiyordu. Adımları düzenli, nefesi istikrarlıydı. Yokuşu tırmanırken her adımını dikkatle atıyor, doğal dengesini kullanıyordu.

Son 300 metre kala Golyat bitiş çizgisine ilk ulaşan oldu. 1 saat 14 dakika. Omzuna vuruldu, kibirle güldü. Murat Yılmaz ise 8. sırada, 1 saat 39 dakikada bitirdi. Kimse alkışlamadı ama o yere oturmayan, başına su dökmeyen, zamanını sormayan tek kişiydi. Sağlık görevlisi desteğe ihtiyacı olup olmadığını sordu. Murat başını iki yana salladı.

Golyat, Murat’ın önünden geçerken durdu:

— Fena değil. Bitirebilmen bile büyük başarı.

Murat ilk defa başını kaldırıp ona dimdik baktı. O bakışta meydan okuma yoktu ama Golyat, tamamen görüldüğünü hissetti. 3 saniyelik o anda, Golyat yarım adım geri çekildi.

Bölüm 6: Sessizliğin Gücü

Kantinde Murat yine en sonda oturuyordu. Çatal bıçak kullanıyor, sessizce yemeğini yiyordu. Golyat ise yemek yeme gösterisi yapıyordu. Etrafında oturan askerler kahkahalarla gülüyordu. Ama Koreli bir asker yavaşça, “Ama hiç sağlık yardımına ihtiyacı olmadı,” dediğinde herkes bir an sustu.

Golyat, Murat’ın masasının önünde durdu:

— Sanırım yemekten sonra biraz ısınma hareketi yapmalıyım. Ve sen Türk, bunun için mükemmel bir seçimsin. Bacaklarımı kullanmama bile gerek yok. Sadece tek elimi kullanacağım.

Murat başını kaldırmadı. Sadece küçük bir lokma daha aldı, çatal bıçağını kusursuz bir hizada tepsisine bıraktı. Ayağa kalktı, tepsisini bulaşıkhaneye götürdü. Kimse gülmeye cesaret edemedi. Taylandlı bir asker fısıldadı:

— Kendini kanıtlamak için ağzını açmaya ihtiyaç duymayan biri, elinde ne olduğunu bilen biridir.

Bölüm 7: Akıl ve Beden Savaşı

Bir sonraki test, yoğun duman, yüksek sıcaklık ve yangının yayılmasını simüle eden bir kurtarma simülasyonuydu. Pek çok asker panikledi, bazıları bayıldı, bazıları maskesini çıkardı. Murat ise içeride beyaz dumanın içinden ağır ağır yürüyordu. Sol elini karnına koymuş, sağ elini ahşap duvara yaslamıştı. Geçtiği yerlere ince paraşüt ipleri bağlıyordu. Yaralı mankeni buldu, dikkatlice bağladı, yüzüne ıslak bez örttü, çekmeye başladı. 14 dakika 12 saniyede tamamladı. En hızlı değildi ama sağlık yardımına ihtiyaç duymayan tek kişiydi.

Golyat, Murat’ı izliyor, alnından terler akıyordu. Güçlü rakiplere alışıktı, ama kartlarını göstermeyen rakiplere değil.

Bölüm 8: 30 Saniyelik Savaş

Son gün, gönüllülük esasına dayalı bir dövüş antrenmanı düzenlendi. Golyat listeye adını yazdı: “Tek elimi kullanacağım. Eğer kaybedersem burayı terk ederim.”

Saat 17:00’de dövüş alanı arenaya dönüştü. Golyat ilk çıkan oldu. Pazuları damar damar belirgindi. Murat yavaşça yürüdü, şapkasını çıkardı, ringe girdi.

Düdük çaldı. Golyat panter gibi atıldı. Yumruğu boşa gitti, Murat omzunu eğdi. Golyat dengesini kaybetti. Murat sol elini bileğine, sağ elini dirseğine koydu, hafifçe sıktı, vücudunu döndürerek dizini kilitledi. 8 saniyede Golyat yere yıkıldı. Murat bırakmadı, 3 saniye daha savunma pozisyonunda bekledi, sonra bıraktı.

Kimse alkışlamadı, derin bir sessizlik vardı. Murat sandalyesine yürüdü, oturdu. O adam bir Türk askeriydi.

Bölüm 9: Karakterle Kazanmak

Golyat yerde yatarken Murat elini uzattı, onu kaldırdı. Golyat hafifçe sendeledi, omzunda ciddi bir sarsıntı vardı ama şikayet etmedi.

— Ben gücü çalıştım. Sen ise korkmamayı.

Artık kimse gülmüyordu. Kibir ve alay tamamen silinmişti. Filipinli bir asker fısıldadı:

— Hayatımda bu kadar soğukkanlı birini görmedim. Bu nefret edemeyeceğin türden bir soğukkanlılık.

Bölüm 10: Sessiz Kahraman

O akşam, tüm ülkelerden askerler kampın küçük salonunda toplandı. Birleşmiş Milletler subayı konuştu:

— Katılan tüm birliklere teşekkür ederiz. Ama en güzel anlar atılan yumruklarda değil, birlikte yaşama biçiminizde saklıydı.

Perdede Murat’ın bir askerin elini tutup kaldırdığı, başka bir askere yemeğini verdiği, sabah erken saatlerde battaniyeleri topladığı görüntüler gösterildi. Salonda sessizlik hakimdi.

Golyat ayağa kalktı, üç kez alkışladı. Sonra tüm salon ayağa kalktı. Sadece bir nakavtı değil, bir askerin yaşama biçimini alkışlıyorlardı.

Bir Kanadalı gözetmen, “Bazen sükunet başkalarının düşüncelerini değiştirmenin en güçlü yoludur,” dedi. Amerikan birliği komutanı, “Mütevazılığın bir zayıflık olduğunu düşünmekte hata ettik,” dedi.

Bölüm 11: Sadece Yapılması Gereken

Murat, ülkesine döndüğünde zaferinden hiç bahsetmedi. Basında görünmedi. Tüm röportaj tekliflerini reddetti. Birliğinde acemi ere bot bağcıklarını nasıl doğru sıkacağını sabırla gösteren kişi oldu.

Bir gün genç bir asker sordu:

— Komutanım, siz en güçlü değildiniz. O devi nasıl yendiniz?

Murat cevap verdi:

— Çünkü onlar kazanmayı öğrendi. Ben ise kaybetmemeyi.

Bölüm 12: Miras

Yıllar sonra Murat’ın görüntüleri Savunma Bakanlığı’nda izletildi. Yaşlı bir paşa şöyle dedi:

— Belki teknolojide onlardan üstün değiliz. Ama öyle insanlarımız var ki dünya onlara yaşayış biçimleri yüzünden saygıyla eğilmek zorunda kalıyor. Gürültüsüz, kibirsiz ama onurlu ve mütevazı.

Subay Kıdemli Çavuş Murat Yılmaz, binlerce askeri kimlik kartı arasında belki hatırlanmayacak bir isimdi. Ama tüm uluslararası bir eğitim kampının ayağa kalkıp alkışlamak zorunda kaldığı bir isimdi. Çünkü o kaslarıyla değil, karakteriyle kazanmıştı.

.