MİLYONER SEYAHATTEN ERKEN DÖNÜNCE, OĞLUNU KOMŞUDAN YEMEK DİLERKEN GÖRÜP PANİĞE KAPILDI

.
.

İzmir’in sakin bir mahallesinde, Barış Yalçınoğlu adında başarılı bir kalp cerrahı yaşıyordu. Hayat onun için her zaman disiplin ve başarı demekti. Ancak onun en büyük mutluluğu, 6 yaşındaki oğlu Umut’tu. Eşi Selin’i iki yıl önce kanserden kaybettikten sonra, tüm dünyası Umut olmuştu. İşlerinin yoğunluğu ve acısıyla başa çıkmaya çalışırken, oğluna en iyi hayatı sunmak için elinden geleni yapıyordu.

Barış, Almanya’da katıldığı tıbbi konferanstan dönerken, İzmir Adnan Menderes Havalimanı’nda bekleme salonunda Nurten Hanım’dan gelen bir telefonla sarsıldı. Oğlunun açlıktan bayıldığı, sokakta yemek dilendiği haberini aldığında kalbi yerinden çıkacak gibiydi. Canan adındaki bakıcıya ulaşmaya çalıştıysa da, kapılar kapalı, evde müzik sesi duyuluyordu ama kimse kapıyı açmıyordu.

Barış, oğlunun yanında olmak için en erken uçuşla Bursa’ya dönmek istedi ancak tüm uçuşlar doluydu. Panikle Canan’ı tekrar aradığında, alaycı bir sesle karşılaştı. Canan, Umut’un sadece numara yaptığını, ilgilenmesine gerek olmadığını söylüyordu. Barış’ın içi parçalanmıştı. Oğlunun yaşadığı acıyı biliyor, onun yalancı olmadığını biliyordu.

Nihayet Bursa’ya ulaştığında, evin hali içler acısıydı. Bahçe bakımsız, ev dağınık ve kirliydi. Umut’un odası boştu, çamaşırhanede ise küçük beden, ince bir tişört ve lekeli bir örtü üzerinde yatıyordu. Barış’ın gözleri doldu, titreyen elleriyle oğlunu kucağına aldı. Umut, babasının varlığını görünce hafifçe gülümsedi. “Baba,” diye fısıldadı.

Canan ise sarhoş ve umursamaz bir haldeydi. Barış, ona sert çıktı. Oğlunu çamaşırhanede yatırmak, onu aç bırakmak ve ilaçlarla uyuşturmak kabul edilemezdi. Buzdolabında sadece bayat süt, küflenmiş ekmek ve eski peynirler vardı. Canan, paraları yediğini itiraf etti. Barış, oğlunun açlık ve ihmal içinde olduğunu görünce öfkesini kontrol edemedi.

Daha da kötüsü, Canan oğluna Alprazolam adlı güçlü bir sakinleştirici veriyordu. Bu ilaç çocuklar için tehlikeliydi ve Umut’un sağlığını ciddi şekilde tehdit ediyordu. Barış, ilacı laboratuvarda test ettirmek üzere yanına aldı ve hemen hastaneye götürdü.

Hastanede yapılan testlerde, Umut’un ağır beslenme yetersizliği ve ilaç zehirlenmesi yaşadığı ortaya çıktı. Barış, oğlunun tedavisi için elinden geleni yaptı. Sosyal hizmetler de durumdan haberdar edildi. Barış, Canan’ın gerçek kimliğini araştırmaya başladı ve şoke oldu: Canan Sevda Öztürk diye biri yoktu. Sahte kimlikler kullanıyordu ve geçmişinde dolandırıcılık, sahte sağlık danışmanlığı gibi suçlar vardı.

Barış, avukatı Serdar ile birlikte Canan ve onun organize ettiği dolandırıcılık şebekesini ortaya çıkarmak için çalışmaya başladı. Canan, sosyal medyada “Şifacı Canan” adıyla sahte tedavi yöntemleri satıyor, kanser ve otizm hastalarını kandırıyordu. Barış’ın evi, hayatı ve ailesi dolandırıcılığın bir parçası olmuştu.

Bir gazeteci olan Zeynep Adı Güzel ile iş birliği yaparak, bu karanlık çeteyi ulusal medyada ifşa etmeye karar verdiler. Programda, eski bir şebeke üyesi olan Melek’in itirafları ve Canan’ın polis sorgu görüntüleri yayınlandı. Tahir Gökdemir adında güçlü bir avukatın liderliğindeki bu şebeke, zengin ve savunmasız aileleri hedef alıyordu.

Canan ve Gökdemir canlı yayında çökertildi. Ancak Canan, hastaneden Umut’u kaçırmayı planlıyordu. Hastanedeki güvenlik artırıldı, Umut ise koruma altında tutuldu. Barış, oğlunun güvenliği için her şeyi göze alıyordu.

Ayten Hanım, Selin’in annesi, İzmir’den gelerek Umut’a destek oldu. Barış, oğluyla daha çok vakit geçirmeye başladı ve iş temposunu azalttı. Umut, psikolojik destek alarak travmalarını aşmaya başladı.

Sonunda mahkemede, Tahir Gökdemir 32 yıl, Canan Sevda ise 24 yıl hapis cezasına çarptırıldı. Barış ve Umut, yeni evlerinde huzurlu bir hayata başladı. Umut, babasına büyüyünce doktor olmak istediğini söyledi. Barış, ona gerçek şifanın sadece ilaçlarda değil, sevgi ve şefkatte olduğunu anlattı.

Selin’in anısına kurulan vakıf, sahte tıp kurbanlarına destek veriyor, toplumu bilinçlendiriyordu. Barış, oğluyla birlikte geçmişin acılarını geride bırakıp, umut dolu bir geleceğe yürüyorlardı.

PLAY VIDEO: